Όταν ήμουν παιδί σκεφτόμουν συχνά τους εξωγήινους. Διαβάζοντας και τα ανάλογα βιβλία, είχα πειστεί πως σίγουρα υπάρχουν. Τους φανταζόμουν, τους έβλεπα μπροστά μου ως όντα φιλικά σε μένα, που θα μπορούσα να παίξω με τα παιδιά τους και οι γονείς μου να πιουν καφέ με τους ίδιους.
Της Μαρίας Καλλέργη
Τα χρόνια πέρασαν. Πολλά είδαμε και πολλά ακούσαμε για εξωγήινους πολιτισμούς και ζωή σε άλλους πλανήτες. Οι άνθρωποι σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης συνεχίζουν να μιλούν για τα ufo που έχουν δει. Οι επιστήμονες συχνά-πυκνά κάνουν ανακοινώσεις για ζωές σε άλλους πλανήτες.
Μπορεί να μη στέκει και πολύ στη λογική που απέκτησα με τα χρόνια, αλλά όταν τα βράδια ατενίζω τον έναστρο ουρανό με τη μεγαλοπρέπεια και το δέος που μου προκαλεί, λέω δεν μπορεί. Δε μπορεί σε όλο αυτό το σύμπαν να ζούμε μόνο εμείς. Κι αν συμβαίνει τελικά, η μοναξιά μας πραγματικά είναι απίστευτη.
Γι´ αυτό μερικές φορές τα βράδια ξαναφέρνω στο νου μου και στα όνειρά μου τα παιδάκια των εξωγήινων. Αυτά που τόσο ήθελα να γνωρίσω και δεν τα κατάφερα. Αυτά που βαθιά μέσα μου ανομολόγητα βέβαια ελπίζω να γνωρίσω μία μέρα. Ας τα γνωρίσω και στα όνειρά μου. Όσο κι αν το σκέφτομαι με τη λογική μου δεν μπορεί. Σε αυτή την απεραντοσύνη δεν μπορεί να είμαστε μόνοι μας.
Τώρα με τις τελευταίες εξελίξεις αυτά τα μυνήματα που κατεγράφησαν από ένα μακρινό Γαλαξία σκέφτομαι μήπως τελικά ήρθε η ώρα. Ίσως είναι αργά να γνωρίσω τα παιδιά κι ίσως δεν προλάβω να μάθω κιόλας. Όμως αν τελικά υπάρχουν θα έρθει η δικαίωση ενός παιδικού ονείρου, που θα υπάρχει ακόμα κι αν δε φτάσει ως την υλοποίηση του.
