Ευτυχία Πενταράκη: Μια Πραγματικά Mάχιμη Δημοσιογράφος!


Είναι από τους πιο μαχητικούς δημοσιογράφους! Αυτό το επίθετο στην περίπτωσή της έχει όχι μόνο μεταφορική αλλά και κυριολεκτική έννοια, καθώς έχει βρεθεί πολλές φορές σε πεδίο μάχης ως πολεμική ανταποκρίτρια. Μετά από μία εντυπωσιακή καριέρα στην Αθήνα, αποφάσισε το 2010 να εγκατασταθεί μόνιμα στην Κρήτη. Τότε την γνώρισα πρώτη φορά. Συναντιόμαστε ξανά μετά από 10 χρόνια και την βρίσκω ακόμα πιο μαχητική, με την ίδια -ίσως και μεγαλύτερη- δίψα για ρεπορτάζ που κάνουν τη διαφορά και πάντα με το ίδιο πλατύ χαμόγελο που “γεμίζει” τον χώρο μόλις εμφανίζεται.
Η Ευτυχία Πενταράκη, πιο ώριμη από ποτέ, μιλάει στο τελευταίο τεύχος του Χανιώτικου Free Press InTown και, όπως πάντα… δεν μασάει τα λόγια της!
10 χρόνια από την περίοδο που είχες έρθει στα Χανιά, μετά από μία ήδη επιτυχημένη επαγγελματική πορεία στην Αθήνα. 10 χρόνια μετά τι έχει αλλάξει στη ζωή σου;  
Είμαι πάντα ζευγάρι με τον “ήρωα” τον Γιάννη και μητέρα του 3χρονου Αλεξάνδρου που έχει ομορφύνει υπέροχα τη ζωή μας. Μεγάλη αλλαγή η οικογένεια…Επαγγελματικά τώρα, όσον αφορά στα τηλεοπτικά, θεωρώ ότι επέστρεψα εκεί που ανήκω, δηλαδή σε ένα κανάλι πανελλαδικής εμβέλειας, καθώς είμαι η ανταποκρίτρια του Open στην Κρήτη, ενώ σε τοπικό επίπεδο είμαι πλέον μέλος της οικογένειας του zarpa, με καθημερινή εκπομπή στο Ζarpa Radio 89.6 με τον Γιώργο Κολομπακη -που αν δεν τον πειράξω μια μέρα θα σκάσω- “φλερτάροντας” παράλληλα και με το zarpanews.gr στο οποίο γράφω κάποια ρεπορτάζ.

Σε τι φάση σε βρίσκουμε τώρα;
Στη φάση που είμαι πάντα. Απολύτως δημιουργική! Έχω ξεκινήσει μια νέα συνεργασία από τον Σεπτέμβριο με την οποία είμαι πολύ ευχαριστημένη και συνδυάζω δύο δουλειές, σπίτι, παιδί και ψαροντούφεκο! Εγώ Εμμανουέλα μου δεν μπορώ να κάτσω ήσυχη. Αν κάνει κάποια ώρα να χτυπήσει το τηλέφωνό μου, το κοιτάω να δω μήπως κατά λάθος μπήκε στο αθόρυβο. Μιλάω καθημερινά με πολύ κόσμο, μαθαίνω πληροφορίες, κάνω επαφές… Είμαι σε μια μόνιμη εγρήγορση.

Είσαι, θα έλεγε κανείς, «παιδί» της τηλεόρασης, ωστόσο και το ραδιόφωνο σου πάει πολύ. Πόσο εύκολη (ή όχι) ήταν η “μετάβαση” στο ραδιόφωνο το οποίο έχει άλλους ρυθμούς;
Σ’ ευχαριστώ που λες ότι μου πάει! Δεν σου κρύβω πως ένα άγχος το είχα, γιατί ήρθα σε ένα ραδιόφωνο που το ακούνε όλοι και η αλήθεια είναι πως κάθε μέρα μαθαίνω και κάτι καινούριο. (Ο Κολομπάκης πάλι, θα έλεγε πως μου τα μαθαίνει αυτός, χιχι!)
Αλλά το έχω ερωτευτεί! Αυτή η αμεσότητα με τους ακροατές, η ταχύτητα, τα σχόλια στο δρόμο για κάτι που είπαμε, τα μηνύματα… Υπέροχο. Απορώ τόσα χρόνια πως μου είχε “ξεφύγει”! Θα έλεγες ότι γενικά προσαρμόζεσαι εύκολα σε νέες καταστάσεις;
Προσαρμόζομαι παντού μαγικά. Είμαι αισιόδοξος και θετικός άνθρωπος και δεν φοβάμαι τις αλλαγές. Όπου και να με πετάξουν, θα τη βρω την άκρη.


