"To χωράφι της Μαρούλαινας". Το βιβλίο του Γιώργου Κοκοτού που μας μαθαίνει να αγαπούμε τη ζωή!

Ο Γιώργος Κοκοτός, είναι περισσότερο γνωστός ως ο άνθρωπος που μαζί με τηον Αδελφό του Σπύρο, δημιούργησαν τον τουριστικό παράδεισο της Ελούντας, ήδη από το 1970. Ο ίδιος, έχοντας σπουδάσει αγρονόμος -τοπογράφος μηχανικός και Πολιτικός Μηχανικός στο ΕΜΠ, έχει συνεισφέρει σε πάμπολλε κατασκευές σε δημόσια και ιδιωτικά έργα ανά τη χώρα. Παράλληλα, έχει ασχοληθεί με την ππιοτική οινοποιεία και έχει δημιουργήσει ένα κτήμα -πρότυπο στη Σταμάτα Αττικής, στα πρότυπα του κτήματος του Παππού του στις Δαφνές Ηρακλείου. Είναι αυτό που θα λέγαμε ένας απόλυτα δημιουργικός άνθρωπος.

Στην πορεία της ζωής του, του γεννήθηκε η ανάγκη να γράψει τις εμπειρίες του μέσα από μια δική του προσωπική ενδοσκόπηση. Έτσι έγραψε τη μυθιστορηματικήα αφήγηση σε τρίτο πρόσωπο της ζωής του από τις πρώτες αναμνήσεις του ως παιδί, στην περίοδο της κατοχής, μέχρι την τρίτη δεκαετία της ζωής του. Μια αφήγηση που μπορεί να είναι αυτοβιογραφική, αλλά στην ουσία είναι κάτι πολύ περισσότερο. Είναι η αφήγηση της γενιάς του μέσα από πολύ όμορφα λογοτεχνικά στοιχεία.  

Διαβάζοντας το βιβλίο «το χωράφι της Μαρούλαινας», η πρώτη μου εντύπωση ήταν να αναρωτηθώ πόσα χωράει τελικά αυτός ο χρόνος και πόσα πολύτιμα πετράδια των στιγμών μας αφήνουμε τελικά να πέσουν στη λήθη. Ο Γιώργος Κοκοτός όμως, μάζεψε αυτά τα πετράδια των στιγμών του, των παιδικών αλλά και των ώριμων, των όμορφων και των τραγικών και μας τα έδωσε με ένα τρόπο μοναδικό.  Χωρίς φτιασίδια, αλλά βασισμένα πάνω στην αυθεντική ομορφιά τους.

Η ομορφιά αυτή, βασίζεται κατά τη γνώμη μου στα συναισθήματα που νιώθει ο ίδιος ο συγγραφέας, τα οποία καταφέρνει να τα «μεταβιβάσει», εντελώς φυσιολογικά στον αναγνώστη, χωρίς ο τελευταίος να νιώθει ότι πιέζεται να ακολουθήσει συγκεκριμένα συναισθήματα και σκέψεις.

Κυρίαρχο  συναίσθημα στο βιβλίο είναι η αγάπη. Σε όλες της τις μορφές. Το βιβλίο κυριαρχείται από την αγάπη προς τους ανθρώπους, αλλά και από την αγάπη προς τη ζωή. Σε κάθε μικρή η μεγάλη του περιπέτεια, ο ήρωάς μας ο Γιώργος, έχει μια κατά τη γνώμη μου αυθεντική έως έμφυτη αγάπη για όλους και όλα. Αυτό τον οδηγεί κατ αρχήν σε μια θετική προσέγγιση κάθε πτυχής της ζωής.

Περιγράφοντας τις πρώτες του αναμνήσεις από τα πρώιμα ακόμη  παιδικά του χρόνια, εντύπωση κάνουν όχι μόνο οι λεπτομέρειες που δείχνουν έναν οξυδερκή παρατηρητή, γεμάτο περιέργεια για το μυστήριο της ζωής,  αλλά δείχνουν και έναν αφηγητή, στην ώριμη ηλικία, που νιώθει κάθε του βίωμα και το προσεγγίζει με αγάπη και –ίσως- με κάποια νοσταλγία, όχι όμως του χαμένου παράδεισου, αλλά μια νοσταλγία που προσιδιάζει περισσότερο με την απόδοση τιμής στα χρόνια αυτά και στην κατανόηση του τρόπου που επηρέασαν τη μετέπειτα ζωή του.

 Από την άποψη αυτή, το βιβλίο έχει σημαντικά στοιχεία μιας επίπονης ενδοσκόπησης θα έλεγα  αυτοψυχανάλυσης, και περιέχει την περιγραφή του πιο όμορφου ταξιδιού αλλά και του πιο επίπονου που μπορεί να κάνει ο καθένας μας. Του εσωτερικού μας ταξιδιού.    

