Ξαφνικά αυτή η αδιόρατη θλίψη εισβάλλει στη ζωή σου. Έτσι, χωρίς λόγο. Τουλάχιστον εμφανή. Νοιώθεις πως δεν αγαπάς πια αυτά που πάντα σου άρεσαν. Νοιώθεις πως ότι ακουμπάς, φεύγει, πως ότι γεύεσαι έχει χάσει τη γνωστή νοστιμιά του.
Της Μαρίας Καλλέργη
Όλο γυρνάς πίσω, στα χρόνια που φύγαν και δε θυμάσαι τι σου έφεραν αλλά όσα σου πήραν.
Όσα πόθησες και αγωνίστηκες γι αυτά με δύναμη αλλά δεν είδες να ρχονται ποτέ.
Ο νους κλωθογυρίζει, στους ανθρώπους που αναίτια, όπως θεωρείς, σε πλήγωσαν.
Σε αυτούς, που ίσως και χωρίς να θέλεις, πλήγωσες.
Σε αυτούς που έφυγαν χωρίς να προλάβετε να πείτε την “τελευταία κουβέντα”.
Στις δουλειές που έκανες αλλά και σε κείνες που δεν έκανες, χωρίς διόλοι να θυμάσαι τη χαρά που σου έδωσαν.
Στα όνειρα που εγκλωβίστηκαν στην άγρια καθημερινότητα σου και όσα πάλεψες να αποδείξεις στον εαυτό σου πως δεν ήταν σπουδαία.
Στις ρυτίδες που εγκαταστάθηκαν πια γύρω από τα μάτια και τα χείλη σου και μαζί με τους μαύρους κύκλους και το θλιμμένο βλέμμα που βλέπεις κάθε πρωί στον καθρέπτη σε κάνουν να μη γνωρίζεις τον εαυτό σου, ένα εαυτό τό που ήξερες δεκαετίες.
Και κείνα τα κιλά που “φορτώθηκες” με την κλιμακτήριο που δε λένε να φύγουν κι οι φίλοι σου που όλο κάτι κάνουν.
Τελικά είναι δύσκολο να μεγαλώνεις. Κι ακόμα πιο δύσκολο να παραδέχεσαι πως αυτό σου φέρνει κατάθλιψη. Αλλά όταν η μισή σου ζωή έχει περάσει δεν μπορείς να κάνεις κι αλλιώς. Τα “σημάδια” είναι εδώ και δυστυχώς οι εξωτερικοί παράγοντες, δυστυχώς “βγάζουν” τη θλίψη που μάζευες ανάμεσα σε δραστηριότητες δεκαετιών. Ζωή λένε τη διαδρομή και το δρόμο που τώρα βρίσκεσαι κατάθλιψη.
