Περπατάς λοιπόν το δρόμο σου… έχεις διανύσει πολλά χιλιόμετρα. Χρόνια τώρα. Ωστόσο έχεις θαυμάσει τη διαδρομή, έχεις κινδυνέψει σε στροφές, έχεις πέσει σε λακκούβες, έχεις δει πολλά και έχεις βιώσει πολλά. Έχεις και το συνοδηγό δίπλα σου και τους επιβάτες που κουβαλάς…Στην αρχή όλος ενθουσιασμό, με εμπιστοσύνη στις ικανότητές σου και στις διαθέσεις των υπολοίπων, δε σκέφτεσαι βάρη. Κουβαλάς αποσκευές πολλές, όχι μόνο δικές σου αλλά και όλων των άλλων που περπατούν μαζί σου, ή πίσω σου.
Είχε πλάκα το ταξίδι. Συχνά φοβόσουν ότι δεν θα τα καταφέρεις, κάποιες φορές οι άλλοι που περπατούσαν μαζί σου σε ενθάρρυναν να προχωράς, άλλες πάλι φορές, ένιωθες ότι οι ίδιοι δεν σε ακολουθούσαν. Φορτωνόσουνα βάρη και αποσκευές και προχωρούσες. Ο δρόμος είχε ενδιαφέρον, είχε όμορφη θέα, οδηγούσε σε άγνωστους τόπους σε νέες περιοχές. Όμως σιγά σιγά, χωρίς να το καταλάβεις ή κάνοντας ότι δεν καταλαβαίνεις, ο δρόμος άρχισε να επαναλαμβάνεται, να γυρίζει στα ίδια μέρη, στα γνωστά. Εσύ συνέχιζες απλά να περπατάς, να συνεχίζεις το ταξίδι, αλλά πια δεν είχε ούτε όμορφη θέα, ούτε νέες περιοχές να ανακαλύψεις. Δεν είχε όμορφες εικόνες. Και εκείνοι που περπατούσαν μαζί σου, έδειχναν να βαριούνται, να μην ενδιαφέρονται πια…έτσι, άρχισες να νιώθεις μοναχικός ταξιδιώτης. Εξακολουθούσες να κουβαλάς τις αποσκευές σου και όχι μόνο τις δικές σου. Ένιωθες ότι είσαι υποχρεωμένος να τον εξαντλήσεις το δρόμο. Να φτάσεις στο τέρμα του…Αλλά αλήθεια που είναι το τέρμα του;
Από καιρό, έπαψες πια να έχεις ενθουσιασμό για το ταξίδι. Το τέρμα δεν μπορούσες να το προσδιορίσεις. Ταξίδευαν κι άλλοι μαζί σου, παράλληλα, αλλά σπάνια πια συζητούσατε για τη θέα, για τους τόπους που διασχίζατε, αν και ίδιοι φαινόταν τώρα πια.
Και ξάφνου, κάπου εκεί, ένας κόμβος. Ένα σταυροδρόμι με άλλους δρόμους, άγνωστους, που δεν ξέρεις που θα βγάλουν, που οδηγούν, πως είναι η διαδρομή τους. Φτάνεις εκεί, στη μέση του πουθενά με τις βαλίτσες στα χέρια και αναρωτιέσαι. Και τώρα;
Ξαφνικά ανακαλύπτεις ότι την απάντηση την ξέρεις. Είχε διαμορφωθεί καιρό τώρα μέσα σου. Στέκεις εκεί, μόνος στο σταυροδρόμι και ανακαλύπτεις την ομορφιά του μοναχικού ταξιδιού. Της μοναχικής περιπλάνησης. Ανακαλύπτεις την ελευθερία να είσαι ο εαυτός σου. Να κουβαλάς μόνο τις δικές σου βαλίτσες.
Σου ξαναδημιουργείται η επιθυμία, ο ενθουσιασμός, να τρέξεις, να κάνεις χιλιόμετρα όσο βαστούν οι αντοχές σου σε νέες διαδρομές, σε νέους τόπους…Διστάζεις, σκέφτεσαι ότι ο δρόμος που έχεις κάνει μέχρι τώρα, κάπου θάβγαζε, μην τον εγκαταλείψεις. Όσο και να σκέφτεσαι όμως αδυνατείς να προσδιορίσεις το που. Δεν ξέρεις καν αν θέλεις να βγάζει σε κάποιο τέρμα, ή αν τελικά το ταξίδι και ότι σου δείχνει αυτό, είναι που έχει σημασία.
Έτσι ξεφορτώνεσαι τις βαλίτσες που δεν χρειάζονται πια, κρατάς ότι όμορφο πέρασες, την κάθε ομορφιά που βίωσες και προχωράς σε νέους δρόμους, μόνος. Άλλωστε μόνος, ολομόναχος γεννιέσαι και ολομόναχος πεθαίνεις.
