Η Κρήτη των ονείρων μας. Του Γιώργου Παπακωνσταντή

  • Πέμπτη, 19 Οκτώβριος 2017 22:42
  • Συντακτική Ομάδα
  • Editorial

Να ξυπνάς το πρωί πάνω στ Ακρωτήρι, να αντικρίζεις τον ήλιο στην είσοδο του λιμανιού της Σούδας και  τις χιονισμένες Μαδάρες φωτισμένες απ’ τις ακτίνες του.

Να οδηγείς στον ανηφορικό δρόμο για Ομαλό, καλοκαίρι, ανάμεσα στα πεύκα και τους κέδρους και να υποκλίνεσαι στην ομορφιά της Σαμαριάς στο Ξυλόσκαλο.

Να λιώνεις απ τη ζέστη στο δρόμο για το Λαφονήσι και μετά να δροσίζεσαι, στην αγκαλιά της θάλασσας. Να ψάχνεις στο δρόμο προς το Σφηνάρι κάπου να φας και να βρίσκεσαι σε ένα χωριό στη μέση του πουθενά,  δοκιμάζοντας τα καλύτερα γεμιστά. Να τρέχεις στην Εθνική για Ρέθυμνο και να τρέμει η ψυχή σου, την ώρα που η θάλασσα πανέμορφη απλώνεται δίπλα σου.

Να καταλήγεις κάτω από τους πλατάνους της Αργυρούπολης για να φας αντικριστό και στο τέλος να γεύεσαι την ωραιότερη πέστροφα που μπορείς να φανταστείς.  Να περνάς χειμώνα από τον Πετρέ και η θάλασσα να λυσσομανά καταβρέχοντας το δρόμο. Να περπατάς απογευματάκι στα σοκάκια της παλιάς πόλης του Ρεθύμνου, χαζεύοντας ανθρώπους, βιτρίνες, μαγαζάκια, πόρτες και παραθύρια.

Να μην μπορείς να αποφασίσεις σε ποια  ομπρέλα θα ξαπλώσεις στην παραλία του Ρεθύμνου και να βρίσκεσαι τελικά να πίνεις μπύρες στο διπλανό ξύλινο μπαράκι…

Κουρασμένος, το βράδυ να θέλεις ν αποκοιμηθείς εκεί, δίπλα στη θάλασσα.

Να ξεκινάς για τη νότια Κρήτη και να ανακαλύπτεις μια άλλη χώρα, με χωριουδάκια σκαλωμένα στις πιο όμορφες πτυχές της φύσης, να σταματάς για νερό και παγωτό και να βρίσκεσαι να πίνεις τσικουδιές. Να ανακαλύπτεις τον παράδεισό σου σε μια θαλασσοσπηλιά στη νότια ακτή, κι όταν ανηφορίζεις το βράδυ προς το Βορρά, να παίρνουν οι κορφές χίλια χρώματα στη δύση του ήλιου. Να θυμάσαι τα Καστανοχώρια των Χανίων, μέρες του Φθινοπώρου, την ώρα που διασχίζεις τα χωριά του ορεινού Μυλοποτάμου. Καταλήγεις τελικά να ακούς μαντινάδες τρώγοντας γαλακτομπούρεκο στ Ανώγεια στο Μεϊντάνι.

Ξαφνιάζεσαι με την κίνηση που βρίσκεις στο Ηράκλειο. Το περιδιαβαίνεις παίρνοντας  ζωντάνια απ τη ζωντάνια του και  αποφασίζεις να πας στο αρχαιολογικό μουσείο. Εκεί παγιδεύεσαι!  Κάθεσαι για πάνω από 5 ώρες και θαυμάζεις. Δεν το χωράει ο νους σου. Το παρελθόν μεγαλουργεί μπροστά σου και νιώθεις τόσο ασήμαντος. Όμως έξω το παρόν σε περιμένει. Αφού απολαύσεις τον εσπρέσο σου εκεί γύρω, στου Κοραή, μπαίνεις στο αυτοκίνητο και κατευθύνεσαι στις Αρχάνες, για φαγητό.

Το βράδυ σε βρίσκει να αναπολείς την απίστευτη εκδρομή που είχες κάνει στο Μπάλο και να ψάχνεις το δρόμο στο  Google map για τη Σπιναλόγκα.

Η διαδρομή σε κουράζει λίγο, αλλά ο καφές στον Άγιο Νικόλαο δίπλα στη λίμνη, είναι όλα τα λεφτά…Κι όταν φτάνεις στην Ελούντα, θαυμάζεις όλες εκείνες τις τουριστικές υποδομές με λίγη ζήλεια είναι αλήθεια, αλλά όταν καταλήγεις στην Πλάκα, νιώθεις όλη τη θετική ενέργεια των ανθρώπων και της θάλασσας. Το νησί απέναντι, σε βυθίζει σε σκέψεις για τα ανθρώπινα. Φεύγεις, παίρνοντας μαζί σου τη γεύση του ψητού σαργού μαζί με την πικράδα απ το σταμναγκάθι και βρίσκεσαι σε ένα στενό δρόμο, γεμάτο στροφές, προσπαθώντας να φτάσεις στη Σητεία.

Εκεί, ανακαλύπτεις τα χοχλιδάκια, που βρασμένα,  κάνουν απίστευτη παρέα με την τσικουδιά και όταν άρχισε το κεφάλι να κουδουνίζει, ο γαλήνιος ύπνος σε συνεπήρε στους δικούς του δρόμους. Το πρωί, συνεχίζεις ανατολικά και αποζημιώνεσαι με μια βουτιά στην κάτω Ζάκρο, αφού περνώντας από το Βάι, αποφάσισες ότι είχε πολύ κόσμο για σένα.  Προχωράς προς το νότο και στρίβεις δυτικά κάνοντας το γύρο του βουνού Ζήρος. Μοναδικό τοπίο. Ίσως η επιτομή της Μεσογείου…

Δεν θέλεις να φύγεις δεν θέλεις να τελειώσει το όνειρο γιατί ναι, νιώθεις σαν όλα να τα ονειρεύτηκες.

 Σαν να είναι η Κρήτη όνειρο, ο τόπος των ονείρων σου. Όμως είναι πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα όνειρο!!