Ο Αλέξανδρος του Παίδων που νίκησε τη λευχαιμία και έγινε δικηγόρος - Η ξεχωριστή μαρτυρία του γιατρού Χ.Βαβουρανάκη

  • Δευτέρα, 15 Φεβρουάριος 2021 09:58
  • Κρήτη
Δύναμη και ελπίδα είναι τα δύο μηνύματα που προκύπτουν από το περιστατικό που περιγράφει σε ανάρτηση του, με αφορμή τη μέρα κατά του παιδικού καρκίνου, ο πρόεδρος του ιατρικού συλλόγου Ηρακλείου Χάρης Βαβουρανάκης.

Η ιστορία αφορά τον Αλέξανδρο που στα 6 του έπασχε από λευχαιμία και όταν ο γιατρός τον ξανασυναντά 15 χρόνια μετά είναι ένα βήμα πριν ολοκληρώσει τις σπουδές του στη Νομική.

Γράφει λοιπόν ο κ.Βαβουρανάκης:




“Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΤΟΥ ΠΑΙΔΩΝ...

Ιανουάριος του 2020 στο "Ελ.Βενιζέλος", στον επίλογο μιας κουραστικής ημέρας. Επιστρέφω στη βάση μου, μετα από ένα απ΄ τα συνηθισμένα μονοήμερα ταξίδια μου στην πρωτεύουσα. Περιμένω καρτερικά το check in, καθισμένος στα πίσω καθίσματα της αίθουσας αναμονής.´Ενας νεαρός, 23-24 χρονών. τόσο τον έκανα, αδύνατος με μεγάλα εκφραστικά μάτια και μακριά μαλλιά, κάθεται ακριβώς απέναντι μου. Το βλέμμα του καρφωμένο στα μάτια μου συνεχώς, τόσο που νιώθω άβολα... "Σας γνωρίζω...;" τον ρωτώ, θέλοντας να σπάσω το βλέμμα του... Εκείνος συνεχίζει να με κοιτά επίμονα και σε λίγο αρχίζει να μου τραγουδά... "εξαιρούνται τα μεγάλα μου μάτια τα πυκνά μου μαλλιά.." το γνωστό λαϊκό άσμα της Άντζελας Δημητρίου, κοιτώντας με σταθερά μέσα στα μάτια... "Με θυμάστε..;" με ρωτά ευγενικά... "είμαι ο Αλέξανδρος του 115 στο Παίδων -συνεχίζει- δεν έχετε αλλάξει καθόλου.." τα μάτια του σε καθηλώνουν...!

Ήταν ο Αλέξανδρος 6 ετών τότε στο Παίδων, στο 115, που έπασχε από λευχαιμία. Κάθε φορά που μπαίναμε στο θάλαμο για επίσκεψη με κάρφωνε με τα μεγάλα εκφραστικά μάτια του (μας ένωνε η Κρήτη και η ομάδα) και τραγουδούσε πάντα αυτό, το ίδιο, τραγούδι. Τι κι αν η μητέρα του του φώναζε να σταματήσει... ο Αλέξανδρος συνέχιζε να τραγουδά έντονα, δυνατά, μ´ ένα τεράστιο χαμόγελο αυτοσαρκασμού δίνοντας έμφαση στα "...πυκνά μου μαλλιά..". Ο Αλέξανδρος στο 115 του "Παίδων" τότε δεν είχε καθόλου μαλλιά εξαιτίας των θεραπειών μα είχε τέτοια δύναμη και ζωντάνια που σου έφτιαχνε την διάθεση, ότι κι αν είχες ότι κι αν σε απασχολούσε.

Ο Αλέξανδρος του Παίδων, είχε ψηλώσει στο "Ελ.Βενιζέλος", είχε όμως τα ίδια εκφραστικά μάτια, πολύ πολύ πυκνά μαλλιά σαν κι αυτά του άσματος που τραγουδούσε μικρός κι ήθελε δύο μαθήματα για να γίνει δικηγόρος...!

Τον κάρφωνα εγώ με το βλέμμα μου... ήθελα να του πω ένα μεγάλο ευχαριστώ... γιατί... ήταν αυτός που μου έμαθε πως η ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ δεν είναι απλά μια λέξη... είναι ΣΤΑΣΗ ΖΩΗΣ...!

καλη 🙂 μέρα.! (παγκόσμια ημέρα κατά του παιδικού καρκίνου)”



Φωτογραφία: pixabay