Στιγμές ευτυχίας κατάφεραν να “εγκλωβίσουν” μέσα σε λίγες ώρες οι απόφοιτοι της χρονιάς του 1983 από το Λύκειο Μοιρών και φίλοι τους της ίδιας χρονιάς από το Λύκειο Τυμπακίου. Η συνάντηση, μια από τις πολλές, που έγινε 34 ολόκληρα χρόνια μετά την αποφοίτηση στο Ηράκλειο τα είχε όλα. Ακόμα και αυτούς, που δυσκολεύτηκαν να ανανωρίσυν στα πρόσωπα των μεσήλικων που έβλεπαν απέναντι του, 18άρηδες που χώρισε η ζωή.
Με προσέλευση που ξεπέρασε κάθε προηγούμενο στις άτυπες συναντήσεις της ομάδας, και συμμαθητές που ήρθαν από μακριά, από τα νησιά της Ελλάδας αλλά και το εξωτερικό η βραδιά της Τρίτης ξεκίνησε με αγκαλιές, φιλιά και ... συστάσεις για να ξαναθυμηθούν όσοι δε θυμούνταν! Την πρώτη χαρά διαδέχθηκε η απαραίτητη συγκίνηση κι αφού ήρθαν τα μεζεδάκια με το κρασί οι αναμνήσεις άρχισαν να ξετυλίγονται. Καλές, κακές, αστείες. Ούτε τα νοστιμότατα εδέσματα στάθηκαν ικανά να σταματήσουν τις κουβέντες και τις διηγήσεις.
Σύντομα κι όσο η νύχτα προχωρούσε, η αρχική συγκρατημένη σοβαρότητα χάθηκε κι άφησε πίσω της μια χαλαρή διάθεση και πολλά γελαστά πρόσωπα. Η παρέα άλλαζε συνέχεια καρέκλες και θέσεις για να προλάβουν να τα πουν όλοι μεταξύ τους. Κι είχαν να διηγηθούν πολλά, από τα μαθητικά χρόνια αλλά και τα φοιτητικά, αφού μετά το σχολείο κάποιοι έζησαν ως συγκάτοικοι – φοιτητές σε πόλεις της Ελλάδας.
Το ότι φυσικά έγιναν θέαμα στα γύρω τραπέζια ουδόλως απασχολούσε τους παλαιούς συμμαθητές που ανάκτησαν για λίγες ώρες την παιδικότητα τους. Τα πειράγματα συνεχίστηκαν και αφού αποφασίστηκε η αναχώρηση και οι συμμαθητές όρθιοι για αρκετή ώρα συνέχιζαν να πειράζουν ο ένας τον άλλο. Και η βραδιά τελείωσε με σχέδια. Και όνειρα. Όπως τότε. Ως την επόμενη φορά.
