Κάθε μέρα που ξημερώνει έχει ένα μυστήριο. Στην πραγματικότητα κανείς δεν ξέρει πως θα εξελιχθεί. Η βεβαιότητα της ρουτίνας μας διακατέχει και συχνά, αυτή η βεβαιότητα είναι η σιγουριά μας, η θαλπωρή μας αλλά καμιά φορά και η φυλακή μας…
Οι ανατροπές στη ζωή είναι ένα απόλυτα συνυφασμένο στοιχείο με την ύπαρξή της. Δεν υπάρχει ζωή χωρίς ανατροπές, μικρές ή μεγάλες. Άλλες φορές συμβαίνουν εξαιτίας μιας κακής ή καλής συγκυρίας, τύχη ή ατυχία τη λέμε, άλλες φορές, εμείς οι ίδιοι, δίνουμε μια και τα ανατρέπουμε όλα.
Κάθε ανατροπή φέρνει αβεβαιότητα. Έχει ρίσκο. Δημιουργεί ερωτηματικά και διαμορφώνει αρχικά συναισθήματα απώλειας. Μιας απροσδιόριστης απώλειας, που στην πραγματικότητα είναι η μέχρι τότε σιγουριά της καθημερινής ρουτίνας.
Συνήθως κινούμαστε με γνώμονα το παρελθόν. Κάνουμε τα ίδια πράγματα σχεδόν κάθε μέρα, βλέπουμε τους ίδιους ανθρώπους πορευόμαστε στις ίδιες διαδρομές. Επιπλέον βέβαια προσδοκούμε να αλλάξουν τα πράγματα, να καλυτερέψουν. Μα πώς να έρθουν καλύτερες μέρες όταν συνεχίζουμε να κάνουμε τα ίδια πράγματα που κάνουμε από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας; Συνήθως για να έχεις καλύτερα αποτελέσματα πρέπει να αλλάξεις τον τρόπο. Όταν κάνεις τα ίδια πράγματα θα έχεις τα ίδια αποτελέσματα.
Οι άνθρωποι φοβούνται τις αλλαγές. Κινούνται στα σίγουρα και συχνά με τη στρατηγική του λιγότερου κακού. Έχω πέντε, θέλω δέκα, αλλά δε ρισκάρω για τα δέκα. Συνεχίζω να κάνω ότι έκανα για τα πέντε με την ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει να έχω τα δέκα. Όπου πέντε και δέκα μπορούμε να βάλουμε κάθε ποσοτική αλλά κυρίως ποιοτική αξιολόγηση.
Όταν μάλιστα πολλοί άνθρωποι σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο, είναι πολύ δύσκολο κάποιος να ταράξει τα νερά. Είναι προτιμότερο να κάνουμε ότι κάνουν και οι άλλοι, έχει περισσότερη σιγουριά. Είναι ευκολότερη η αποδοχή εκ μέρους τους, είναι «σιγουράντζα» η πορεία. Ούτε κακοτοπιές, ούτε δυσκολίες, ούτε αμφιβολίες. Ή μάλλον αμφιβολίες μπορεί να υπάρχουν, αλλά χάνονται μέσα στην αποδοχή της ομάδας και στις επευφημίες των πολλών.
Τόσο στην κοινωνικοπολιτική όσο και στην προσωπική ζωή, η στρατηγική αυτή των ανθρώπων, είναι εξόχως συντηρητική. Δημιουργεί στασιμότητα. Είναι μονίμως στραμμένη στο παρελθόν και μόνο κάποιοι τρελοί, ιδιαίτεροι, χαρισματικοί, τυχεροί, ικανοί, εκκεντρικοί, όπως κι αν τους ονομάσουμε, τελικά κάνουν τη διαφορά και τραβούν το κάρο της ιστορίας μπροστά. Οι άλλοι ακολουθούμε και εν τέλει θαυμάζουμε. Καμιά φορά λέμε…κοίτα τι έκανε…θα μπορούσα κι εγώ.. και μετά συνεχίζουμε να κάνουμε τα ίδια.
«Η αλλαγή δεν είναι απλά απαραίτητη στη ζωή. Είναι η ζωή».
Alvin Toffler, 1928-2016, Αμερικανός συγγραφέας
