4 χρόνια πριν, μια Ελλάδα πάγωσε. Και ας είπαν πολλοί πως καλά έπαθε.
Της Ελίνας Λαγουδάκη
18 Σεπτεμβρίου 2013, ένας άνθρωπος 34 ετών αφήνει την τελευταία του πνοή μετά από επίθεση με μαχαίρι. Το μαχαίρι τον βρήκε στη καρδιά και όχι μόνο μια φορά. Υπό άλλες συνθήκες, όλος ο κόσμος θα θρηνούσε. Μην γελιόμαστε και μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας. Πολλοί όταν έμαθαν το όνομα ή την ιδεολογία του θύματος είπαν ένα "Καλά να πάθει", "θα ακολουθήσουν κι άλλοι".
Ο Ηρόδοτος έλεγε πως μια μάνα είναι λογικό να θάβει το παιδί της μόνο όταν υπάρχει πόλεμος. Υπάρχει άραγε πόλεμος; Τα γεγονότα εκείνης της νύχτας και κάποια άλλα φυσικά, αυτό δείχνουν.
Ας πάμε όσο πιο παγωμένα μπορούμε. Τι έγινε εκείνο το βράδυ; Ένας φασίστας σκότωσε έναν αντιφασίστα. Εν ψυχρώ. Του κάρφωσε ένα μαχαίρι στην καρδιά. Γιατί; Γιατί έτσι του είπαν.
Άρα, ξαφνικά ο θύτης έγινε ένα πιόνι. Πιόνι στα χέρια των υψηλόβαθμων μελών του ακροδεξιού κόμματος της Ελλάδας. Δεν τους προσάπτω εγώ αυτόν τον χαρακτηρισμό. Ο "αρχηγός " του κόμματος αυτού δηλώνει κατά καιρούς πως είναι οι νικημένοι του 45 και ορκίζονται μπροστά στη σημαία του Γ´ Ράιχ και στην σημαία με το πουλί και τον στρατιώτη. Τα στοιχεία που βγήκαν στο φως. βέβαια, τους ονόμασαν εγκληματική οργάνωση, αλλά αυτό νομίζω πως είναι κάτι που λίγο πολύ, όλοι περίμεναν και πίστευαν.
Το θύμα από την άλλη ήταν ένας ράπερ με δράση στην αντιφασιστική νεολαία, τα τραγούδια του κυρίως μιλούσαν για ισότητα και σε κάποιους έμοιαζαν σαν ένα καλύτερο αύριο. Φανατικός Ολυμπιακός, σαν γνήσιος Πειραιώτης, μέλος εργατικής οικογένειας.
Η δίκη για την δολοφονία είναι πολύ περίπλοκη. Εκτός από αυτόν που κρατούσε το μαχαίρι, ένοχους έχουν αρκετά μέλη του κόμματος που ήξεραν και παρακίνησαν την όλη κατάσταση. Στόματα άνοιξαν και όσα βγήκαν στη φόρα έκαναν άλλους να ντραπούν για τις επιλογές τους και άλλους να δώσουν πιο πολύ το είναι τους σε αυτή την οργάνωση.
Ο Παύλος μαχαιρώθηκε γιατί απλά δεν τον ενοχλούσε το διαφορετικό. Σε ένα τραγούδι του έλεγε πως είναι Έλληνας αλλά όχι αυτό που λέει η σημαία του. Και το εννοούσε. Σε ένα δημοκρατικό κράτος, όπως η Ελλάδα, που θεωρητικά τιμάει την όποια ιστορία του, όλοι οι κάτοικοι του πρέπει να είναι αντιφασίστες. Αυτό είναι η αρχή της δημοκρατίας σωστά; Και που είναι αυτό; Όσοι τολμούν να δηλώνουν, όμως αντιφασίστες, θα έχουν την ίδια κατάληξη; Ή μάλλον όχι. Ξεχάστηκε και αυτό. Όπως ξεχνιούνται όλα. Όπως όλοι μπροστά σε μια κάλπη ή ακόμα χειρότερα μπροστά στη ζωή, ξεχνάνε την ιστορία τους.
Του Παύλου και του κάθε παιδιού που χάνεται άδικα δεν του αξίζει να αμαυρώνεται η μνήμη του με πορείες που καταλήγουν σε επεισόδια. Τους αξίζει μια πορεία για να μην ξεχνάει ο κόσμος το τι έγινε και να σκέφτεται το τι μπορεί να γίνει.
Δεν έγινε ήρωας. Η χώρα αυτή πια κουράστηκε να έχει νεκρούς ήρωες. Έγινε όμως ένα σημείο αναφοράς για την εποχή. Ο καθένας το περιστατικό αυτό το αναλύει και το κατανοεί αλλιώς. Ίσως, να ήταν η αρχή για να αρχίσουν κάποιοι να σκέφτονται. Το σίγουρο είναι, πως 4 χρόνια μετά, αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει. Και αν αλλάζει, σίγουρα δεν πηγαίνει προς το καλύτερο. Τιμάμε το ένδοξο παρελθόν μας, το 1821 αλλά πολλοί από όσους κρεμάνε σημαίες στα μπαλκόνια τους και ζητοκραυγάζουν για τις νίκες της Ελλάδας, έχουν αγκάθι στη καρδιά που το 1945, η Ελλάδα νίκησε.
Ιδεολογίες πλέον δεν υπάρχουν. Υπαρχούν όμως αξίες. Αξίες και ηθική. Μπορεί να μην είναι κοινή η ηθική σε όλους ή να μην έχουν όλοι τις ίδιες αξίες, αλλά πόσο τελικά κοστίζει μια ζωή και τι έγκλημα έχει μια τέτοια τιμωρία;
Απόσπασμα από την συναυλία του Γιάννη Χαρούλη και η αφιέρωση του στη μνήμη του Παύλου Φύσσα:
Σε μια γειτονιά εδώ πιο κάτω σκοτώθηκε , έφυγε ,ένας άνθρωπος λυπάμαι πάρα πάρα πολύ , λυπάμαι πάρα πολύ για όποιο λόγο υπάρχει βία , για όπου υπάρχει χώρος για τη βία Θα προτιμούσα τους ανθρώπους , τους ήρωες , να μην είναι νεκροί να είναι ζωντανοί να κάνουνε παιδιά να τα μαθαίνουνε να γίνονται πολιτισμένοι άνθρωποι δίκαιοι . Αυτό είναι πολιτισμός όχι ρε κοπέλια στη βία .Αυτό είναι επανάσταση η αγάπη είναι επανάσταση κι ο πολιτισμός , η δικαιοσύνη κι η αξιοπρέπεια . Εύχομαι όλα αυτά να σταματήσουν κάποια στιγμή εδώ να τελειώσουν εδώ. Και λυπάμαι .
Το επόμενο τραγούδι το έχει γράψει ο Ιάκωβος Καμπανέλης κι ο Μάνος Χατζιδάκις και θέλω να το αφιερώσω , γιατί , γιατί ταιριάζει γι αυτό ρε γαμώτο...
