Άνοιξε η Εστίαση! Παρατάθηκε ως τις 11 η ελεύθερη κυκλοφορία. Περιμένουμε τουρίστες από τις 14 του Μάη και μετά. Θα πιούμε έναν καφέ βρε αδερφέ σε κάθισμα, με περιποίηση από το σερβιτόρο και θα αφήσουμε τα παγκάκια και τα τοιχάκια…Θα κάτσουμε σε ένα παραθαλάσσιο ταβερνάκι για ένα ουζάκι…Μάλιστα! Απλά πράγματα, αυτονόητα, που μέχρι πέρυσι δεν τους δίναμε καμία σημασία. Παράλληλα, οι εμβολιασμοί συνεχίζονται και το δελτίο θανάτων και διασωληνωμένων βγαίνει καθημερινά και μόνο ελάχιστη μείωση βλέπουμε. Όμως, το συνηθίσαμε. Κοιτάζοντας γύρω, είναι σαν να μην υπάρχει κορωνοϊός. Λες και έχουμε απωθήσει όλες τις δυσάρεστες σκέψεις και γεγονότα, σαν να μη μας αφορούν. Οι υπεύθυνοι αναγγέλλουν ακόμη μέτρα σταδιακής απελευθέρωσης, αλλά μάλλον τα γεγονότα τους έχουν ξεπεράσει. Όλα γύρω φωνάζουν ελευθερία. Η άνοιξη που είναι στα ντουζένια της, τα τραπεζάκια έξω, η θάλασσα που μας προκαλεί, η ανάγκη να νιώσουμε ότι μπορούμε να κάνουμε ό,τι γουστάρουμε αναλαμβάνοντας και το σχετικό ρίσκο, γιατί κακά τα ψέματα, όλοι γνωρίζουμε ότι υπάρχει ακόμη ρίσκο, ότι υπάρχει κίνδυνος. Υπάρχουν ακόμη συνάνθρωποί μα που ούτε την ύπαρξη κορωνοϊού παραδέχονται, ούτε θέλουν να εμβολιαστούν, ούτε γενικά τηρούν μέτρα, οπότε δυστυχώς η αποκλιμάκωση κρουσμάτων και νοσηλευόμενων αργεί αρκετά και μόνο η υπεύθυνη στάση των υπολοίπων, των περισσότερων ευτυχώς που τρέχουν να εμβολιαστούν δείχνει το τέλος του προβλήματος.
Η πανδημία μας έδειξε πολλά. Μας έκανε να αναζητήσουμε την βαρετή μέχρι τότε καθημερινότητά μας. Ήρθε αμέσως μετά το ορατό τέλος της 10χρονης κρίσης και μας έβαλε στον πάγο. Μια βόλτα στη γειτονιά, ένας καφές στο χέρι με ένα φίλο λαθραία σχεδόν σε ένα παγκάκι, μια απαγορευμένη επίσκεψη σε ένα συγγενή και επιστροφή την ώρα απαγόρευσης της κυκλοφορίας, μια κρυφή συνάντηση έξω από τις προβλέψεις του 1-6, για ένα ερωτευμένο ζευγαράκι, μια λαθραία απόδραση στο εξοχικό, ή μια παράνομη συγκέντρωση φίλων για χαρτάκι ή οινοποσία, φάνταζαν επαναστατικές πράξεις υψηλού ρίσκου, και ήταν. Τόσο από την πιθανότητα να καταγραφεί από τις αρχές και να επιβληθεί πρόστιμο, όσο από την αίσθηση του κινδύνου να «κολλήσουμε». Φορώντας μάσκες όπως όπως, ή κάνοντας ότι φορούμε μάσκες, σαν υποσιάγωνο και σαν μαντήλι, προσπαθούσαμε να ξεγελάσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Άλλοτε τα καταφέρναμε, άλλοτε όχι. Έτσι φτάσαμε να προσδοκούμε την απελευθέρωση της καθημερινότητά μας, και ώ του θαύματος, να την αξιολογούμε αυτή την απλή καθημερινότητα πιο ψηλά, πιο σοβαρά, αφού είδαμε ότι τίποτα τελικά δεν είναι δεδομένο.
Παίρνουμε τη ζωή μας πίσω λοιπόν, περισσότερο σοφοί και υποψιασμένοι και γνωρίζοντας πόσο όμορφη είναι η ζωή τελικά στην απλότητά της, γι αυτό και πρέπει να την προσέχουμε!
Παίρνουμε τη ζωή μας πίσω Του Γιώργου Παπακωνσταντή
- Τετάρτη, 5 Μάιος 2021 12:01
- Γιώργος Παπακωνσταντής
- Editorial