Μιλώντας για αυτά που δεν μιλάει κανείς. Από την Bασιλική Παπακωνσταντή-Yabatravellers.com*

  • Τετάρτη, 11 Δεκέμβριος 2019 19:29
  • Συντακτική Ομάδα
  • Ταξίδια

Πολύ καιρό τώρα νιώθω πώς όλα όσα ήθελα να πω, όσα σκέφτομαι και δεν λέω δυνατά κρύβονται κάτω από ένα πέπλο ανησυχίας και πολιτικής ορθότητας. Πώς θα ακουστεί; Πώς θα ερμηνευθεί; Ποιος θα το παρεξηγήσει και ποιος όχι. Και όσο αυξάνονται οι αναγνώστες στο blog, τόσο μεγαλύτερη είναι αυτή η ανησυχία. Όσο όμως όλα μεγαλώνουν, παράλληλα όλα αλλάζουν. Και όσο όλα μεγαλώνουν συνειδητοποιείς πώς και εσύ έχεις αλλάξει, έχεις ωριμάσει. Νιώθεις πιο ελεύθερος από υποχρεώσεις, πέρα από την υποχρέωση στον αναγνώστη σου. Δεν είσαι δημοσιογράφος, δεν αναφέρεσαι σε κανέναν εκδότη, σε κανέναν αρχισυντάκτη, μόνο στον αναγνώστη σου. Και αυτή είναι η δύναμή και το όλο νόημα του να έχεις ένα blog. Πάντα με σεβασμό, πάντα με ενσυναίσθηση και ευθύνη του λόγου σου. Λεπτή η γραμμή, το ξέρω.

Τα ταξίδια σου δημιουργούν πολλές σκέψεις, πολλά συναισθήματα. Και αν ταξιδεύεις με ανοιχτό μυαλό και καρδιά, έτοιμός να παιδευτείς από ότι καινούργιο ζεις τότε σίγουρα αλλάζεις. Πρόσφατα σκεφτόμουν την ευθύνη ενός ταξιδιώτη που αποφασίζει να μοιράζεται με τον κόσμο τις εμπειρίες του. Η αφορμή ήταν ένα άρθρο του κατά πόσο είναι «ηθικό», ή ορθό να ταξιδεύεις σε χώρες όπου καταπατούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα, ή στην εξουσία είναι κάποιο απολυταρχικό καθεστώς. Οι δύο απόψεις που κυριαρχούν , είναι άσπρο, ή μαύρο, όπως συνήθως. Ταξιδιώτες που σου λένε δεν είμαστε πολιτικοί, ή δεν μας ενδιαφέρει η πολιτική οπότε πάμε γιατί δεν κρίνουμε αυτό το κομμάτι και ταξιδιώτες που σου λένε ότι δεν πάω γιατί δεν θέλω να στηρίζω τέτοιες χώρες μέχρι να αλλάξουν. Άλλα όπως σχεδόν όλα στην ζωή δεν υπάρχει μόνο το άσπρο, ή το μαύρο.

Αρχικά, όλα είναι πολιτική. Όλα ενέχουν πολιτική. Ότι γίνεται στην πολιτική σε επηρεάζει, σε αφορά και ναι, ακόμη και σε ένα ταξίδι σε επηρεάζει η πολιτική. Το πιο απλό παράδειγμα είναι αν μπορείς να πας σε μία χώρα, αν χρειάζεσαι visa, αν μπορείς να κάνεις είσοδο σε μία χώρα ανάλογα το διαβατήριο που κρατάς στα χέρια σου. Όλα αυτά είναι πολιτική. Επίσης, το δεν πάω σε τέτοιες χώρες για να μην στηρίζω τέτοια καθεστώτα είναι εξίσου απλοϊκό. Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι δεν θα πας στην πλειοψηφία των χωρών. Γιατί οι χώρες που καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο είναι πολλές. Επίσης, το να χαρακτηρίζεις μία ολόκληρη χώρα από τις πράξεις όσων είναι στην εξουσία είναι ακόμη πιο απλοϊκό. Βεβαίως, στο τέλος της ημέρας εσύ και μόνο εσύ ξέρεις με τι νιώθεις καλά. Εδώ όμως μιλάμε για όσους αποφασίζουν να μοιραστούν τις απόψεις τους με τον έξω κόσμο.

