Μετά το αίσιο τέλος της περιπέτειας του Μιχάλη Λεμπιδάκη, του επιχειρηματία που απήχθη στις 30 Μαρτίου και τελικά απελευθερώθηκε με έφοδο της Αστυνομίας τα ξημερώματα της 2ας Οκτωβρίου, έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά, σχετικά με την απαγωγή και τη διαδικασία για την εξιχνίασή της.
Με μια ψύχραιμη ματιά, θα επιχειρήσουμε να κάνουμε ορισμένες παρατηρήσεις σχετικά με την εξέλιξη της υπόθεσης, με βάση όλα όσα έχουν γίνει γνωστά μέχρι σήμερα.
Κατ αρχήν η απαγωγή αυτή έχει ορισμένα χαρακτηριστικά που την καθιστούν μοναδική περίπτωση στα εγκληματολογικά χρονικά της Ελλάδας, αλλά και της Ευρώπης ίσως. Τα χαρακτηριστικά αυτά είναι η διάρκειά της, τα λάθη των απαγωγέων, η μοναδική μεθοδικότητα με την οποία λειτούργησε η Αστυνομία και η ψύχραιμη στάση της οικογένειας Λεμπιδάκη. Σ αυτά μπορούμε να προσθέσουμε ορισμένα δευτερεύοντα χαρακτηριστικά, τα οποία επίσης συνέβαλαν στην επιτυχή έκβαση της υπόθεσης, όπως π.χ. η στάση της πλειοψηφίας των Μέσων Ενημέρωσης της Κρήτης αλλά και η προθυμία για συνεργασία εκπροσώπων θεσμικών φορέων. (ν αθυμίσουμε ότι σε δηλώσεις -εκκλήσεις προέβησαν ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης, ο Δήμαρχος Ηρακλείου, ο Περιφερειάρχης κ.α.)
Αλλά ας το δούμε πιο συγκεκριμένα.
Η διάρκεια της απαγωγής και ομηρείας του Μιχάλη Λεμπιδάκη, δεν έχει προηγούμενο και δείχνει πόσο αποφασισμένοι ήταν οι απαγωγείς προκειμένου να καταφέρουν το σκοπό τους. Επίσης η παράταση της ομηρείας λειτουργούσε ιδιαίτερα πιεστικά στους υπεύθυνους Αστυνομικούς, δεδομένου ότι από ένα σημείο και μετά είχε αρχίσει να γιγαντώνεται η υπολανθάνουσα σκέψη « μα τι κάνουν τόσους μήνες δεν κάνει τίποτα η Αστυνομία», η οποία εκφραζόταν από πολλούς και με διάφορους τρόπους.
Όμως τη μακρόχρονη αυτή ομηρεία, οι μεν απαγωγείς την αντιμετώπισαν με νευρικότητα και δεν απέφυγαν λάθη, οι δε αστυνομικοί βρήκαν την ευκαιρία να συγκεντρώνουν μεθοδικά στοιχεία και να συνθέτουν το παζλ της εξιχνίασης.
Να πούμε βέβαια, ότι ελάχιστοι και κυρίως ο Γενικός Αστυνομικός Διευθυντής Κρήτης Κώστας Λαγουδάκης και ο βοηθός του Αστυνομικός Διευθυντής Σπυριδάκης, πίστευαν σ αυτό που προσπαθούσαν. Η πίεση που δέχονταν από πολλές πλευρές όπως όλοι καταλαβαίνουμε, ήταν τρομακτική. Εκεί νομίζω ότι κέρδισαν το παιχνίδι, στο ότι διατήρησαν την ψυχραιμία και την πίστη τους σ αυτό που έκαναν. Ο Στρατηγός Λαγουδάκης, αντιμετώπιζε με χιούμορ εκείνους που με τον ένα τρόπο ή τον άλλο πίεζαν για κάποιου είδους αστυνομικές ενέργειες. Και είναι πολύ εύκολο κάτω από πιέσεις προϊσταμένων, μέσων ενημέρωσης, κοινής γνώμης κλπ να ενδώσεις και να προχωρήσεις σε κινήσεις εντυπωσιασμού, οι οποίες όμως μπορεί να είναι επικίνδυνες και άστοχες. Υπήρξαν βέβαια κάποιοι στο Αρχηγείο που στήριξαν τις επιλογές του Γενικού Αστυνομικού Διευθυντή Κρήτης και βοήθησαν στο να μείνει σταθερός στο στόχο του, παρέχοντας και όλα εκείνα τα μέσα και τους ειδικούς που ζητήθηκαν.
