Αγώνας ενάντια στη βλακεία είναι τελικά! Του Γιώργου Παπακωνσταντή

  • Κυριακή, 4 Ιούλιος 2021 11:56
  • Editorial
Η παγκόσμια προσπάθεια για την καταπολέμηση του Covid 19, ανέδειξε εκτός των άλλων τα βασικά προβλήματα της ανθρώπινης βλακείας και πως μπορεί να επηρεάσει τον κόσμο γύρω μας. Δεν είναι βέβαια η πρώτη ιστορική μάχη κατά της βλακείας.
Η Βλακεία, όπως φέρεται να είπε ο Αϊνστάιν, μπορεί να είναι άπειρη, να μην έχει τέλος και φυσικά οι συνέπειές της μπορεί να είναι τρομακτικές.
Η βλακεία έχει διάφορες μορφές. Δεν έχει να κάνει τόσο με τη μόρφωση, όσο με το χαρακτήρα. Συνήθως απαρτίζεται από έναν αχταρμά συναισθημάτων, όπως θυμό, εγωισμό, φόβο, άγνοια, λειψή ενσυναίσθηση κ.α. και συχνά συνοδεύεται από ιδεοληψία, ανασφάλεια, άσχημα παιδικά χρόνια, αντικοινωνικότητα, φιλαυτία, επιδειξιομανία, προσπάθεια εντυπωσιασμού και συχνά επιθυμία εξουσίας και επιβολής. Κοινώς βλακεία μπορούμε να θεωρήσουμε κάθε πράξη που μειώνει την έννοια του ανθρώπου και της ανθρωπότητας. Συχνά η βλακεία είναι εγκληματική και επηρεάζει βάναυσα τη ζωή των άλλων.  Πολλοί διοικητές των στρατοπέδων συγκέντρωσης των Ναζί,  είχαν διδακτορικό και μάλιστα στις ανθρωπιστικές επιστήμες, αλλά αυτό δεν τους εμπόδισε να είναι εγκληματικά βλάκες.
Σύνηθες σύμπτωμα της βλακείας, είναι η άρνηση της πραγματικότητας και η αδυναμία κατανόησης της. Όχι γιατί λείπει η ευφυΐα κατανόησης, αλλά γιατί τα συνδυασμένα στοιχεία χαρακτήρα απλά αρνούνται να αποδεχτούν την πραγματικότητα.    Προτιμούν να σχηματίζουν την εικόνα του κόσμου με βάση τα εσωτερικά στοιχεία του χαρακτήρα και τις επιδράσεις τους και όχι με τη λογική ανάλυση.
Οι βλάκες είναι επίσης φανατικοί, ή και το αντίστροφο. Οι φανατικοί είναι βλάκες. Συχνά ενώ έχουν τις ικανότητες, αρνούνται να αφεθούν στη λογική λειτουργία του μυαλού τους γιατί δεν τους αφήνουν τα ιδεοληπτικά στερεότυπα που σχηματίζονται από τα στοιχεία του χαρακτήρα που είπαμε παραπάνω και τα οποία σχηματίζουν συγκεκριμένα κουτάκια μέσα στα οποία κινείται η σκέψη τους.
Στην εποχή μας, τα Social Media, έχουν συμβάλλει πολύ στο να αναδεικνύεται η βλακεία και συχνά να αποκτά μεγαλύτερη βαρύτητα από εκείνη που πραγματικά έχει. Ο Βλάκας, έχει την ίδια δυνατότητα να γράψει και να δημοσιεύσει την άποψή του με εκείνον που δημοσιεύει μετά από χρόνια προσπαθειών και έρευνας την αποκτηθείσα γνώση του
Ο Βλάκας επιλέγει τι θα ακούσει, πoιο επιχείρημα θα υιοθετήσει με βάση την ήδη διαμορφωθείσα από τα στοιχεία χαρακτήρα του άποψή του. Δεν έχει καμιά σχέση αυτό με τη γνώση και την επιστήμη.
Πάντα η πρόοδος των κοινωνιών ήταν ένα διαρκής πόλεμος ενάντια στη βλακεία. Από τον Σωκράτη που αναγκάστηκε να πιει το κώνειο, μέχρι το Γαλιλαίο, που ζορίστηκε πολύ για να επιμείνει στο «και όμως κινείται», από τον αγώνα εναντίον του ναζισμού και του φασισμού, μέχρι τον αγώνα ενάντια στις απόψεις Τραμπ περί κορωνοϊού και δημοκρατίας και μέχρι τον αγώνα εναντίον των αντιεμβολιαστών, μια διαρκής μάχη ενάντια στη βλακεία  έχουμε.  Μέχρι τώρα οι κοινωνίες που κερδίζουν τον πόλεμο, τα καταφέρνουν. Όποτε χάνουν, αλλοίμονο!