Μερικές σκέψεις ακόμη…

Σκέψου για ένα λεπτό, αν όλα αυτά ήταν μία ευκαιρία. Μία ευκαιρία για να κουβαλήσεις ένα μήνυμα ειρήνης και ενότητας. Ρομαντικό; Ίσως. Αλλά είναι μία μοναδική ευκαιρία, να δείξεις πώς ζούνε στην άλλη πλευρά του κόσμου. Πώς γελούν το ίδιο με εσένα και στεναχωριούνται, χαίρονται και προσβάλλονται. Πώς ότι και να γράφει το διαβατήριο μας, είμαστε όλοι άνθρωποι με αγωνίες, με πιστεύω και ελπίδες. Όσο ταξιδεύεις, ιδίως σε χώρες που δεν μοιάζουν με την δική σου, σε χώρες που δεν πρεσβεύουν τον «δυτικό» τρόπο ζωής αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι αλλιώς τον κόσμο. Πώς δεν είναι όλα άσπρο και μαύρο. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα συμφωνείς με ότι βλέπεις. Ούτε κατά διάνοια. Θα συνεχίσεις να βλέπεις πράγματα που θα σε θυμώνουν, πράγματα που δεν καταλαβαίνεις και τεράστιες αντιθέσεις. Έχεις όμως μία ευκαιρία. Μία ευκαιρία να δείξεις ότι δεν υπάρχουν μόνο πράγματα που μας χωρίζουν αλλά και πράγματα που μας ενώνουν.

Ένα κομμάτι μου στεναχωριέται που το γράφω αυτό αλλά μην πιστεύεις όλα όσα διαβάζεις και βλέπεις στα μέσα. Πριν μερικούς μήνες διαβάσαμε ένα blog post για μία χώρα που έχουμε βρεθεί αρκετές φορές. Με λίγα λόγια έλεγε ότι κλέβουν πολύ σε αυτή την χώρα και πρέπει να είσαι συνέχεια σε εγρήγορση με τα πράγματά σου  και ότι επίσης είναι πολύ βρώμικα και πρέπει να είσαι προετοιμασμένος (και διάφορα άλλα βεβαίως). Με θύμωσε. Με θύμωσε που έτσι ευκολά, χωρίς καμία ευθύνη, χωρίς καμία σε βάθος εμπειρία αναφέρεσαι έτσι για μία χώρα με κάθετο τρόπο. Και το λέμε εμείς που έχουμε πέσει θύματα κλοπής σε ταξίδι (σε άλλη χώρα). Το προβληματικό σε όλα αυτό δεν είναι ότι εμείς δεν νιώσαμε έτσι γι΄ αυτή την χώρα. Αυτό μπορεί να συμβεί. Πάμε στο ίδιο μέρος, ο ένας το ερωτεύεται ο άλλος δεν θέλει να ξαναπάει. Αυτό έχει μία βάση. Το προβληματικό είναι ότι πας σε μία χώρα και αναζητάς τον δυτικό κόσμο σου και μόνο. Πας και κρίνεις εύκολα και με την ίδια ευκολία λες στον άλλο τι να κάνει. Γιατί δεν περιγράφεις απλώς την εμπειρία σου, αλλά μιλάς σαν ειδικός στον άλλο τι να κάνει και τι όχι. Με 5-10 μέρες που πήγες σε μία χώρα…

Να μιλάς ελεύθερα. Αυτό είναι το νόημα του να έχεις ένα blog (και όχι μόνο), αλλά μην ξεχνάς. Πάντα με σεβασμό, πάντα με ενσυναίσθηση και ευθύνη του λόγου σου.

Όσον αφορά για μας ο στόχος μας είναι να αρχίσουμε να μιλάμε πιο πολύ για όλα όσα μας απασχολούν και πάντα με moto, keep it real. Τώρα όμως πιο πολύ από ποτέ, γιατί επιλέγουμε να δούμε το ταξίδι και το storytelling σαν μία ευκαιρία για έναν πιο «ενωμένο» κόσμο. Και ελπίζουμε σε αυτό το ταξίδι να ακολουθήσουν και άλλοι.

Πηγή: www.yabatravellers.com

* H Βασιλική Παπακωνσταντή έχει σπουδάσει Πολιτικές επιστήμες, διεθνή και Ευρωπαϊκή Οικονομία. Μαζί με τον Γιώργο Τσαγκαράκη που έχει σπουδάσει Διοίκηση Τουριστικών επιχειρήσεων, αποτελούν το πρώτο Ελληνικό ζευγάρι travellbloggers  και μοιράζονται τις εμπειρίες τους με πάνω από 30000 ακόλουθους από όλο τον κόσμο.