To μικρό παγωμένο χεράκι μου στη μέση του Σεπτέμβρη ψάχνει ένα άλλο χέρι να κρατηθεί. Μόλις με άφησε η μητέρα μου και στο πολύβουο δρόμο πενήντα μέτρα από το κτίριο του σχολείου, νοιώθω να κρυώνω. Πριν από δύο μέρες στον τελευταίο καύσωνα ήμασταν στη θάλασσα.
Της Μαρίας Καλλέργη
Η καρδιά μου χτυπά δυνατά τα πόδια μου δε με κρατούν. Πενήντα μέτρα από την είσοδο του σχολείου και νομίζω πως δε θα τα καταφέρω να φτάσω. Η άσπρη μου κορδελίτσα δεν αφήνει τα μαλλιά να πέσουν στο πρόσωπο μου. Ντρέπομαι. Νομίζω πως όλοι κοιτούν εμένα. Φοβάμαι. Τι να ναι άραγε τούτο το «μεγάλο» σχολείο; Αχ, να μπορούσα να γυρίσω στο νηπιαγωγείο στην τάξη της δικιάς μου δασκάλας της κυρίας Πέλλας.
Ένα κοριτσάκι φτάνει δίπλα μου. Δυσκολεύομαι να αναγνωρίσω, με την καινούρια της ποδιά, την αγαπημένη μου φίλη και γειτονοπούλα τη Βαγγελίτσα. Όταν όμως την αναγνωρίζω αρχίσω να καταλαβαίνω τις εκφράσεις που άκουγα να λένε οι μεγάλοι «όαση μέσα στην έρημο», «τυφλός που βρήκε το φως του».
Μου απλώνει το μικρό της χέρι; Το πιάνω. Ω, είναι κι αυτό παγωμένο σαν το δικό μου. Διασχίζουμε μαζί τα πενήντα μέτρα ως την είσοδο του σχολείου. Ρίχνω μια τελευταία ματιά πίσω μου. Βλέπω τη μητέρα μου να με κοιτά χαμογελαστή αλλά και ανήσυχη. Χαμογελώ κι εγώ. Τη βλέπω πιο ήρεμη.
Η Βαγγελίτσα με τραβά. Μπαίνουμε σε μια αυλή γεμάτη παιδιά. Καταλαβαίνω πως πολλά από αυτά, βλέπω τα μάτια τους, είναι τρομαγμένα σαν εμένα. Όλη η ανησυχία μου φεύγει ως δια μαγείας. Τουλάχιστον δεν είμαι μόνη μου σε αυτό το … Γολγοθά!
Υ.Γ Η ανάμνηση από την πρώτη μου μέρα στο Δημοτικό ξεπήδησε ξαφνικά χθες το βράδυ όταν η Βαγγελίτσα που βλέπω αραιά και που πλέον ήρθε στο μυαλό μου. Γιατί μπορεί η ζωή να μας ... χώρισε αλλά οι αναμνήσεις μας ενώνουν.
