Ευτυχώς ο κόσμος και κυρίως τα μέσα τοπικής ενημέρωσης δεν ξεχνάνε και δεν αφήνουν τίποτα να ξεχαστεί.
Της Ελίνας Λαγουδάκη
17 Αυγούστου και δυο νέα παιδιά χάνουν τη ζωή τους στην περιοχή γύρω από το Πολυτεχνείο Κρήτης που βρίσκεται στα Χανιά. Ένα όχημα που οδηγούσε ένας 20χρονος νέος, τους παρασύρει και τους σκοτώνει. Ο οδηγός είπε πως δεν τους είδε και το αλκοόλ στο αίμα του δεν δείχνει πως ήταν ανίκανος να οδηγήσει.
Όλοι βγήκαν και είπαν για τον δρόμο. Καρμανιόλα, η λέξη που τον χαρακτήρισε από πολλούς. Όλοι όσοι περνούν συχνά από εκείνο το σημείο, ήξεραν πως κάποια στιγμή κάτι τέτοιο θα γινόταν. Το ήξερε και το Πολυτεχνείο Κρήτης, που είχε στείλει ολοκληρωμένες προτάσεις στον Δήμο Χανίων αλλά και στην αντιπεριφέρεια Κρήτης για την αναδιαμόρφωση του δρόμου. Το ήξεραν όλοι, πέρα από τους αρμόδιους μάλλον. Πολλά site μετά το γεγονός έβγαλαν στην "φόρα" την πρόταση του ιδρύματος που κάποιοι είχαν κρύψει καλά στα συρτάρια τους. Μια πρόταση που αν είχε υλοποιηθεί όταν κατατέθηκε, τώρα θα ήταν όλα αλλιώς. Ο 19 χρονος θα έκανε ανέμελος τις διακοπές του στα Χανιά, η 20χρονη φοιτήτρια θα ολοκλήρωνε με επιτυχία τις σπουδές της και τα όνειρα τους δεν θα σκόρπιζαν στην άσφαλτο.
Εκ θαύματος, τώρα όλα θα λυθούν. Θα μπουν τελικά φανάρια, κάποια στιγμή θα γίνουν πεζοδρόμια, κάποτε θα ολοκληρωθεί ένα έργο που θα αποτρέπει τέτοιου είδους καταστάσεις. Το μπαλάκι πηγαίνει από τον έναν στον άλλον αλλά δυστυχώς τίποτα δεν αλλάζει.
Άραγε έπρεπε να χαθούν δυο νεα παιδιά για να πάρουν απόφαση να κάνουν κάτι οι υπεύθυνοι; Θα χρειαστεί να χυθεί κι άλλο αίμα στην άσφαλτο για να καταλάβουμε όλοι πως τελικά το πρόβλημα είναι, όχι απλά μεγάλο, αλλά τεράστιο;
Εύχομαι και ελπίζω, να μην χυθεί άλλο αίμα στην άσφαλτο, όχι μόνο εκεί, αλλά και σε όλο το νησί. Ας μας προβληματίσει συνολικά η κατάσταση και μην το αντιμετωπίσουμε μονόπλευρα και μεμονωμένα.
