Ηρεμία και γραφικότητα σε ένα τοπίο όπου κυριαρχεί η άγρια ομορφιά με το μάτι να απλώνεται από τη ιερή κορυφή του Κόφινα ως το απέραντο γαλάζιο του Λιβυκού πελάγους. Είναι μόνο από τα λίγα που μπορούν να προσφέρουν στον επισκέπτη τους τα Καπετανιανά, η αετοφωλιά του Κόφινα.
Χτισμένα σε προνομιακή θέση στα πόδια της ιερής κορυφής του Κόφινα μπορούν να αποτελέσουν τη “βάση” για το σχεδιασμό εκδρομών ως τον παραθαλάσσιο οικισμό του Αϊ-Γιάννη, στη Μονή Κουδουμά, στον Τίμιο Σταυρό του Κόφινα, στην Τρυπητή, στις Τρεις Εκκλησιές κ.ά. Ισως κάπως έτσι φαντάζει σε όλους μας η αληθινή Κρήτη.
Όπως διαβάζουμε στην ιστοσελίδα του ξενώνα “Θαλόρη”:
Τα αρχαιολογικά ευρήματα μαρτυρούν αδιάκοπη ανθρώπινη παρουσία στην περιοχή των Καπετανιανών από τα μινωικά χρόνια μέχρι σήμερα. Στην περιοχή κατέφυγαν οι λεγόμενοι «Ετεοκρήτες», οι γνήσιοι Κρήτες, μετά την κάθοδο των Δωριέων, ενώ η κατοίκηση συνεχίστηκε καθ’ όλη τη διάρκεια των γεωμετρικών, αρχαϊκών, ελληνιστικών και ρωμαϊκών χρόνων.
Στα χριστιανικά χρόνια, η περιοχή θα προσελκύσει αναχωρητές και ασκητές και γίνεται σημαντικό κέντρο πνευματικότητας . Στη θέση του σημερινού οικισμού ιδρύθηκε η Μονή του Βαθμού που θα δώσει στη συνέχεια τη θέση της στην «Παναγία του Κύριε Ελέησον». Σταδιακά, το μοναστήρι μετατρέπεται σε χωριό με επίκεντρο την εκκλησία της Παναγίας, αλλά ερημώνεται το 1744 μετά από αλλεπάλληλες επιδημίες πανούκλας και υπό τις δύσκολες συνθήκες που επικρατούν επί Τουρκοκρατίας.
Η ζωή επιστρέφει στο χωριό μετά την επανάσταση του Δασκαλογιάννη, όταν κάτοικοι του Ασφέντου Σφακίων μεταναστεύουν εδώ και ιδρύουν τα «Μικρά Σφακιά», τα οποία μετονομάζονται σε «Καπετανιανά», λόγω της ιδιαίτερα ενεργής δράσης των κατοίκων του σε όλες τις μεγάλες επαναστάσεις του 19ου αι.
Στα Καπετανιανά μπορείτε να απολαύσετε την άπλετη θέα που προσφέρει μαγικές εικόνες κάθε εποχή του χρόνου: από τον Κόφινα που λούζεται σε πορφυρά χρώματα κατά τη δύση, μέχρι έναν από τους πιο εντυπωσιακούς έναστρους ουρανούς που έχετε δει ποτέ, κι από τις φαντασμαγορικές καταιγίδες με τους εκατοντάδες κεραυνούς να σβήνουν στο Λιβυκό, μέχρι το αδιάκοπο πέρασμα των σύννεφων με φόντο το σμίξιμο ορίζοντα, βουνού και θάλασσας.
