Η δική μας Ανάσταση. Του Γιώργου Παπακωνσταντή

  • Πέμπτη, 21 Απρίλιος 2022 11:10
  • Γιώργος Παπακωνσταντής
  • Editorial
Κάθομαι στη βεράντα του σπιτιού και από την απέναντι πλαγιά ακούω τις πέρδικες να λαλούν. Τριγύρω μου τα σπουργίτια και οι σπίνοι έχουν στήσει πανηγύρι κελαϊδισμάτων και φτεροκοπούν πάνω κάτω, έχοντας τη φούρια του χτισίματος της φωλιάς τους.
Οι δυο βερικοκιές έχουν πρασινίσει και βγάζουν  τα μικρά σαν στραγάλια βερίκοκα, η μικρή μουσμουλιά παρουσιάζει ήδη σε πρώτη προβολή τα ολόφρεσκα φρούτα της ενώ οι πορτοκαλιές γεμάτες ανθούς, σκεπάζονται από το βούισμα των μελισσών.
Τα πάντα φωνάζουν Άνοιξη. Αναγέννηση της φύσης, ζωντάνεμα ζώων και φυτών μετά το πέρασμα του χειμώνα.
Έτσι κι εμείς, κάθε χρόνο τέτοια εποχή, περιμένουμε την Ανάσταση. Από τα αρχαία χρόνια ακόμη, η έλευση της άνοιξης συνδυάστηκε με μεγάλες γιορτές θρησκευτικού χαρακτήρα μια που ο άνθρωπος δεν μπορούσε να εξηγήσει όλη αυτή την αέναη αναζωογόνηση της φύσης γύρω του, θεωρώντας την έργο Θεϊκό. Άνοιξη συνέβησαν τα πάθη και η ανάσταση του Χριστού. Από τα πάθη και τη Σταύρωση στην Ανάσταση, μια που κανείς δεν μπορεί να σταματήσει την αέναη, θεϊκά δοσμένη, ροή της ζωής.
Τι σημαίνει όμως για τον καθένα από εμάς Ανάσταση; Είναι αυτά τα τυπικά, της νηστείας, της συμμετοχής στις Εκκλησιαστικές τελετουργίες και στα φαγοπότια των ημερών; Ουζάκι με θαλασσινά τη Μεγάλη Παρασκευή, Μαγειρίτσα το βράδυ της Ανάστασης, σουβλιστό αρνί και κοκορέτσι την ημέρα του Πάσχα;  
Ή μήπως τελικά ακριβώς η επικέντρωση σε αυτά δεν μας αφήνει να στοχαστούμε τα βασικά στοιχεία που σημαίνει πραγματικά η Ανάσταση; Και δεν εννοώ εκείνα  της θυσίας και γενικά τα θρησκειολογικού περιεχομένου, αλλά όλα όσα μας διαμορφώνουν την ψυχολογία μας, τις σκέψεις μας, τις σχέσεις μας με τους άλλους αλλά κυρίως τη σχέση μας με τη ζωή. Ανάσταση για τον καθένα θα μπορούσε να είναι ο αναστοχασμός και η ανατοποθέτησή μας απέναντι στο ομορφότερο δώρο που έχουμε που δεν είναι άλλο από το ότι ζούμε. Ότι ξυπνάμε το πρωί και απολαμβάνουμε όλα εκείνα που θεωρούμε δεδομένα και ότι πάντα θα είναι εκεί. Έλα όμως που δεν είναι πάντα.
Η καθημερινότητά μας συχνά είναι σχεδόν στον αυτόματο πιλότο. Ακολουθούμε συγκεκριμένες νόρμες και συνήθειες και συχνά αδυνατούμε να καταλάβουμε τη διαφορά από το να ζει κανείς και να απολαμβάνει τη ζωή, ή απλά να επιβιώνει. Και δεν είναι θέμα πλούτου και φτώχιας, ή μάλλον είναι θέμα πλούτου και φτώχιας συναισθημάτων, εμπειριών και συγκινήσεων. Αν κοιτάξουμε γύρω μας αυτές τις μέρες, δεν θα δούμε τόσο κατάνυξη και ταπεινότητα, αλλά στη δημόσια σφαίρα θα δούμε κυρίως μίσος για κάθε διαφορετικό από εμάς, αλαζονία, εγωισμό, απληστία…Ωστόσο, θα κάνουμε το σταυρό μας κατανυκτικά πριν ξεχυθούμε στη Μαγειρίτσα
Η Ανάσταση λοιπόν που τη γιορτάζουμε κάθε χρόνο, θα μπορούσε να είναι μια ετήσια αναγέννηση των στόχων, των σκέψεων και των συναισθημάτων μας, ξεπερνώντας ακριβώς τα πάθη και τις τοξικότητες που μας περιβάλλουν. Η δική μας Ανάσταση ας είναι όπως η αναγέννηση της φύσης. Δημιουργία, χαρά, ομορφιά και θετικές σκέψεις.
Καλή Ανάσταση σε όλους!
 

Γιώργος Παπακωνσταντής

Διδάκτορας εγκληματολογίας, "εγκληματεί" καθημερινά στην προσπάθειά του να βελτιώσει λίγο τα πράγματα.