Από την εποχή των Αρχαίων Αιγυπτίων η βέρα ήταν το σύμβολο της αιωνιότητας, καθώς ο κύκλος δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος. Η επιλογή του δακτύλου που φοράμε τη βέρα φαίνεται να σχετίζεται με το γεγονός ότι από τον παράμεσο περνά η “φλέβα της αγάπης”.
Τα υλικά που χρησιμοποιούσαν για τις πρώτες βέρες, δεν ήταν πολύ ανθεκτικά και έτσι σύντομα αντικαταστάθηκαν από δέρμα και οστά.
Στη χριστιανική παράδοση, η βέρα εμφανίζεται γύρω στα 860 μ.Χ. Ωστόσο, αρχικά δεν είχε καμία σχέση με το απλό, χρυσό δαχτυλίδι που ξέρουμε σήμερα.
Την εποχή εκείνη οι βέρες ήταν διακοσμημένες με ανάγλυφα περιστέρια, πιασμένα χέρια, λύρες και διάφορα άλλα σύμβολα της αιώνιας αγάπης και αφοσίωσης. Η εκκλησία αποκάλεσε αυτά τα δαχτυλίδια «παγανιστικά» και ζήτησε να απλοποιηθούν. Μέχρι τον 13ο αιώνα, οι βέρες είχαν μορφή παρόμοια με τη σημερινή.
Η εκκλησία θεωρούσε ότι η νέα λιτότητα στις βέρες αναδείκνυε τον πνευματικό δεσμό του ανδρόγυνου, καλύτερα από τα φανταχτερά, παγανιστικά σύμβολα.
Η επιλογή του δακτύλου
Η βέρα φοριέται στον παράμεσο του αριστερού χεριού (τέταρτο δάχτυλο) κατά την δυτικοευρωπαϊκή συνήθεια, διότι ο μύθος λέει ότι η vena amoris (δηλαδή «η φλέβα της αγάπης»), πηγάζει από την καρδιά και καταλήγει σ’ αυτό το δάχτυλο. Οι ανατολικοευρωπαίοι, όμως, και οι χριστιανοί ορθόδοξοι, προτιμούν την τοποθέτηση στο δεξί χέρι για να δηλώσουν τη γαμήλια δέσμευση (ενώ στον αρραβώνα, η βέρα μπαίνει στο αριστερό) διότι ταυτίζουν τη δεξιά πλευρά, το δεξί, με το «καλόν καγαθό», με το σωστό, το ευάρεστο στο Θεό.
Με την έλευση του χριστιανισμού, επικράτησε το δεξί χέρι. Το τέταρτο δάχτυλο παρέμεινε. Τα τρία πρώτα δάχτυλα ήταν αφιερωμένα στην Αγία Τριάδα, και το τέταρτο στον σύζυγο.
Η Κινέζικη παράδοση
με βάση την κινεζική παράδοση, τα πέντε δάχτυλα του χεριού συμβολίζουν πέντε πρόσωπα: Ο αντίχειρας συμβολίζει τους γονείς μας, ο δείκτης τ´ αδέρφια μας, το τρίτο δάχτυλο (ο μέσος) αντιπροσωπεύει τον εαυτό μας, ο παράμεσος τον/την σύζυγο και το μικρότερο δαχτυλάκι τα παιδιά. Αν τώρα ενώσουμε τα δάχτυλα των δυο χεριών μας και λυγίσουμε τους μέσους, διαπιστώνουμε ότι τα υπόλοιπα δάχτυλα μπορούν να χωριστούν εκτός από τους παράμεσους. Αυτό σημαίνει ότι ενώ σαν άτομα μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τους γονείς, τ´ αδέρφια ή τα παιδιά μας, ωστόσο δεν μπορούμε να ζήσουμε χωριστά από τον ή την σύζυγό μας.
