Ο καλλιτέχνης γνωστός, τα τραγούδια του τα έχουμε σιγοτραγουδήσει όλοι.
Με την ευκαιρία του καλοκαιριού, κάνει μια γύρα όλη την Ελλάδα και δίνει συναυλίες. Έτσι και απόψε. Το ανοικτό θέατρο είναι γεμάτο. Από χθες, ένα δυο αυτοκίνητα γυρνούσαν την πόλη με τις ντουντούκες τους και διαλαλούσαν το γεγονός. Τα social media, αυτοί οι σύγχρονοι τελάληδες, είχαν επίσης σελίδες με το γεγονός και πολλά «like».
Έτσι το θέατρο γέμισε. Πολύχρωμες παρουσίες, κομψές και λιγότερο κομψές, ερωτευμένα ζευγαράκια, μοναχικές κυρίες και κύριοι, κάθε ηλικίας και εμφάνισης.
Περιμένουν όλοι. Βγαίνει. Τον υποδέχονται με ένα παρατεταμένο χειροκρότημα. Μόνο και μόνο η εμφάνισή του στη μικρή μας πόλη, είναι σημαντικό γεγονός. Είναι διάσημος από τα τραγούδια του που έχουν κυκλοφορήσει σε d και τα έχουμε ακούσει πολλές φορές όλοι. Κύριο θέμα ο έρωτας. Στην λυπητερή συνήθως, την πονεμένη έκφραση. Στην παράθεση του ανικανοποίητου πόθου και της δυσκολίας της ζωής.
Η μουσική ήρεμη με ελαφριές εξάρσεις. Τα μηχανήματα καλά, αλλά όσο καλά και νάναι ποτέ δε φτάνουν τον ήχο του cd. Όμως το κοινό πάλλεται, συμμετέχει, σιγοτραγουδά και σιγοκουνιέται, ρυθμικά.
Ο τραγουδιστής ξεκινά πρώτα με τα καινούρια του τραγούδια, να τα ακούσει ο κόσμος να τα γνωρίσει. Αργότερα θα πει τα γνωστά, τις επιτυχίες του.
Και εκεί, στην πλατεία, εκατοντάδες ζευγάρια αυτιά, ζευγάρια μάτια να συντονίζονται στις νότες, να γεμίζουν τα μέσα τους, να τους θυμίζουν ποιος ξέρει ποιες αναμνήσεις.
Είναι όμορφες οι συναυλίες του καλοκαιριού, συνενώνουν κάτω από τους ήχους τους, πολλές και διάφορες μοναξιές. Δημιουργούν νοσταλγίες και ελλείψεις. Διαμορφώνουν συναισθήματα και στους παρόντες και στους απόντες, γιατί –κι αυτό είναι παράξενο ίσως-επηρεάζουν και τους απόντες καθώς τους κάνουν να σκέφτονται ότι, έχασαν κάποιες νότες από τη ζωή τους. Είναι πραγματικά δύσκολο που δεν μπορούμε να είμαστε παρόντες σε όλες τις συναυλίες της ζωής. Που υπάρχουν γύρω μας, ή κάπου μακριά κάποια τραγούδια που δεν τα έχουμε ακούσει, που έχουν δημιουργηθεί νότες που δεν μας ερέθισαν τα αυτιά που δεν μας άγγιξαν ακόμη. Ειδικά αν σκεφτούμε ότι η ζωή είναι μια διαρκής συγχορδία και μείς απολαμβάνουμε τη μουσική, η οποία άλλοτε είναι επική, άλλοτε χαρούμενη, άλλοτε χαριτωμένη, άλλοτε σκληρή –κάτι σαν heavy metal-και άλλοτε σοβαρή κλασική. Όμως είναι μουσική!
Στη ζωή μας έχουμε ίσως την «πολυτέλεια» να μπορούμε να χάνουμε μερικές συναυλίες, αλλά με τίποτα να μη χάνουμε τη συγχορδία της.
