Τάσσος Ισαάκ
Ήταν 10 Αυγούστου 1996, όταν η πορεία μελών της Κυπριακής Ομοσπονδίας Μοτοσικλετιστών πατούσε κυπριακό έδαφος έπειτα από μια πορεία ειρήνης που ξεκίνησε από την πύλη του Βραδεμβούργου με προορισμό την κατεχόμενη Κερύνεια, προκειμένου να ευαισθητοποιήσει τη διεθνή κοινή γνώμη ώστε να πέσει και το τελευταίο τείχος του αίσχους στην Ευρώπη.
Με κεντρικό σύνθημα "Απελευθέρωση, η μόνη λύση" δεκάδες Κύπριοι αλλά και 200 περίπου μοτοσυκλετιστές από άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ένωσαν τις φωνές τους, θέλοντας να περάσουν στα Κατεχόμενα.
Πολιτικοί παράγοντες προσπάθησαν να εμποδίσουν την πορεία των μοτοσικλετιστών, ενώ ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Γλαύκος Κληρίδης συνάντησε τον πρόεδρο της Κυπριακής Ομοσπονδίας Μοτοσικλετιστών και συμφώνησε μαζί του να μην προχωρήσει η πορεία μέσα στη νεκρή ζώνη για να αποκλιμακωθεί η ένταση. Το πάθος για λευτεριά όμως, δεν ανακόπτονταν.
Οι μοτοσυκλετιστές διαφώνησαν με την απόφαση και στις 11 Αυγούστου μεμονωμένα προχώρησαν προς την Πράσινη Γραμμή. Οι πρώτες συγκρούσεις έγιναν στο ΣΟΠΑΖ της Λευκωσίας με τους διαδηλωτές να περνούν στη νεκρή ζώνη. Στο οδόφραγμα της Δερύνειας όμως έμελλε να δοθεί πραγματική μάχη και να χυθεί ελληνικό αίμα. Τουρκοκύπριοι παρακρατικοί, συνεπικουρούμενοι από ομάδα των Γκρίζων Λύκων που είχε φτάσει στο νησί για να προκαλέσει ένταση, επιτέθηκαν με ρόπαλα στην πορεία των Ελλήνων αγωνιστών με αποτέλεσμα οι συμπλοκές να γενικευθούν.
Ο 24χρονος τότε Τάσσος Ισαάκ από το Παραλίμνι, βλέποντας έναν Έλληνα να δέχεται ανηλεή χτυπήματα από ομάδα Τούρκων έσπευσε να τον υπερασπιστεί, γεγονός που εξόργισε τους αφιονισμένους παρακρατικούς, που τον έριξαν στο έδαφος και τον χτυπούσαν μανιωδώς μέχρι να σιγουρευτούν πως είχε αφήσει την τελευταία του πνοή. Τα μέλη της ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ που ήταν σε μικρή απόσταση παρακολουθούσαν τα επεισόδια δίχως αντίδραση, ενώ ηθικός αυτουργός της δολοφονίας έχει αναγνωριστεί ο αρχηγός των Γκρίζων Λύκων του ψευδοκράτους, Μεχμέτ Αρσλάν. Ο Ισσάκ ήταν πατέρας ενός κοριτσιού, που αργότερα πήρε το όνομα του με ανάδοχο την Ελληνική Πολιτεία.
Σολωμός Σολωμού
Ήταν 14 Αυγούστου 1996. Τρεις μόλις ημέρες μετά τη δολοφονία του 24χρονου Τάσου Ισαακ, από το Παραλίμνι, ο οποίος ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από τουρκοκύπριους παρακρατικούς και εξτρεμιστές. Την ημέρα της κηδείας του, φίλοι και απλοί πολίτες θέλησαν να αφήσουν μερικά λουλούδια στο σημείο της δολοφονίας. Η αγανάκτηση και οι προκλήσεις όμως των Τούρκων οδήγησαν σε νέα επεισόδια.
Ένας 26χρονος Κύπριος, ξάδερφος του Τάσου Ισαάκ, δεν άντεξε. Όρμησε μέσα από το πλήθος προς την κατεχόμενη πλευρά προκειμένου να κατεβάσει την τουρκική σημαία από παρακείμενο ιστό. Οι κυανόκρανοι στάθηκαν αδύναμοι να τον συγκρατήσουν και μέσα σε δευτερόλεπτα είχε σκαρφαλώσει ήδη, με ένα τσιγάρο κολλημένο στο στόμα. Λες και δεν ήξερε πως λίγα μέτρα πιο ‘κει, έστεκαν οι δολοφόνοι του. Λες και δεν άκουσε τις φωνές που τον προέτρεπαν να γυρίσει πίσω. Σαν να είχε πάρει ήδη απόφαση να δώσει μία ακόμα ζωή στον αγώνα των Κυπρίων για την Ελευθερία.
Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, ο ουρανός γέμισε πυροβολισμούς. Τρεις σφαίρες καρφώθηκαν στο σώμα του Σολωμού Σολωμού, προερχόμενες από τον Κενάν Ακίν, πρώην υπουργό του ψευδοκράτους. Ακολούθησε πανδαιμόνιο με τους Τούρκους παρακρατικούς να πυροβολούν αδιακρίτως στο πλήθος. Οι Κύπριοι Εθνοφρουροί πήραν θέσεις μάχης, οπλίζοντας τα πυροβόλα που στήθηκαν σε δευτερόλεπτα στα ορύγματα, την ώρα που οι κυανόκρανοι του ΟΗΕ κοιτούσαν σαστισμένοι. Δεκάδες ήταν οι τραυματίες, ανάμεσα τους αρκετά μέλη της ειρηνευτικής δύναμης. Το άψυχο σώμα του Σολωμού απομακρύνθηκε από το σημείο και λίγη ώρα αργότερα, διαπιστώθηκε ο ακαριαίος θάνατος του.
Μέσα σε τρεις μέρες το οδόφραγμα της Δερύνειας βάφτηκε ξανά με ελληνικό αίμα, γεγονός που οδήγησε το 2008 στην καταδίκη της Τουρκίας από το Ευρωπαϊκό δικαστήριο, μιας και ουδέποτε αναζητήθηκαν οι ένοχοι των δύο δολοφονιών. Δεν είναι λίγοι εκείνοι μάλιστα, που υποστηρίζουν ότι ο δολοφόνος του Σολωμού ταξιδεύει μάλιστα συχνά και ανενόχλητος ανά την Ευρώπη, παρά το ένταλμα που είχε εκδώσει η Interpol.
Η εν ψυχρώ εκτέλεση του Σολωμού Σολωμού όμως συγκλόνισε τον κόσμο και μεταδόθηκε σε ζωντανή σύνδεση από τα τηλεοπτικά Μέσα που κάλυπταν τα γεγονότα. Ο θάνατος ενέπνευσε πολλούς καλλιτέχνες που ακόμα και σήμερα, 21 χρόνια μετά τραγουδούν την περηφάνια που διαγράφονταν στο πρόσωπο του την ώρα που ο δολοφόνος του, σήκωνε το όπλο. Ίσως γιατί ήξερε πως δίνει τη ζωή του στην Πατρίδα και με την πράξη του θα βοηθούσε τις επόμενες γενιές να μην ξεχάσουν, ένα πρόβλημα που στέκει εδώ και 39 χρόνια στον Πενταδάκτυλο και περιμένει λύση...
Πηγή: newsbomb
