Είναι πολλές εκείνες οι στιγμές που θέλεις να αποσυρθείς από την πολυκοσμία.
Που θέλεις να βρεθείς σε ένα μέρος που νιώθεις καλά, από εκείνα που λέμε συνήθως ότι «έχουν θετική ενέργεια», Να αράξεις ενταγμένος σ αυτό το μικροπεριβάλλον και να αναμετρηθείς με τον εαυτό σου.
Να δεις δηλαδή, αν μπορείς, τα ψέματα και τις αλήθειες σου, τα θέλω και τους συμβιβασμούς σου. Να αναμετρηθείς με τα μπορώ σου, και με εκείνα που δεν μπόρεσες τελικά αλλά και με εκείνα που υπόσχεσαι ότι θα μπορέσεις.
Να σκαλίσεις τις ντουλάπες σου για χαμένους σκελετούς. Να σκεφτείς λόγια που σου είπανε, ή που είπες, να απορήσεις με τον εαυτό σου, να τον κατσαδιάσεις, αλλά και να τον αγκαλιάσεις. Γιατί πρέπει να τον αγαπάς τον εαυτό σου. Να τον προσέχεις και να ζητάς γι αυτόν πάντα το καλύτερο, γιατί η ζωή είναι δώρο με ημερομηνία λήξεως και συνήθως, τι συνήθως πάντα σχεδόν, δεν προλαβαίνουμε!
Είναι υπέροχες εκείνες οι στιγμές διαλογισμού. Γίνονται ακόμη ομορφότερες, όταν μέσα σου κυριαρχούν εικόνες, αρώματα, γεύσεις…όπως η αρμύρα της θάλασσας, τα μάτια που σε κοίταζαν κατάματα, η δροσερή σαλάτα του χθεσινού μεσημεριού, ή ο αέρας που ανέμιζε τα μαλλιά σου… Στο φόντο αυτό, αναζητάς απαντήσεις υπαρξιακές, ανιχνεύεις συναισθήματα, καλλιεργείς διαθέσεις, χαράζεις πορείες.
Συχνά δεν καταλήγεις πουθενά, απλά αφήνεις τη ζωή να κυλήσει, αυτή ξέρει, αυτή μας οδηγεί και μεις πρέπει να την αφουγκραζόμαστε.
Με μια γουλιά καφέ, μια γεμάτη ανάσα, ένα αχόρταγο βλέμμα, ένα αχόρταγο μυαλό και μια ανοιχτή καρδιά, έτσι πορεύεσαι. Παρόλο που το φινάλε είναι για όλους το ίδιο, οι μουσικές συγχορδίες είναι διαφορετικές. Όσο πιο μονότονες, τόσο το χειρότερο. Όσο πιο πλούσιες, πιο γεμάτες, τόσο η ομορφιά μεγαλώνει και τελικά η ζωή γίνεται όμορφη!
