1821-2021: Τι ταξίδι κι αυτό! Γράφει ο Γιώργος Παπακωνσταντής

  • Πέμπτη, 25 Μάρτιος 2021 19:01
  • Editorial

Τον  κάθε τόπο τον φτιάχνει η φύση αλλά τον δημιουργούν  οι άνθρωποι. Ο τόπος της Ελλάδας, αυτή η μικρή άκρη στο νοτιοανατολικό άκρο της Ευρώπης, έχει  ζηλευτή θέση. Πάντα είχε ένα καλό κλίμα, πολλή θάλασσα με αμέτρητες ακτές και φυσικά λιμάνια, πολλά βουνά και κοιλάδες. Στα αρχαία χρόνια ήταν  διαχωρισμένη σε μικρές και μεγαλύτερες πόλεις που συχνά πολεμούσαν μεταξύ τους, όμως πάντοτε ομονοούσαν μπροστά στον κοινό εχθρό.  
Σ αυτό τον μικρό τόπο γεννήθηκαν μεγάλα πράγματα. Έννοιες  όπως δημοκρατία, ελευθερία, ανάδειξη του ευ ζην μέσα από τις τέχνες και τις επιστήμες, μέσα από τον επιστημονικό ορθολογισμό.
Όμως αυτός ο τόπος στην πορεία του χρόνου, πέρασε δια πυρός και σιδήρου, αποτελώντας πάντοτε ζηλευτή λεία για κάθε επίδοξο κατακτητή. Η τελευταία περίοδος κατοχής των Οθωμανών, έδειχνε ότι οι άνθρωποι που έβαλαν τα θεμέλια για το σύγχρονο δυτικό πολιτισμό, κινδύνευαν να χαθούν στον ολετήρα της Ιστορίας.
Όπως αποδείχθηκε όμως η ιστορία είχε άλλα σχέδια. Η σπίθα κρατούσε και ήταν σχεδόν νομοτελειακό, οι αξίες που δημιουργήθηκαν στην αρχαία Ελλάδα, που φάνηκε σαν να χάθηκαν κατά το μεσαίωνα, να περάσουν στο δυτικό διαφωτισμό και να ολοκληρώσουν τον κύκλο τους, επανερχόμενες στην κοιτίδα τους, και ανάβοντας τη φλόγα της επανάστασης του 1821.
Το ελληνικό έθνος, ξεκίνησε με τον ξεσηκωμό των αρχών του 21, στραβοπάτησε με τις δύο εμφυλιοπολεμικές περιόδους στη διάρκεια της επανάστασης, έδειχνε να σβήνει μετά την επιδρομή του Ιμπραήμ, όταν με τη ναυμαχία του Ναβαρίνου, Η Αγγλία, η Ρωσία και η Γαλλία, της έδωσαν το φιλί της ζωής, και έληξε με την εκδίωξη των τούρκων και την άφιξη του πρώτου  Κυβερνήτη, του Ιωάννη Καποδίστρια. Μετά από τρία χρόνια, τον πρώτο αυτό Κυβερνήτη τον δολοφόνησαν καθώς είχε έρθει σε σύγκρουση με μια μεγάλη μανιάτικη οικογένεια που ήθελε να διατηρήσει ιδιωτικά τελωνεία…
Μετά από αδυναμία κοινής συνεννόησης, επιβάλλεται από το εξωτερικό ο ανήλικος Όθωνας…Ακολούθησαν τα δύσκολα χρόνια της θέσμισης του Ελληνικού κράτους, μέσα στο πλαίσιο της Βαυαροκρατίας. Ακολούθησαν οι  επαναστάσεις για το Σύνταγμα, η εκδίωξη του Όθωνα, κι άλλος εμφύλιος, η άφιξη του Δανού βασιλιά  Γεωργίου, η κυριαρχία της Μεγάλης Ιδέας, ο Χαρίλαος Τρικούπης με το λαϊκιστή  Θεόδωρο Δηλιγιάννη ανταγωνιστή του, με χρεοκοπίες, με κινήματα, με βαλκανικούς πολέμους, με το διχασμό, τη Μικρά Ασία, την καταστροφή, τους πρόσφυγες, κι άλλα πραξικοπήματα, μέχρι  τη  δικτατορία του Μεταξά.
Μέχρι τότε κυριολεκτικά δεν πήραμε ανάσα, αλλά παρόλα αυτά, η Ελλάδα μεγάλωνε, εξελισσόταν, έφτιαχνε σιδηροδρόμους, τη Διώρυγα της Κορίνθου, δρόμους και άλλα έργα, ενώ  η εδαφική της εξάπλωση είχε φτάσει μέχρι τη Μικρά Ασία την περίοδο 1920-1922…Ευτύχησε να έχει εμπνευσμένους ηγέτες, όπως τον Τρικούπη και το Βενιζέλο, αλλά είχε και άτυχες στιγμές, όπως από ένα δάγκωμα μαϊμούς, αλλά και λάθος επιλογές την κρίσιμη ώρα, όπως με τις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου του 1920…
Το 1940 βρήκε τους Έλληνες ενωμένους όσο ποτέ και μεγαλούργησαν στο μέτωπο της Αλβανίας. Το 41 η ναζιστική κατοχή κατέστρεψε τη χώρα Ξεκίνησε η εποποιία της εθνικής αντίστασης αλλά γρήγορα επήλθε ο νέος, χειρότερος, διχασμός. Ο Εμφύλιος, έφερε ανυπολόγιστες καταστροφές σε όλα τα επίπεδα. Την ώρα που η Ευρώπη ανοικοδομούνταν εμείς αλληλοσκοτωνόμαστε… Μετά το 50, μια κολοβή κοινοβουλευτική δημοκρατία, με εξορίες και ξερονήσια και ταυτόχρονα η αιμορραγία της μετανάστευσης. Για να φτάσουμε στο 67 με τη δικτατορία, τη μεταπολίτευση μετά, τα δύσκολα πρώτα χρόνια,  τη συμμετοχή στην Ε.Ε, την αλλαγή του 81, τη συνεχιζόμενη τρομοκρατία, τη σταδιακή  βελτίωση της δημοκρατίας, τους ολυμπιακούς του 2004, την οικονομική κρίση του 2009 και μετά.
 Έτσι φτάσαμε αισίως, σήμερα εν μέσω πανδημίας, να γιορτάζουμε τα 200 χρόνια της παλιγγενεσίας μας. Με καλές συμμαχίες, ενταγμένοι πλήρως στο λεγόμενο πρώτο κόσμο. Σήμερα, εμείς η πρώην μικρή ερημωμένη επαρχία της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, είμαστε στις πρώτες τριάντα χώρες του κόσμου σε πλούτο, έχουμε τη μικρότερη παιδική θνησιμότητα στον κόσμο, ένα από τα μεγαλύτερα επίπεδα σε προσδόκιμα έτη ζωής, έχουμε ένα διαβατήριο από τα ισχυρότερα στον κόσμο και πολλά άλλα που συχνά τα ξεχνούμε…Και βέβαια ζούμε πολύ καλύτερα από τους πρώην κατακτητές μας…
Δεν το λες κι άσχημα. Καλά τα καταφέραμε. Θα μπορούσαμε καλύτερα; Ίσως. Αλλά θα μπορούσε και χειρότερα. Πάντως, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι τούτη δω η χώρα, κάνει ένα συναρπαστικό ταξίδι στην Ιστορία!  Ας γιορτάζουμε λοιπόν έχοντας κατά νου να κάνουμε ακόμη καλύτερα τα επόμενα διακόσια χρόνια, όλοι μαζί!