Έχει χρειαστεί πολλές φορές στη ζωή σου να προσαρμοστείς σε εντελώς διαφορετικά δεδομένα;
Ναι, πολλές φορές. Όπως είπες κι εσύ, πριν δέκα χρόνια μετακόμισα από την Αθήνα στα Χανιά, άλλαξα επαγγελματική στέγη και έπαψα να είμαι εργένισσα. Απ’ όπου κι αν το πιάσεις, υπάρχουν εντελώς διαφορετικά δεδομένα. Πριν από αυτό και επί έντεκα χρόνια γύριζα όλο τον κόσμο καλύπτοντας για το Star Channel όλα τα μεγάλα γεγονότα. Κάθε αποστολή και μια νέα πρόκληση. Ο τόπος, οι άνθρωποι, οι ιδιαιτερότητες, τα γεγονότα. Μπορώ με βεβαιότητα να σου πω ότι η ως σήμερα ζωή μου, κάθε άλλο παρά βαρετή είναι. Και ποιος ξέρει τι επιφυλάσσει το μέλλον…

Ποια απόφασή σου, σε “ταλαιπώρησε” περισσότερο μέχρι να την πάρεις;
Μέχρι σήμερα όλες τις αποφάσεις, ακόμα και τις πιο σοβαρές, τις έχω πάρει πολύ γρήγορα.