Δεν είναι καθόλου εύκολο πράγμα ένα παιδί να ανακαλύπτει ομορφιά στη στιγμή του αποχαιρετισμού ενός ναζί Γερμανού διοικητή, ούτε σε ένα ενήλικα να αναλύει πόσο τον επηρέασε αυτό στις μουσικές του προτιμήσεις.  Έτσι καταφέρνει να μας πει ο συγγραφέας, ξεκάθαρα: Η ζωή έχει ομορφιές ακόμη και στις πιο στρυφνές της περιόδους. Αρκεί να μπορούμε να τις δούμε.

Διαβάζοντας το βιβλίο, έκλαψα από συγκίνηση αρκετές φορές. Όχι γιατί μέσα υπάρχουν μελοδράματα, κάθε άλλο. Υπάρχει χιούμορ, υπάρχει σαρκασμός, αλλά κυρίως υπάρχει άγγιγμα ψυχής. Είναι απίστευτος ο τρόπος που ο Γιώργος Κοκοτός παρεμβαίνει με τη γραφή του στα πιο όμορφα χρόνια μας, στα παιδικά μας και αναβιώνει όλες μας τις αναζητήσεις των χρόνων αυτών.

Άλλο συναίσθημα που κυριαρχεί στο βιβλίο, είναι η συγκατάβαση, η κατανόηση του πως λειτουργούν τα πράγματα. Η αποδοχή του άλλου. Η διαλεκτική σχέση ανάμεσα στο συγγραφέα και σ αυτά που συμβαίνουν, ή που του συμβαίνουν,  και η οποία μας δίνεται από όλες τις πλευρές και με όλες της τις εκφάνσεις.

Η σχέση πατέρα και γιού, όπως περιγράφεται σε ένα ταξίδι των δυο τους με ένα μικρό ιστιοπλοϊκό στο ταραγμένο Αιγαίο, είναι μια διαλεκτική σχέση, μια ισότιμη σχέση όπως μας δίνεται και διαμορφώνει μια αλληλεπίδραση δύο ανθρώπων σε μια καταπληκτική συνύπαρξη με το Αιγαίο, η οποία κινείται απλά, φυσιολογικά χωρίς πιέσεις ή αξιολογήσεις αλλά και χωρίς λεπτομέρειες όπου δε χρειάζεται, αφήνοντας στον αναγνώστη να συνθέσει σε πολλές περιπτώσεις τη δική του σχέση γονέα-παιδιού.

Σε όλο σχεδόν το βιβλίο, αποτυπώνονται στοιχεία της σύγχρονης ιστορίας της χώρας μας, αποτυπώνονται κοινωνιολογικές αναφορές με τρόπο που αναλύουν πολλές από τις ιστορικές περιόδους που ζήσαμε, με ιδιαίτερα αντικειμενικό θα λέγαμε τρόπο. Όμως η ιδιαίτερη αξία των ιστορικών αναφορών όπως παρατίθενται στο βιβλίο, είναι η μεταφορά του αναγνώστη από το επιμέρους στο γενικό ή με άλλα λόγια, η παράθεση  των  γεγονότων και του τρόπου που αυτά συμβαίνουν ή βιώνονται στο συγκεκριμένο κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον, ως ατομικό βίωμα του καθενός.

 Είναι από τα λίγα βιβλία που μπορεί και μορφοποιεί σε συγκεκριμένα πρόσωπα και καταστάσεις τις μέχρι τώρα γενικά γνωστές ιστορικές αναφορές, δίνοντας στον αναγνώστη ουσιαστική γνώση του τρόπου ζωής και αντίδρασης των ανθρώπων σε περιόδους όπως η κατοχή, η αντίσταση και ο εμφύλιος.

Το βιβλίο μας συναρπάζει. Μας πηγαίνει από το παρελθόν στο παρόν και πίσω πάλι, χωρίς να κουράζει, χωρίς να ξενίζει. Από την περιγραφή της πτήσης -θρίλερ της Ολυμπιακής με το θρυλικό Κυβερνήτη Σήφη Μιγάδη, μια περιγραφή που κυριολεκτικά συγκλονίζει - σε μεταφέρει στην απαγωγή του Κράιπε, την οποία επίσης περιγράφει αριστοτεχνικά, αυξάνοντας ολοένα και περισσότερο το ενδιαφέρον.

Στο τέλος, με μια φράση που αποτελεί τον τίτλο του πρώτου βιβλίου του Γιώργου Κοκοτού,  "Τζιά-Θερμιά", αποτυπώνεται η τραγωδία του ήρωά μας, χωρίς όμως να γίνεται οποιαδήποτε δραματική αναφορά που θα μπορούσε να «ρίξει» τον αναγνώστη.

Άλλη μια πτυχή της αγάπης του Γ. Κοκοτού για τους ανθρώπους, τους αναγνώστες του, που ενώ τους κάνει απλά γνώστες της τραγωδίας του δεν τους κάνει απόλυτα κοινωνούς του πόνου του, τον οποίο εκφράζει με ιδιαίτερα ευγενή και μοναχικό θα έλεγα τρόπο. Έτσι όπως πρέπει στους ανθρώπους που πονούν πραγματικά.

Το βιβλίο "Το χωράφι της Μαρούλαινας", έχει εκδοθεί από τις εκδόσεις Πατάκη.