«Πάνω στο ψηλό δέντρο κοιμάται μια μικρή αρκούδα ήσυχα ακούγοντας το ρυάκι. Το ελάφι ντροπαλά ξεπροβάλλει , ενώ η αλεπού κρυφά παρατηρεί όσους ονειρεύονται στην αιώρα. Σπιτάκια, που περιμένουν να ανοίξουμε τις ξύλινες πόρτες τους και να τα κάνουμε σπιτικά μας…»
Ο Τζίτζικας, το αγαπημένο καφέ εστιατόριο στους Αρμένους Αποκoρώνου, φιλοξενεί μια έκθεση ζωγραφικής της Βίκης Αρβελάκη από το καλοκαίρι, που μας βγάζει για λίγο από τους γρήγορους ρυθμούς και μας θυμίζει πως άσχετα από την ηλικία μας, είμαστε όλοι μικρά ή μεγαλύτερα παιδιά.
H cretewoman, βρήκε τη Βίκυ Αρβελάκη και κουβέντιασε για λίγο μαζί της...
Από την τηλεόραση στα εικαστικά και στον κινηματογράφο. Που οδηγεί ο δρόμος;
Διαβάζω ένα βιβλίο αυτές τις μέρες που λέγεται «Ο Δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος». Εν ολίγοις λέει να αφήσουμε τους μεγάλους δρόμους και να πιάσουμε τα στενά. Θα δείξει λοιπόν που οδηγεί. Κι εγώ είμαι περίεργη για να είμαι ειλικρινής.
Η έκθεση στους Αρμένους Χανίων, στον Τζίτζικα, είναι η πρώτη ή έχουν προϋπάρξει κι άλλες;
Είναι η πρώτη έκθεση. Τον πρώτο πίνακα τον έκανα θυμάμαι το 2013. Ήταν νομίζω η πρώτη φορά που ξαναέπιασα πινέλο μετά το νηπιαγωγείο.
Η θεματολογία των εικόνων, ταιριάζουν με το φυσικό περιβάλλον του Τζίτζικα…
Κατά σύμπτωση ναι, ταιριάζουν σαν ύφος. Ο χώρος, θα μπορούσε να είναι το σκηνικό από κάποιο παραμύθι, οι πίνακες είναι τα σπιτάκια και τα ζωάκια του παραμυθιού, ε και εμείς μάλλον πρέπει να διαλέξουμε ποιο θα είναι το παραμύθι μας.
Η αποτύπωση ενός πίνακα ζωγραφικής σου, αποτυπώνει κάτι από το μέσα σου;
Μπορώ να θυμηθώ για κάθε έναν πίνακα, σε τι φάση ζωής ήμουν όταν τον ζωγράφιζα, τι με δυσκόλευε και τι ονειρευόμουν. Είναι σαν ένα ημερολόγιο για μένα. Θαρρώ πως, είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι, ό,τι κάνουμε αποτυπώνει το μέσα μας, το συνειδητό και το ασυνείδητό μας.
Έχεις ήδη στο ενεργητικό σου ένα αξιόλογο ντοκιμαντέρ, τώρα μια ιδιαίτερη έκθεση ζωγραφικής, που ήταν θεωρείς κρυμμένο όλο αυτό;
Εκεί που το έχουμε όλοι κρυμμένο. Όσο υπομονετικά όμως κι αν μας περιμένει να οξύνουμε το πνεύμα μας, πάντα θέλει να μένει κρυμμένο.
Πως σου ήρθε η ιδέα της έκθεσης στη φύση;
Η ιδέα ήταν του Μάνθου από τον Τζίτζικα (ναι ναι, του Μάνθου Νικολακάκη που όλοι τον έχουμε γράψει Μάνθος Τζίτζικας στα κινητά μας, σαν να μην έχει επίθετο ο άνθρωπος – κι εσείς που τον έχετε Μάνθος Boheme να ξέρετε σας περνάμε μια δεκαετία). Νομίζω δεν είναι μόνο το σκηνικό, τα δέντρα, το νερό που τρέχει, η Σίσυ η πάπια που την κυνηγάει όλη μέρα ο Πελοπίδας ο πάπιος, το φαγητό και ο καφές στη χόβολη… Είναι οι άνθρωποι που δουλεύουν εκεί, που τους ξέρεις με το μικρό τους όνομα, η Κική, ο Αλέξανδρος, η Άντζελα, ο Γιάννης, η Ιφιγένεια, που ακόμα κι αν δεν ξέρεις το όνομά τους έχουν αυτήν την ευγένεια που βγάζει και ο χώρος.
Τι άλλο να περιμένουμε από σένα;
Τι να περιμένω εγώ από μένα σκέφτομαι…
Ποιο θα μπορούσε να είναι ένα μότο ζωής;
Έχω κατά καιρούς «καεί» τόσο πολύ με τα μότο κι άκρη δεν έβγαλα. Τη μια διαβάζω κάτι και λέω - Ναι! Αυτό είναι το νόημα! - και το ίδιο βράδυ δε με παίρνει ο ύπνος στο μαξιλάρι. Ίσως το μόνο για το οποίο είμαι σίγουρη είναι να μη σταματώ.
(Η έκθεση θα είναι ανοιχτή για μέρες ακόμη και στυνδυάζεται με μπυρίτσα ή κρασάκι και ωραία πιάτα, στο χώρο εστίασης Τζίτζικας, στους Αρμένου Αποκορώνου, από τις 10 το πρωί κάθε Σαββατοκύριακο για την περίοδο του Φθινοπώρου))
