Δεκαετίες ολόκληρες προσπαθώ να αλλάξω ένα συναίσθημα λίγο περίεργο, λίγο αρνητικό για την ελληνική σημαία. Οι γονείς μου είχανκατάστημα σε κεντρικό δρόμο κωμόπολης, την εποχή της Χούντας.
Της Μαρίας Καλλέργη
Κι εγώ θυμάμαι όχι μόνο τους αστυνομικούς που έκαναν βάρδια στο κατάστημά μας, όσο ήταν ανοιχτό, για να παρακολουθούν τους πελάτες που ήταν πάνω από δύο (και άρα συνιστούσαν συμμορία),αλλά και τις περιόδους που προηγούνταν των εθνικών επετείων.
Η πίεση για να έχουμε συνεχώς αναρτημένη την ελληνική σημαία ήταν αφόρητη, αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Κατά την άποψη κάποιων… ευφυών εγκεφάλων η σημαία μας ήταν μικρή, μεγάλη ή απλώς δεν ήταν αυτή που ήθελαν. Ως παιδί λοιπόν είχα πειστεί πως η ελληνική σημαία μόνο ταλαιπωρία μπορεί να φέρει σε μία οικογένεια.
Όταν τα χρόνια πέρασαν και αντιλήφθηκα τι ακριβώς συνέβαινε, θύμωσα πολύ, πάρα πολύ. Ένιωθα ότι κάποιοι έπαιρναν την ελληνική σημαία, την καπηλεύονταν, έπαιρναν κάτι που ανήκε σε όλους μας και το έκαναν δικό τους.
Με τα χρόνια πείστηκα ότι η σημαία είναι και δική μου, εθνικό λάβαρο, κι όχι σημάδι εθνικισμού. Είδα κάποιους όμως ξανά να "χρησιμοποιούν" τη σημαία, άλλους να την καίνε, κι άλλους να τη "σηκώνουν", και κάποτε να βαράνε με το κοντάρι της, για να δείξουν πως είναι πιο πατριώτες από άλλους.
Και το βαθιά ριζωμένο παιδικό συναίσθημα - τα παιδιά βλέπετε πιστεύουν αλλά και πληγώνονται βαθιά - βγήκε ξανά.
Τελικά όλη αυτή τη συζήτηση «μα πρέπει να πάρετε καινούργια σημαία φέτος», «μα δεν την έχετε σιδερώσει καλά» κ.λπ. που γινόταν κάθε τόσο μάλλον δεν πρόκειται να ξεχαστεί.