Πόσο έχει αλλάξει η δουλειά του δημοσιογράφου τα τελευταία 15 – 20 χρόνια;
Όπως αλλάζουν όλα γύρω μας, έτσι έχει αλλάξει και η δημοσιογραφία. Όταν ξεκίνησα να δουλεύω, το 1995 στο Star Channel, δεν υπήρχαν καν κινητά. Είχαμε beeper και όταν μας έψαχναν από το κανάλι χτυπούσε το beeper λες και ήμασταν γιατροί! Όταν ήμασταν έξω για ρεπορτάζ και δεν υπήρχε η δυνατότητα ζωντανής σύνδεσης, ψάχναμε θάλαμο για να βγούμε τηλεφωνικά στο δελτίο. Φυσικά ούτε κουβέντα για internet τότε.Θυμάμαι μια φορά που ήθελα να κάνω μια έρευνα και πήγα να βρω στοιχεία στη βιβλιοθήκη, ενώ συχνά έψαχνα πληροφορίες για τα ρεπορτάζ μου στις εγκυκλοπαίδειες. Τώρα η πληροφορία τρέχει. Ζούμε στην εποχή του copy – paste, των fake news, των troll. Χρειάζονται φίλτρα από τον ακροατή, τον τηλεθεατή, τον αναγνώστη αλλά πολύ περισσότερο από τους δημοσιογράφους και εκείνους που το “παίζουν” δημοσιογράφοι.
Φυσικά οι εξελικτικές αλλαγές είναι και καλές. Η τεχνολογία μας βοηθάει πολύ να κάνουμε τη δουλειά μας πιο εύκολα και πιο γρήγορα. Τότε η εφημερίδα ήταν ευαγγέλιο που έπρεπε να διαβάζουμε καθημερινά. Και οι μεγαλύτεροι σε ηλικία συνάδελφοι ήταν οι πρυτάνεις του ρεπορτάζ τους οποίους σεβόμασταν. Σήμερα, οι εφημερίδες έχουν παραχωρήσει τη θέση τους στα sites και τα περισσότερα νέα στο επάγγελμα παιδιά δεν έχουν ιδέα τι θα πει επιβεβαίωση της είδησης, πηγές, ή τι λέει η άλλη πλευρά. Γράφει ένας μια βλακεία και τρέχουν να την αναπαράξουν ως έχει με ταχύτητα φωτός. Ακόμα και τα ορθογραφικά λάθη αντιγράφουν.Σε ενοχλεί η ευκολία με την οποία κάποιος λέει σήμερα ότι έκανε ρεπορτάζ;  
Επειδή έχω δύο μέτρα και δύο σταθμά, θα σου πω μόνο ότι κάποιοι που το παίζουν δημοσιογράφοι στην επαρχία, στην Αθήνα δεν θα δούλευαν σε ΜΜΕ ούτε ως το παιδί που βγάζει φωτοτυπίες.
Εσύ είσαι από τους πιο “μαχητικούς” δημοσιογράφους με την έννοια ότι ψάχνεις μονίμως την είδηση, την επιβεβαίωσή της, τα αποκλειστικά ρεπορτάζ τα οποία έχεις πάντα. Τι χρειάστηκε να κάνεις ή να θυσιάσεις για να είσαι σήμερα στη θέση να έχεις αποκλειστικά ρεπορτάζ σε σημαντικά θέματα;  
Καμία είδηση δεν “χαρίζεται”. Από την πιο μικρή μέχρι την πρώτη, όλες θέλουν πολύ κόπο για να βγουν. Αφιερώνω πραγματικά πολύ χρόνο καθημερινά για να έχω αυτό το αποτέλεσμα.
Έχω αφήσει τον Γιάννη και το παιδί στο εστιατόριο, την παιδική χαρά, τη βόλτα… Μόλις χτυπήσει το τηλέφωνο που περιμένω, σταματάνε όλα και υπάρχει μόνο το ρεπορτάζ.
Όταν δουλεύω δεν με ενδιαφέρει να φάω, να πιω, να κοιμηθώ. Έχω ξενυχτήσει δύο φορές τους τελευταίους μήνες, όλη νύχτα στο πόδι, για να επιβεβαιώσω σημαντικά ρεπορτάζ και να βγω στην πρωινή εκπομπή του Open να τα “δώσω”. Αποκλειστικό; Ναι. Όχι ένα, πολλά. Έχω αν όχι το καλύτερο, ένα από τα καλύτερα ρεπορτάζ στην πιάτσα και κοπιάζω πολύ για αυτό.
Μόλις μου “βγει” το θέμα, όσο σπουδαίο και να είναι -πριν ακόμα δημοσιευτεί- κοιτάω το επόμενο. Δεν υπάρχει δύσκολο ρεπορτάζ για μένα. Όσο πιο δύσκολο τόσο πιο ενδιαφέρον. Αγαπώ πραγματικά την είδηση και δεν μπορώ να σου περιγράψω την ικανοποίηση που νιώθω όταν τα καταφέρνω και τη “βγάζω”.Ξέρεις ότι συχνά βγάζω θέματα από άλλα μέρη της Ελλάδας που παίζουν ψηλά στην ειδησεογραφία; Ότι με παίρνουν από το Open και μου ζητάνε να επιβεβαιώσω πολύ σημαντικές ειδήσεις εκτός Κρήτης; Το τελευταίο διάστημα μου έκαναν δύο φορές σε μια εβδομάδα πρόταση να επιστρέψω για δουλειά στην Αθήνα.  Μετά από 26 χρόνια στη δημοσιογραφία αισθάνομαι ακόμα τον ενθουσιασμό που είχα τον πρώτο μήνα που έπιασα δουλειά. Και να σου πω και κάτι; Και στα επόμενα 26 έτσι θα είμαι!

Τι χαρακτηριστικά χρειάζεται να έχει ένας καλός δημοσιογράφος;
Ότι πρέπει να έχει ο κάθε ένας που θέλει να ξεχωρίσει σε αυτό που κάνει. Να είναι εργατικός και να αγαπάει τη δουλειά του.

