Πολλές φορές εγκλωβίζουμε τους εαυτούς μας στα σκοτεινά κελιά του μυαλού μας. Αφηνόμαστε στα τέρατα που έχουν δημιουργήσει για χρόνια ο φόβος, οι ανασφάλειες, τα πρέπει και τα στερεότυπα που πήραμε ως παρακαταθήκες μεγαλώνοντας.
Έχουν ορθώσει τεράστια τείχη μέσα μας και γύρω μας, απομονώνοντας μας από τις βαθιές επιθυμίες της ψυχές μας. Τι και αν εκείνες, σαν μικρά δέντρα προσπαθούν να ριζώσουν, να ανθίσουν και να καρποφορήσουν; Εμείς τις αγνοούμε, σκορπώντας τσιμέντο και μπετόν αρμέ, προσπαθώντας έτσι να αρνηθούμε την ύπαρξη τους και να τις εξορκίσουμε σαν κάτι βλάσφημο και μιερό. Οι ίδιοι παίρνουμε το κοφτερό μαχαίρι και τις ξεριζώνουμε από μέσα μας, βαθιά, πολλές φορές βίαια. Να λυτρωθούμε, να πάψουν τα θέλω μας να μας χτυπούν επίμονα και δυνατά την πόρτα της ψυχής μας. Να επιμένουν, να φωνάζουν.
Αλλά εμείς εκεί. Αγέρωχοι, σταθεροί υποστηριχτές των πρέπει και της κοινωνίας, αγνοούμε το αίμα που τρέχει από τις ανοιχτές πληγές της ψυχής μας που αιμορραγεί. Τους δίνουμε λόγο για κάθε κίνηση μας, φοβούμενοι μην τους πληγώσουμε ή δυσαρεστήσουμε. Δε θέλουμε να ζήσουμε. Να υπάρξουμε ελεύθεροι, να δράσουμε και να δημιουργήσουμε. Μένουμε κλεισμένοι στη γυάλα και στα καβούκια που έχουμε φτιάξει, αρνούμενοι να εξερευνήσουμε τα δάση που η ψυχή μας ποθεί.
Όμως , όσο και αν παλεύουμε δεν γλιτώνουμε από τα θέλω της ψυχής μας. Τα βράδια, ζωντανεύουν, παίρνουν σάρκα και οστά και έρχονται κρυφά και τρυπώνουν ξανά στη σκέψη μας. Ταράζουν τον ύπνο μας, μας κρούουν το καμπανάκι. Φωνάζουν δυνατά, σχεδόν μας βροντούν την πόρτα και τα παράθυρα μας, δημιουργώντας μας εσωτερικές συγκρούσεις που μετατρέπονται σε ψυχοσωματικές ασθένειες, έντονο άγχος και παρατεταμένο stress, επιβαρύνοντας την υγεία και πολλές φορές τη ζωή μας.
Και όμως μπορούμε να ελπίζουμε. Αν ακούσουμε το κλάμα της ψυχής μας, όταν μένουμε μόνοι. Αν το αναγνωρίσουμε, δούμε την δυσκολία μας να αφεθούμε και αναζητήσουμε τη λύση που μπορεί ξανά να μας οδηγήσει στο φως. Εκεί που οι ψυχές στήνουν ένα ξέφρενο πανηγύρι, γλεντούν και χαίρονται. Εκεί που είμαστε σε επαφή με κάθε κύτταρο της ψυχής και του μυαλού μας. Εκεί που δεν έχουν θέση τα ακριβά περιτυλίγματα και τα χαμόγελα αποδοχής των άλλων αλλά ο ίδιος μας ο εαυτός. Σε αυτόν και μόνο, είμαστε υπόλογοι και σε κανένα άλλο.
Τότε αρχίζει και η αληθινή μας απελευθέρωση. Χαλαρώνουν τα σύνορα μας. Τα τείχη πέφτουν, τα σκοινιά λύνονται, οι αλυσίδες σπάνε και το καράβι μας σηκώνει τις άγκυρες και είναι έτοιμο να σαλπάρει στα ταξίδια του νου και της καρδιάς μας.
*Η Δρ Μαρία Μουδάτσου είναι Κοινωνική Λειτουργός Ειδικευμένη στη Συστημική Θεραπεία (μέλος ΕΛΕΣΥΘ, EFTA) Εργαστηριακός Συνεργάτης ΑΤΕΙ Κρήτης Διδάκτορας Επιστημών Υγείας Πανεπιστημίου Κρήτης Δέχεται κατόπιν ραντεβού: Τηλ. 6938980463, Ηράκλειο Κρήτης
