Ο δικός μου Μίκης Του Γιώργου Παπακωνσταντή

  • Τρίτη, 7 Σεπτέμβριος 2021 18:36
  • Editorial
Ο Μίκης Θεοδωράκης  έφυγε από το μάταιο τούτο κόσμο πλήρης ημερών.
Στο φέρετρό του, ακουμπά κυριολεκτικά και μεταφορικά όλη η Ελλάδα. Η Ελλάδα του 20ου αιώνα και των αρχών του 21ου
Έφυγε σε μια ιδιαίτερη ιστορική καμπή  για τη χώρα μας, η οποία πασχίζει να αναγεννηθεί μετά από μια δωδεκαετία κρίσης και πανδημίας. Μια ιστορική στιγμή που έχουμε ιδιαίτερη ανάγκη από έμπνευση, από αυτοπεποίθηση αλλά και από ελπίδα και πάθος για τη ζωή.
Το παράδειγμα της ζωής του στην οποία όλοι τώρα αναδιφούμε, μας γεμίζει από τα χρήσιμα αυτά συναισθήματα.
Ο Μίκης, δεν μας έδωσε μόνο μουσική. Μας έδωσε πάθος, ελπίδα, επαναστατικότητα.
Μας γέμισε ιστορική αυτοπεποίθηση και ενέπνευσε γενιές Ελλήνων στην αναζήτηση της ελευθερίας, της υπερηφάνειας και της βαθιάς προσήλωσης στην ιστορικότητα των στιγμών.  
 Στην πραγματικότητα έντυσε με μουσική ολόκληρη την Ελληνική ιστορία του τελευταίου αιώνα.
Κατάφερε να αναδείξει μέσα από τη μουσική του και γιατί όχι να εκλαϊκεύσει τους κορυφαίους ποιητές μας.
Κατάφερε να αναδείξει ως υπέρτατη αξία της ζωής την ελευθερία. Στρατευμένος ο ίδιος ιδεολογικά, δε δίστασε να ανοίξει τα φτερά του στο σύνολο σχεδόν της Ελληνικής ιδεολογικής ταυτότητας.
Μπορούσε να είναι διεθνιστής και ταυτόχρονα υπέρμαχος της εθνικής ταυτότητας. Μπορούσε να είναι κομμουνιστής και ταυτόχρονα να δίνει τον εαυτό του στον φιλελευθερισμό,   μπορούσε να κινείται με την ίδια άνεση και να παρουσιάζει  τη μουσική του στους καλύτερους συναυλιακούς χώρους της Ευρώπης αλλά και σε μια πλατεία στην ακριτική Κάρπαθο.
Είναι ίσως ο μοναδικός Έλληνας που αυτή την ιστορική στιγμή αποδέχεται το σύνολο των Ελλήνων ως Μεγάλο, ως εκείνον που αξίζει να τον πενθήσει σύσσωμο το έθνος.
Το έργο του, θα παραμείνει στην ιστορική Ελληνική παρακαταθήκη ως άυλη κληρονομιά και στοιχείο του πυρήνα της Ελληνικής ταυτότητας. Κατάφερε να αναγνωριστεί ακόμη και από ορκισμένους ιδεολογικούς αντιπάλους του.
Κατάφερε να είναι ο ένας, ο μοναδικός Μίκης, γνωστός στη μεγαλοσύνη του με το μικρό υποκοριστικό του από το σύνολο των Ελλήνων.
Πολλοί λένε και γράφουν ότι έφυγε ο τελευταίος των μεγάλων, όμως η παρακαταθήκη του είναι σίγουρο ότι αποτελεί τη βάση, το προσάναμμα και για άλλους μεγάλους που θα ακολουθήσουν.
Η ζωή του, ζωή σαν μυθιστόρημα, γεμάτη δημιουργικότητα και έμπνευση, καθώς  και το έργο του, θα αποτελούν ένα μεγάλο κεφάλαιο της έννοιας της παιδείας των Ελλήνων.
Και από εκεί πάνω, μαζί με τον άλλο μεγάλο, το Μάνο, θα σκαρώνουν ουράνιες μελωδίες για όλα όσα έζησαν και ένιωσαν γι αυτή τη μικρή γωνιά του χάρτη που ευτύχησαν να γεννηθούν. Για όλα όσα θέλουμε να ονομάζουμε Ελλάδα.
Ο δικός μου Μίκης, είναι μια ψιλόλιγνη φιγούρα γεμάτη πάθος, να διευθύνει την ορχήστρα του σε μια κατάμεστη πλατεία στην Κάρπαθο κάποιο καλοκαίρι των αρχών της δεκαετίας του 90, όντας υπουργός, αλλά πάνω από όλα ποιητής μουσικής. Εκεί, απλός, προσιτός, με εγκαρδιότητα και φιλικότητα, να μιλά για ζωή κι ελευθερία. Για έμπνευση και αρμονία και να στέκεται, πελώριος, με τη μαύρη πουκαμίσα του με φόντο το ηλιοβασίλεμα, πάνω από όλους και όλα, σαν ένα μύστης που μετέδιδε μυστικά της ζωής.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα  της Πατρίδας που τον γέννησε και που θα τον σκεπάσει. Τον αποχαιρετούμε  με αγάπη και σεβασμό.