Είμαστε στον 8ο σχεδόν χρόνο της οικονομικής κρίσης. Ολοένα και περισσότεροι κατρακυλούν στην αδυναμία να διεκπεραιώσουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις. Η ανεργία και ειδικά η ανεργία των νέων, είναι βόμβα στα θεμέλια του μέλλοντός μας αλλά και θηλιά στη ζωή του παρόντος μας. ΄
Πολλοί από εμάς, δεν έχουμε καταλάβει πως ακριβώς συνέβη αυτό και γιατί. Κανείς σχεδόν δεν μπορεί να αποδεχτεί τη δική του, μικρή έστω συμβολή, στην οικονομική αστοχία του Ελληνικού κράτους. Οι περισσότεροι αρκούνται στις υπεραπλουστεύσεις, σε μια ψυχολογικής κυρίως και καθόλου λογικής διαδικασίας απώθησης των πραγματικών αιτίων. Για όλα φταίνε πάντα κάποιοι άλλοι. Οι κακοί πολιτικοί, οι ξένοι που μας επιβουλεύονται, τα μεγάλα συμφέροντα, οι …οι…
Οι περισσότεροι, αδυνατούμε να συλλάβουμε τις δικές μας παθογένειες που έχουμε ατομικά ο καθένας, ως ιδεολογία, ως στερεότυπα, ως αντιλήψεις και στάσεις ζωής, ως μορφή παιδείας ή απαιδευσίας. Φυσικά αδυνατούμε να συλλάβουμε τις συνέπειες που έχει η συλλογική και κοινωνική διάσταση αυτών των ατομικών χαρακτηριστικών μας. Εφόσον δεν αλλάζει τίποτα από όλα αυτά, όσο έχουμε τις ίδιες ιδεολογίες, τις ίδιες νοοτροπίες, τα ίδια στερεότυπα και τις ίδιες συμπεριφορές, τόσο θα διαιωνίζεται η ίδια κατάσταση, η οποία εκφράζεται και εκδηλώνεται ως οικονομική κρίση. Γιατί κατά τη γνώμη μου η οικονομική κρίση είναι το αποτέλεσμα ευρύτερων ατομικών και κοινωνικών καταστάσεων και παθογενειών, που έχουν διαμορφώσει το πλαίσιο μεταξύ άλλων και της ανορθολογικής οικονομικής συμπεριφοράς.
Όσο θεωρούμε το κράτος πρωταρχικό εργοδότη και οικονομικό παράγοντα, τόσο απομακρυνόμαστε από τη λύση των προβλημάτων. Όσο θεωρούμε την επιχειρηματικότητα και την κερδοφορία ως «ηθικά επιλήψιμες» ενέργειες, τόσο απομακρυνόμαστε από τις λύσεις των προβλημάτων.
Όσο οι κρατικές υπηρεσίες, οι οποίες αποτελούνται από ανθρώπους, Έλληνες, που έχουν συγγενείς ανέργους ή εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, δεν κατανοούν πως λειτουργεί η σύγχρονη ελεύθερη οικονομία, τόσο θα βάζουν προσκόμματα σε κάθε ιδιωτική πρωτοβουλία, προτάσσοντας βέβαια ιδεολογίες προστασίας του δημοσίου συμφέροντος τύπου "δάσος κι αρχαία στο Ελληνικό"!
Κανένας λαός τουλάχιστον στην Ευρώπη, δεν φαίνεται να έχει αυτή τη σύγχυση και την αντιφατικότητα που διακατέχει τους Έλληνες απέναντι στη σύγχρονη οικονομία, στην παγκοσμιοποίηση, στην Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και απέναντι στην ίδια την ταυτότητά μας και στα στρατηγικά μας συμφέροντα. Και αν κατηγορούνται οι πολιτικοί που κυβέρνησαν τον τόπο τα προηγούμενα χρόνια γιατί δεν κατάφεραν να «εξελίξουν» τη νοοτροπία ενός λαού σύμφωνα με τις σύγχρονες απαιτήσεις, ποιοι είναι εκείνοι που αντιστάθηκαν, που δίχασαν το λαό προς αυτή την εξέλιξη, που δεν άφησαν να ανθήσει η παιδεία και να εκσυγχρονιστεί, εκείνοι που σε κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού απλά ξεσηκώνονταν; Γιατί πάντα ήθελαν την «προστασία» και τη λαφυραγώγηση του κράτους, γιατί πάντα είχαν μια «ιδεολογία», την οποία προέβαλλαν ως ηθική δήθεν ασπίδα, ενάντια (πόσες φορές χρησιμοποίησαν αυτή τη λέξη!) σε κάθε καινοτομία, σε κάθε κοινωνική ή οικονομική εξέλιξη.
Όμως με αυτές τις συνθήκες, επενδύσεις δε γίνονται. Επιχειρηματίες δεν ασχολούνται με την Ελλάδα. Η Ανταγωνιστικότητα κατρακυλά και βέβαια χωρίς επενδύσεις η ανεργία δε μειώνεται. Επιπλέον, ο κρατικός λεβιάθαν για να επιβιώσει καταναλώνει τις τελευταίες σάρκες του ιδιωτικού τομέα. Εμείς οι υπόλοιποι, άλλοι απλώς αράζουμε και περιμένουμε, τι άραγε; Άλλοι εξακολουθούν να πορεύονται όπως και πριν προσπαθώντας κάπως, κάπου να χωθούν και να σώσουν το τομάρι τους και άλλοι απλώς αλαλάζουν, κρατώντας με νύχια και με δόντια δήθεν «ιδεολογίες» που απλά πριονίζουν το κλαδί που καθόμαστε.
Η ζωή όμως δεν αφήνει κενά. Ούτε σε προσωπικό, ούτε σε κοινωνικό ούτε σε πολιτικό επίπεδο. Η αφύπνιση από την ατομική μας, κοινωνική, ιδεολογική και πολιτική νιρβάνα, είναι μονόδρομός!