Πώς σου φαίνεται το μιντιακό τοπίο σήμερα σε πανελλαδικό αλλά και σε τοπικό επίπεδο;
Και εδώ και εκεί υπάρχουν οι επαγγελματίες και υπάρχουν και οι μπακάληδες.
Ποιες είναι οι δύο πιο δυνατές δημοσιογραφικές σου στιγμές (μία από πολεμικές ανταποκρίσεις και μία γενικά);  
Τον τρίτο μήνα που βρισκόμουν στο Ιράκ ως απεσταλμένη του Star Channel και ενώ είχε ξεκινήσει ο πόλεμος, έμαθα για μια ομάδα ανταρτών που δρούσε σε μια περιοχή στα προάστια της Βαγδάτης και φυσικά ζήτησα από τον Μοχάμεντ να πάμε να κάνω ρεπορτάζ. Σημειωτέον πως όταν ξεκίνησε ο πόλεμος, ο οπερατέρ και ο ηχολήπτης μου, η ομάδα δηλαδή που είχαμε πάει αποστολή από την Ελλάδα στο Ιράκ έφυγαν, με αποτέλεσμα να μείνω μόνη σε μια ξένη χώρα εν μέσω πολέμου με δύο μόνο άτομα ως σημείο αναφοράς. Τον Χουσεΐν, τον ταξιτζή που είχα διαθέσιμο όλο το 24ωρο και τον Μοχάμεντ, έναν Ιρακινό που μας υποχρέωνε το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν, να είναι πάντα μαζί μας ως συνοδός όταν βγαίναμε από το ξενοδοχείο. Αυτό ίσχυε για όλους τους δημοσιογράφους, για να ελέγχουν ότι δεν θα κάνουμε κάποιο ρεπορτάζ που θα ήταν κατά του καθεστώτος, αλλά και για να βεβαιωθούν ότι δεν είμαστε κατάσκοποι.
Είχα μόνο δύο “όπλα” για να δουλέψω. Ένα δορυφορικό τηλέφωνο που για να δουλέψει -τις καλές μέρες- έπρεπε να στήσω μια κεραία στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου. Όμως επειδή τα δορυφορικά τηλέφωνα απαγορεύονταν από το καθεστώς, είχα το καθημερινό άγχος μη δουν την κεραία και μπουκάρουν στο δωμάτιο και μου το πάρουν, όπως έκαναν καθημερινά σε συναδέλφους από ξένα δίκτυα. Το άλλο μου όπλο ήταν μια μικρή κάμερα που μου άφησαν οι τεχνικοί πριν φύγουν και μου έδειξαν πως να τη χειρίζομαι. Με την κάμερα λοιπόν στο σακίδιο, τον Μοχάμεντ και τον Χουσεΐν φύγαμε ένα πρωί να πάω να βρω τους αντάρτες. Μόλις φτάσαμε στην περιοχή τους, μας σταμάτησε μια ένοπλη ομάδα και μετά την απαραίτητη αναμονή, μας ζήτησαν να ακολουθούμε ένα αυτοκίνητό τους και μπήκαμε σε ένα δάσος από φοίνικες τόσο μεγάλο και τόσο πυκνό που ήταν σαν λαβύρινθος, ενώ δεν φαινόταν πουθενά ο ουρανός.
Εκεί λοιπόν έγινε η δεύτερη στάση από άλλη, μεγαλύτερη ένοπλη ομάδα. Αφού τσέκαραν τα χαρτιά μας, κάποιοι έφυγαν με ένα αυτοκίνητο, εκτιμώ πως πήγαιναν στον αρχηγό τους, και μια ομάδα πέντε ενόπλων έμεινε να μας προσέχει.
Ξαφνικά το μέρος δέχτηκε αεροπορική επιδρομή. Μια βόμβα έπεσε πολύ κοντά μας και επικράτησε πανικός! Οι ένοπλοι διαλύθηκαν φωνάζοντας και εμείς οι τρεις στη μέση του πουθενά τρέξαμε να σωθούμε. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και είδα για πρώτη φορά τον Χουσεΐν να οδηγάει σαν τρελός με την πόρτα ανοιχτή χωρίς να ξέρουμε πώς θα βγούμε από εκείνο το δάσος, με τις βόμβες να πέφτουν γύρω μας.
Τότε σκέφτηκα πως θα πεθάνουμε εκεί, σε εκείνο το δάσος και δεν θα βρουν ποτέ τα σώματα μας γιατί κανείς δεν ήξερε που είχαμε πάει. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα για πρώτη φορά αυτό που λέμε έκρηξη αδρεναλίνης. Άκουσα κυριολεκτικά ένα μπαμ μέσα στο κεφάλι, βούιξαν τα αυτιά μου και στην αρχή νόμιζα πως έπαθα εγκεφαλικό επεισόδιο. Ευτυχώς δεν είχαμε μπει βαθιά στο δάσος και καταφέραμε να βγούμε ζωντανοί. Είχαμε καταφέρει να επιβιώσουμε μια ακόμα μέρα στον πόλεμο…
Δυνατή στιγμή επίσης θα σου έλεγα το ναυάγιο του Εξπρές Σάμινα το 2000 στην Πάρο με τους 81 νεκρούς. Σκέψου ότι είδα μια σορό στη θάλασσα από το ελικόπτερο την ώρα που έφτανα στο νησί, λίγες ώρες μετά το ναυάγιο. Είχε παντού νεκρούς…
Αν σου δινόταν σήμερα η ευκαιρία, θα πήγαινες σε πεδίο μάχης;
Το ρωτάς; Θα είχα φύγει χθες. Στο Open είμαι η πρώτη στη λίστα προς αναχώρηση!
Για ποιο πράγμα μετανιώνεις περισσότερο;
Όσο και αν προσπαθώ να βρω κάτι, δεν τα καταφέρνω.
Θεωρείς ότι η δουλειά του δημοσιογράφου έχει αλλοιωθεί με τα χρόνια; Γιατί κατά τη  γνώμη σου, στο μυαλό πολλών ο δημοσιογράφος είναι υποκινούμενος, πληρωμένος, διαπλεκόμενος κλπ κλπ…
Η δουλειά του δημοσιογράφου ήταν και είναι μία. Μακριά από μένα όλα αυτά.

