Ξύπνησα το πρωί ελαφρώς μέσα σε μιζέρια. Όμως αυτό ήταν παροδικό γιατί άνοιξα το παράθυρο και συναντήθηκαν τα μάτια μου, με τα μάτια της ψυχής μου που φώτισε το φως της Ανατολής του Ήλιου. Είναι μαγευτική η χρονική στιγμή, όταν ο ήλιος δίνει την αίσθηση ότι ταξιδεύει για να έρθει να μας βρει και μοιράζει απλόχερα το φως του μέσα στις φωτεινές πρωινές και κάπως θαμπές του αποχρώσεις. Δηλαδή, λίγο πριν γίνει διάφανος, αόρατος και δεδομένος μέσα στο διάπλατο φώς του.
Πόση ομορφιά γεννιέται όταν τα μάτια μας γίνονται μάτια της ψυχής μας στο φως του ήλιου καθώς αυτό ταξιδεύει κι έρχεται και φωτίζει τη μέρα μας.
Η σκηνή γίνεται ακόμα πιο φωτεινή και ονειρική όταν στη θέα που βλέπουν τα μάτια, προστεθεί το θρόισμα των φύλλων και τα τιτιβίσματα των πουλιών καθώς ανέμελα τακτοποιούν την ελεύθερη ζωή τους.
Ο πίνακας αυτός γίνεται πιο πλούσιος, εάν τα μάτια μας παρασυρθούν στο ταξίδι των κυμάτων της θάλασσας καθώς αυτά ατίθασα, με αρχέγονη ορμή, σκορπίζονται μέσα στο λευκό θυμό τους πάνω στα γκρίζα βράχια .
Το φαινόμενο φαντάζει μοναδικό, εάν τύχει η ματιά σου και συναντηθεί με αγέλη ψαριών καθώς κολυμπά συντροφικά ανάμεσα στα νερά σαν σκούρες ψηφίδες στο πρασινογάλαζο μοτίβο.
Η αγέλη των ψαριών δίνει την αίσθηση ότι έχουν μεταξύ τους ισχυρούς, δυνατούς δεσμούς, γιατί όλα μαζί σαν μια καλοπειθαρχημένη διμοιρία, κάνουν ένα άλμα και για κλάσματα του δευτερολέπτου βγαίνουν έξω από το νερό. Μπορεί κάποιο μεγαλύτερο να τα κυνήγησε αλλά εσύ ξαφνικά πιστεύεις ότι εκείνα ρισκάρουν την ίδια τους τη ζωή και τολμούν να βγουν έξω από το νερό για να απολαύσουν την ομορφιά του κόσμου και να θαμπωθούν στο φως του ήλιου.
Ένας φως που είναι ανεξάντλητο. Ένας φως που μας καλεί και να το ζήσουμε και να το νιώσουμε. Να γίνουμε ένα με αυτό και να ταξιδέψουμε μαζί του σε ένα ταξίδι φανταστικό αλλά συγχρόνως και αισιόδοξο και πραγματικό.
Ένα φως που μας φωτίζει μέχρι τα τρίσβαθα της ψυχής!
A.A.
