Υπόθεση Λιγνάδη: Είναι κρίμα για τη χώρα…Του Γιώργου Παπακωνσταντή

  • Τρίτη, 23 Φεβρουάριος 2021 19:44
  • Editorial
 
H περίπτωση Λιγνάδη είναι γεγονός ότι έχει συνταράξει το Πανελλήνιο.  Όσα έχουν καταγγελθεί σε βάρος του, είναι πράγματι φρικιαστικά. Όμως η περίπτωσή του δεν παρουσιάζει ιδιαίτερη πρωτοτυπία από εγκληματολογική άποψη. ‘Ένας επώνυμος της τέχνης, ο οποίος έχαιρε θαυμασμού από το σύνολο σχεδόν των περί της υποκριτικής τέχνης ασχολούμενων, ο οποίος τιμήθηκε με τη θέση του επικεφαλής του Εθνικού Θεάτρου, και μάλιστα σημειώνεται ότι στην τοποθέτησή του  αυτή κανείς δε διαμαρτυρήθηκε, κανείς δεν βρέθηκε να πει  «εε… τ ι κάνετε εκεί;» αποκαλύφθηκε ότι είχε μια πολύ σκοτεινή πλευρά μέσα από καταγγελίες θυμάτων του.

Έχουν συμβεί αρκετά παρόμοια περιστατικά, όπου επώνυμοι  και χαίροντες εκτίμησης και σεβασμού γενικά ή σε τοπικές κοινωνίες, αποκαλύφθηκε ότι ήταν παρόμοιοι εγκληματίες (π.χ. περίπτωση Σειραγάκη)
Ο συγκεκριμένος παραιτήθηκε, του ασκήθηκε δίωξη για κακουργήματα, συνελήφθη και παραπέμπεται σε δίκη, αφού όμως έχει διαπομπευθεί  και επιπλέον,  η εγκληματική συμπεριφορά για την οποία κατηγορείται έγινε αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης, με τέτοια σφοδρότητα που είναι να απορεί κανείς για τη σκοπιμότητα του όλου εγχειρήματος.
Ανεξάρτητα από το χειρισμό της υπόθεσης από την υπουργό πολιτισμού, ο οποίος χαρακτηρίζεται από πολιτική απειρία αλλά και αφέλεια, δεν δικαιολογείται μια κλασική εγκληματική συμπεριφορά όπως παρουσιάζεται στις καταγγελίες, να δημιουργεί τέτοιου είδους πολιτικές συμπεριφορές.
Αντί να επικεντρώνουμε στο πως από εδώ και πέρα θα ενδυναμώσουμε την κοινωνία και ειδικά τα παιδιά, ώστε να προστατεύονται και να μην πέφτουν θύματα παρόμοιων εγκληματικών πράξεων, αντί να ενθαρρύνουμε τα θύματα οποιουδήποτε δράστη εγκλημάτων παρόμοιας μορφής να μιλήσουν, επιβαρύνουμε την όλη υπόθεση με πολιτικές προεκτάσεις και γενικεύσεις, ώστε να δημιουργήσουμε άλλο ένα εμπόδιο στη διερεύνηση των συγκεκριμένων αλλά και παρόμοιων εγκλημάτων.
 
Έτσι η εμμονή για παραίτηση της Κας Μενδώνη, έδωσε ήδη ένα ανέλπιστο επιχείρημα στον έμπειρο συνήγορο του Κου Λιγνάδη τον  Αλέξη Κούγια, ο οποίος  ευφυώς, άσχετα αν ισχύει ή όχι, συνδέει την υπόθεση Λιγνάδη με πολιτική στοχοποίηση της Μενδώνη εξ αιτίας επιχειρηματικών συμφερόντων στο Ελληνικό.
Το πράγμα μοιάζει ακόμη χειρότερο, όταν εκείνοι που ζητούν την παραίτηση της Μενδώνη, έχουν στελέχη και πρώην υπουργό πολιτισμού μάλιστα, η οποία ήταν πρωταγωνίστρια του συγκεκριμένου και προφανώς ήταν εγγύτερα σ αυτόν από την αρχαιολόγο Κα Μενδώνη.
 Η τελευταία, ίσως  θα έπρεπε για λόγους ευθιξίας  να παραιτηθεί στην αρχή, με ένα Mea Culpa ως προς την επιλογή Λιγνάδη και πριν κομματικοποιηθεί η υπόθεση. Όμως τώρα προφανώς είναι πολύ δύσκολο να παραιτηθεί ή να την παραιτήσουν, αφού θα είναι σαν να υιοθετούνται οι κατηγορίες που της απευθύνουν οι πολιτικοί της αντίπαλοι…

Δυστυχώς για άλλη μια φορά αποδεικνύεται η γύμνια πολιτικών θέσεων και επιχειρημάτων για τη χώρα συνολικότερα, για τα ουσιαστικά προβλήματα και τις αβεβαιότητες που βιώνουμε. Για την εξέλιξη της Πανδημίας, για την οικονομία, για τα εθνικά, για τις αναγκαίες μεγάλες μεταρρυθμίσεις, για την κρίση στο ασφαλιστικό που επέρχεται, για την παιδεία και τα προβλήματά της.  Αντί να συζητούμε για αυτά, αντίθετα, όπως ο πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά, κάποιοι πιάνονται από την ποινική επικαιρότητα, προσδοκώντας πολιτικά οφέλη μέσα από την ηθικολογική και υποκριτική βεβαίως ευαισθητοποίησή τους .

Για να μην πούμε τις ευθύνες όλων όσων κόπτονται για τη δημοκρατία και τους θεσμούς, σε σχέση με την προστασία του τεκμηρίου αθωότητας, ή με το σεβασμό των θυμάτων, ή ακόμη και με το στήσιμο λαϊκών δικαστηρίων μέσα από τα  Sosial Media .
Κάποιοι μπορεί να πουν ότι τα ΜΜΕ έχουν  ευθύνες για όλο αυτό, όμως να μην ξεχνάμε ότι μέσα από αυτά ξεκίνησε το τσουνάμι των καταγγελιών  και αποκαλύφθηκαν όσα αποκαλύφθηκαν. Είναι όμως  τα ίδια Μέσα, που ικανοποιούν  τη ροπή όλων μας να κοιτάζουμε από την κλειδαρότρυπα, και να «πέφτουμε» από τα σύννεφα, όταν αποδεικνύεται τελικά πόσοι πολλοί ήξεραν, νιώθοντας ικανοποιημένοι αφενός με την δημόσια δίκη, καταδίκη και διαπόμπευση, αφετέρου από την ικανοποίηση μιας υποσυνείδητης ανάγκης να τονίσουμε  ότι δεν αφορά εμάς, δεν είμαστε σαν κι αυτούς…
Είναι κρίμα για μια ολόκληρη χώρα, να βρίσκεται γύρω από την κρεβατοκάμαρα του κάθε Λιγνάδη, όταν υπάρχουν νόμοι, αρχές, δικαστήρια που μπορούν και  πρέπει να κάνουν καλά τη δουλειά τους.