Εκεί στα τέλη ιουλίου περίπου ωριμάζουν και όλο τον Αύγουστο μας χαρίζουν την πιο γεμάτη και γλυκιά γεύση του καλοκαιριού. Μαζί με τα σταφύλια και τα καρπούζια είναι το κατ εξοχήν φρούτο του μεσογειακού καλοκαιριού.
Στην Κρήτη δεν υπάρχουν ή είναι σπάνιες οι οργανωμένες καλιέργειες σύκων σε αντίθεση με την Καλαμάτα ή την Κύμη που είναι γνωστές για τις συκοκάλιέργειές τους, όμως δεν υπάρχει γωνιά της Κρήτης, αμπέλι, πεζούλα ή κήπος που να μην υπάρχει και μια συκιά. Με άσπρα ή μαύρα σύκα, "βαιλικά" ´όπως λένε τα μεγάλα ή απλά όπως έιναι τα υπόλοιπα, χαρίζουν απλόχερα γευστικές απολαύσεις.
Είναι αλήθεια ότι παλιότερα οι συκιές ήταν περισσότερες και τα σύκα αποτελούσαν μια βασική τροφή "γκουρμεδιά" της εποχής ιδιαίτερα το χειμώνα που ως "συκοπιταρίδες" συνόδευαν την τσικουδιά, η΄αποτελούσαν βασική ενισχυτική τροφή στη δουλειά και στο χωράφι. Σήμερα, αρκετοί επισκέπτονται τις συκιές οι περισσότερες των οποίων είναι εγκαταλειμένες, είτε νωρίς το πρωί είτε αργά το απόγευμα και απολαμβάνουν τη γλύκα τους.
Να πούμε επίσης ότι επειδή τα σύκα ωριμάζουν σχετικά γρήγορα, οι γιαγιάδες μας είχαν βρει τον τρόπο και τα αποξήραιναν στον ήλιο για να τα έχουν όλο το χειμώνα.
Η διαδικασία είναι αρκετά απλή:
Αφού κόψουμε τα ώριμα σύκα, τα ανοίγουμε στη μέση, όπως τα βιβλίο, ή τα ζουλάμε ώστε να μισανοίξουν από τη μία πλευρά και τα απλώνουμε 8-10 μέρες στον ήλιο. Τα σκεπάζουμε με κάποιο τούλι για να αποφεύγουμε τα έντομα.
Μετά τις δέκα μέρες, είτε τα ζεματίζουμε για λίγα δευτερόλεπτα σε βραστό νερό, τα αφήνουμε κάποιες ώρες να στεγνώσουν και μετά τα κλείνουμε σε βάζο με μερικά φύλλα δάφνης, οπότε είναι έτοιμα για κατανάλωση, είτε τα βάζουμε για μισή ώρα σε φούρνο θερμοκρασίας 120 βαθμών, και αφού κρυώσουν τα βάζουμε σε βάζο πάλι με φύλλα δάφνης. Έτσι μπορούν να διατηρηθούν ολόκληρο χρόνο!