Ενώ λοιπόν οι Αστυνομικοί δεν ενέδωσαν και ακολούθησαν κατά γράμμα και πιστά τη μεθοδολογία που πρέπει να ακολουθηθεί σ αυτές τις περιπτώσεις, οι κακοποιοί με το πέρασμα του χρόνου, άρχισαν να χάνουν και το ηθικό τους αλλά και να πέφτουν σε μικρά ή μεγαλύτερα λάθη. Βέβαια από την πρώτη στιγμή, μια βασική λάθος εκτίμησή τους, έδειξε ότι δεν ήταν και τόσο τέλεια η οργάνωση της απαγωγής. Πέραν του ότι η απαγωγή έγινε αμέσως γνωστή σε όλους, με το να την εκτελέσουν κοντά σε χωριό και να ενημερωθούν άπαντες εντός δεκαλέπτου σχεδόν, κάτι που τους στέρησε πολύτιμο χρόνο διαπραγμάτευσης με την οικογένεια χωρίς τη μεσολάβηση της Αστυνομίας, η βασικότερη λάθος εκτίμησή τους ήταν η αρχική τους απαίτηση με το εξωφρενικό ποσό των 100 εκατομμυρίων.
Έτσι ενώ έδειχναν σίγουροι για τον εαυτό τους, έπεσαν χωρίς να το καταλάβουν στην παγίδα της Αστυνομίας, η οποία κατάφερε να γυρίσει υπέρ της, την καθυστέρηση που οι ίδιοι οι απαγωγείς δημιουργούσαν.
Στο σημείο αυτό, σημαντικό ρόλο έπαιξε η ψυχραιμία που επέδειξε η οικογένεια Λεμπιδάκη και η συνεργασία της με την Αστυνομία, κάτι που κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν ήταν καθόλου εύκολο, δεδομένου ότι η συναισθηματική φόρτιση ήταν έντονη και θα μπορούσε να οδηγήσει σε μη λογικές ενέργειες. Αντίθετα ακολούθησε πιστά τις συμβουλές της Αστυνομίας, η οποία επίσης ακολούθησε μεθοδικά το πρωτόκολλο που ακολουθείται σ αυτές τις περιπτώσεις για την από κοινού με την οικογένεια αντιμετώπιση της κατάστασης. Ακόμη και οι εκκλήσεις των επώνυμων κρητικών εκπροσώπων θεσμικών φορέων γινόταν με τη συμβουλή της Αστυνομίας, συμβάλλοντας έτσι στον εφησυχασμό των δραστών.
Τέλος με μια απλή και συντονισμένη επιχείρηση στο τελευταίο κρησφύγετο, ο Μιχάλης Λεμπιδάκης απελευθερώθηκε σώος και χωρίς να τεθεί η ζωή του σε κίνδυνο.
Όμως η Μεγαλύτερη επιτυχία της Αστυνομίας είναι, ότι κατάφεραν σε ένα μικρό σχετικά χώρο όπως είναι η Κρήτη, ο οποίος όμως έχει ανεξάντλητους κρυψώνες, να μη γίνουν οι αστυνομικοί αντιληπτοί παρόλο που έλεγχαν ανά πάσα στιγμή τους υπόπτους, περιμένοντας υπομονετικά να τους οδηγήσουν στον χώρο που κρατείτο ο όμηρος χωρίς να τεθεί σε κίνδυνο η ζωή του.
Με βάση όλα τα δεδομένα και τα στοιχεία, η εξιχνίαση αυτής της απαγωγής, είναι ίσως η μεγαλύτερη επιτυχία της Ελληνικής Αστυνομίας μετά την εξάρθρωση της 17 Νοέμβρη.
Όπως είναι φυσικό, πέρα από τους ηγέτες της Αστυνομίας της Κρήτης, αξίζουν πολλών συγχαρητηρίων και όλοι εκείνοι οι αφανείς αστυνομικοί, οι οποίοι με πολλά χιλιόμετρα, αμέτρητα ξενύχτια, αμέτρητες ώρες στους δρόμους, μεθοδικά και με επιμονή κάτω από τις οδηγίες των προϊσταμένων τους, κατάφεραν να φέρουν σε πέρας αυτή την αποστολή, η οποία δείχνει ότι η ΕΛ.ΑΣ διαθέτει άριστο έμψυχο υλικό κι όταν θέλουν και τους αφήνουν να κάνουν τη δουλειά τους, μπορούν να κάνουν θαύματα.
