Η ζωή δεν είναι στο time line. Του Γιώργου Παπακωνσταντή

  • Δευτέρα, 25 Σεπτέμβριος 2017 20:06
  • Συντακτική Ομάδα
  • Editorial

Η ακροδεξιά ανεβαίνει στη Γερμανία, ο ένας χορεύει Ζεϊμπέκικο, ο άλλος παίζει σε καζίνο,  η ματιά σου πέφτει πάνω σε μια άλλη είδηση, το κοριτσάκι που τόσο μας είχε συγκινήσει δεν τα κατάφερε, κάποιο τροχαίο έγινε πάλι, δηλώσεις από τον Ντάισεμπλουμ…έγκυος η τάδε celebrity, μαύρη η πετρελαιοκηλίδα, εξαγγελίες, παιχνίδια εξουσίας…

   Βλέπεις τηλεόραση, διαβάζεις τις ειδήσεις στο διαδίκτυο, μετά μπαίνεις στο Facebook, χαζεύεις τις ζωές των άλλων, κοιτάζεις για τίποτα παράξενο και ξαφνικά συνειδητοποιείς, ότι όλα όσα προσπαθούν να σου τραβήξουν την προσοχή είναι έξω από σένα. Είναι οι άλλοι που με τις συμπεριφορές τους μας τραβούν το ενδιαφέρον, να μάθουμε τι κάνουν πως περνούν και να ικανοποιήσουμε την περιέργειά μας.

Όμως όσο βομβαρδιζόμαστε από τις –ατέλειωτες- πληροφορίες, τόσο μειώνεται η αξία τους, τόσο παύουν να μας εντυπωσιάζουν, αλλά κυρίως μειώνεται η ικανότητά μας να αξιολογήσουμε και να ξεχωρίσουμε τα σημαντικά από τα ασήμαντα.

Ικανοποιούμαστε γιατί «μαθαίνουμε τι συνέβη», προσπαθώντας να γεμίσουμε το άπατο βαρέλι της περιέργειάς μας. Συσσωρεύουμε πληροφορίες που δεν μας χρειάζονται, που συχνά είναι αντιφατικές. «διαβάζουμε» απόψεις χωρίς να κατανοούμε. Είναι απίστευτος ο όγκος των φωτογραφιών και των κειμένων που «καταναλώνουμε» κάθε μέρα.

Έτσι βλέπουμε συχνά τον κόσμο με τα μάτια των άλλων. Βλέπουμε το τοπίο που  ανέβασε κάποιος στο instagram, πολύ περισσότερο από το τοπίο που έχουμε μπροστά μας, που μπορεί να είναι και ομορφότερο. Ζωή δια μέσου των εικόνων. Ζωή δια μέσου του time line…των άλλων!

Κι όμως, η πραγματική ζωή είναι η ζωντανή ζωή. Είναι εκεί που χαμογελάς μαζί με τους φίλους σου, καθώς μοιράζεστε αστεία. Είναι εκεί που καθώς οδηγείς, ξεχύνεται από το ραδιόφωνο ένα παλιό κομμάτι που είχες χρόνια να ακούσεις και σε συγκινεί. Είναι απλά ένα βιβλίο στο χέρι με ένα καφέ δίπλα. Είναι η σκέψη σου να συνδράμεις κάποιον, κάποιους, για κάποιο καλό σκοπό. Είναι το χαμόγελο του αγαπημένου σου, είναι το χάδι που ξέχασες να δώσεις γιατί έπαιζες με το κινητό…

Σε μια κοινωνία που σχεδόν κανένας δεν είναι ευχαριστημένος γιατί δεν έχει αυτά που θέλει, που είμαστε ανικανοποίητοι γιατί οι άλλοι-μονίμως αυτοί- δεν συμπεριφέρονται καλά, που ζούμε όμως  διαμέσου αυτών των άλλων, αμβλύνεται η αγάπη για τη ζωή. Αμβλύνεται η ικανότητα απόλαυσης των απλών μικρών πραγμάτων, αυτών που έχουμε σε αφθονία σχεδόν όλοι, αλλά τα προσπερνάμε, γιατί μας απασχολεί ότι δεν έχουμε λεφτά να πάρουμε το νέο iphone!

Όλοι σκεφτόμαστε πως πρέπει να αλλάξουμε. Να αλλάξει ο κόσμος. Όλοι δηλώνουμε ότι θέλουμε έναν κόσμο καλύτερο, πιο δίκαιο, περισσότερο χαρούμενο, ευτυχισμένο. Εμείς άραγε με τι χαιρόμαστε στην καθημερινότητά μας;  Πότε βάλαμε προτεραιότητα τη χαρά και την αγάπη για τη ζωή από τα πρέπει και τα δήθεν;

Οι αλλαγές που επιθυμούμε είναι βαθιά μέσα μας. Καλύπτονται από μια στενή, ρηχή καθημερινότητα που μας παρασύρει  να κοιτάζουμε τους άλλους και όχι τον εαυτό μας. Είναι απίστευτη από τη μια η ευκολία, με την οποία θέλουμε να υποδείξουμε και να αλλάξουμε τους άλλους και η δυσκολία από την άλλη, να γίνουμε εμείς η αλλαγή που επιθυμούμε αλλάζοντας τους εαυτούς μας!