Έχεις μία πορεία τόσο πλούσια που καταλαβαίνουμε ότι έχουν δει πολλά τα μάτια σου. Έχεις απομυθοποιήσει πρόσωπα και καταστάσεις;
Δεν τα είχα μυθοποιήσει ποτέ

Έχεις βρεθεί σε φάση να πεις “τα παρατάω όλα τώρα”;
Ποτέ! Ούτε καν μου έχει περάσει από το μυαλό. Να σου πω κάτι; Νομίζω πως δεν θα σταματήσω ποτέ να έχω αυτό το πάθος.

Έχοντας λοιπόν μία τόσο πλούσια πορεία, υπάρχει κάποιο απωθημένο επαγγελματικό; Κάποιο θέμα που θα ήθελες να καλύψεις, κάποια αποστολή στην οποία θα ήθελες να συμμετέχεις;
Θέλω πάρα πολύ να πάω στο Τσερνόμπιλ. Να περπατήσω στην απαγορευμένη ζώνη. Να επισκεφθώ το Μπλοκ 4. Κάποια στιγμή εύχομαι να τα καταφέρω.

Αν μπορούσες να γυρίσεις τον χρόνο σε οποιαδήποτε χρονική περίοδο, ποιο γεγονός θα ήθελες να είχες καλύψει; Σε ποιο γεγονός θα ήθελες να ήσουν παρούσα;
Στο Βερολίνο, στο τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, τις τελευταίες μέρες του Χίτλερ… εκείνο το τρίτο δεκαήμερο του Απριλίου του 1945.

Ποιες προσωπικότητες (από όλους τους χώρους, από όλο τον κόσμο, ζώντες ή και νεκρούς) θα προσκαλούσες αν είχες τη δυνατότητα, για ένα δείπνο;
Τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν!
Πώς σου αρέσει να περνάς τον ελεύθερο χρόνο σου;
Έχω πάθος με το υποβρύχιο κυνήγι. Οι στιγμές που περνάω στο βυθό κρατώντας την αναπνοή μου, είναι για μένα μαγικές. Θα ήθελα να έχω περισσότερο χρόνο να τον περνάω στη θάλασσα και το ψαροντούφεκο.

Πώς και πότε προέκυψε η ενασχόλησή σου με το ψάρεμα και τις καταδύσεις;
Μεγάλωσα στην Μύκονο τη δεκαετία του 1970 και πηγαίναμε με τον αδελφό μου πιτσιρίκια με ένα καμάκι για χταπόδια. Εκείνος δηλαδή είχε το καμάκι και εγώ ακολουθούσα με την ψαροσακούλα. Μαγικά χρόνια… Όταν λοιπόν έχεις μεγαλώσει έτσι, η συνέχεια είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένη.

Πώς σε φαντάζεσαι σε 20 χρόνια; 
Εύχομαι να πηγαίνω για ψαροντούφεκο με τον γιο μου.

Πώς θα ήθελες να περάσεις την τελευταία σου μέρα πάνω στη γη; Όρθια!

Πηγή:Freepress in Town, Χανιά.