Και ξαφνικά, έγινε το τένις ένα σπορ με τεράστιο ενδιαφέρον για τους Έλληνες. Το τένις που αν ρωτούσες πριν λίγο καιρό, οι περισσότεροι θα απαντούσαν ότι πρόκειται για ένα σπορ των πλουσίων, των καλομαθημένων, των ελίτ τέλος πάντων, όπου χτυπάς ένα μπαλάκι σε γήπεδο, αντί να παίζεις ρακέτες στην παραλία…Οι περισσότεροι μάλλον δεν θα το ανέφεραν καν ως σπορ, αλλά ως ένα ψυχαγωγικό παιχνίδι για να παίζουν οι…πλούσιοι.
Αυτό το στερεότυπο, δείχνει δύο πράγματα. Αφενός ότι οι περισσότεροι Έλληνες θεωρούμε ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου και αγνοούμε τι ακριβώς συμβαίνει έξω από εμάς, πιστεύοντας συχνά, ότι τίποτα δε συμβαίνει εφόσον δεν το γνωρίζουμε εμείς, ή ότι τίποτα δε συμβαίνει εφόσον δε μας αφορά άμεσα. Έτσι συχνά δυστυχώς, έχουμε στρεβλή εικόνα τόσο για τα πράγματα, όσο και για τη σημασία τους.
Έτσι στο τένις και σε διάφορα αθλήματα έξω από τα κλασικά 2-3 δικά μας (Ποδόσφαιρο, μπάσκετ, λιγότερο στίβος και άντε και λίγο κολύμβηση) απαξιώνουμε συχνά αθλήματα, τα οποία πιστεύουμε ότι είναι έξω από εμάς και αφορούν τα πλουσιόπαιδα που δεν έχουν τι να κάνουν, ή αφορούν τους κουτόφραγκους , που… «Όταν αυτοί έτρωγαν βελανίδια εμείς φτιάχναμε Παρθενώνες»…
Έτσι αθλήματα όπως το τένις, η ξιφασκία, η ιππασία, ο μηχανοκίνητος αθλητισμός, αθλήματα που απαιτούν τεράστιο κόπο και προσπάθεια, ατομική προσήλωση και πάθος, είτε τα αγνοούμε, είτε τα σνομπάρουμε ως γεννήματα της…Άρχουσας τάξης!
Προτιμούμε να παθιαζόμαστε με τους ήρωες των reality γιατί ίσως κάπου ταυτιζόμαστε μαζί τους ως προς τις ικανότητες και τους θαυμάζουμε για τη δημοσιότητα που παίρνουν, όμως δεν μπορούμε να ταυτιστούμε με τους αθλητές που με κόπο, ιδρώτα και αίμα σημειώνουν επιτυχίες, γιατί απλά τους φθονούμε και δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση να τους μοιάσουμε καθώς γνωρίζουμε πολύ καλά τις ικανότητές τους, το ταλέντο τους, αλλά και τον κόπο και την προσπάθεια που έχουν καταβάλλει. Είναι ευκολότερο να τους κουτσομπολεύουμε ή να ψάχνουμε να τους βρούμε κουσούρια…Ισχύει ακριβώς το ότι όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια…
Μέχρι που ήρθε ο Τσιτσιπάς και η Σάκκαρη.
Υπήρχαν και στο παρελθόν καλές Ελληνίδες αθλήτριες στο τένις, όπως η Κανελλοπούλου και η Δανιηλίδου, μόνο που είχαν χαθεί μέσα στο πέλαγος των στερεοτύπων της Ελληνικής Κοινωνίας, όπου όλα τα ιδεολογικοποιούσε και σαν τον Προκρούστη, όλα τα έφερνε στα μέτρα των μετρίων ικανοτήτων των πολλών . Όμως ο Τσιτσιπάς και η Σάκκαρη, ξεχώρισαν πολύ. Ξεχώρισαν διεθνώς. Αρχικά τους είδαμε με τα κλασικά στερεότυπα. Παιδιά που έχουν λύσει τα προβλήματά τους, και παίζουν με ένα μπαλάκι.
Τους περάσαμε γενεές δεκατέσσερεις, τον έναν γιατί πήγε για προετοιμασία στο Ντουμπάι (Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι η προετοιμασία αυτή, σε παρόμοιες θερμοκρασιακές συνθήκες το Χειμώνα με το καλοκαιρινό Ρολάν Γκαρός δεν έπαιξε ρόλο για την επιτυχία του στο τελευταίο;) και τη Σάκκαρη, γιατί σε πολλούς δεν άρεσαν οι παρέες της , η επιλογή της ποιον θα κάνει φίλο και όλα τα υπόλοιπα. Μέχρι που βγήκε και πρωτοσέλιδο του «Μακελειό», που αναφερόταν εντελώς απαξιωτικά για τη «νύφη του Κούλη»…Έλεος πατριώτες!
Παρόλα αυτά, ο Τσιτσιπάς έφτασε πολύ ψηλά και το πάλεψε μέχρι το τέλος, για να χάσει από έναν μεγάλο αθλητή, ο οποίος καταρρίπτοντας κι αυτός το μύθο του αθλήματος των ελίτ, έμαθε τένις μέσα στο βομβαρδισμένο Βελιγράδι…
Η χώρα μας, η πανέμορφη Ελλάδα, θα προκόψει πολύ περισσότερο, όταν τιθασεύσει τα κόμπλεξ και την κακομοιριά της. Όταν ανοίξει τα μάτια και τα αυτιά της για να δει με καθαρή ματιά αντικειμενικά τα πράγματα, να κατανοήσει τι συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο και να διεκδικήσει με κόπο, προσπάθεια και θυσίες τη θέση που πιστεύει ότι της αξίζει. Όταν εμείς λοιδορούμε τους Έλληνες που πετυχαίνουν, τι περιμένουμε να κάνουν οι ξένοι για την Ελλάδα;
Προς τιμήν λοιπόν όλων των παιδιών που προσπαθούν για το όνειρό τους, όποιο και να είναι αυτό και καταβάλλουν κόπο και ιδρώτα για να το πετύχουν, και τα θυμόμαστε μόνο όταν ξαφνικά πέφτουν πάνω τους τα φώτα της διεθνούς δημοσιότητας, ας αναλογιστούμε πόσο θετικό είναι το πρότυπο του Τσιτσιπά και της Σάκκαρη, ή τα πρότυπα των παιδιών που με κόπους και βάσανα, κατάφεραν να προκριθούν στους Ολυμπιακούς αγώνες του Τόκιο, σε αθλήματα που είναι έξω από τα συνηθισμένα μας και που δεν πρόκειται ποτέ να δουν την αποθέωση των άσσων του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ.
Τα παιδιά αυτά, έχουν κοπιάσει για τρεις ζωές για να φτάσουν εκεί που έφτασαν. Δεν έχουν να απολογηθούν γι αυτό. Τους αξίζουν συγχαρητήρια!
Τσιτσιπάς , Σάκκαρη και η εθνική μας κακομοιριά!
- Δευτέρα, 14 Ιούνιος 2021 13:30
- Editorial