Σ´ αυτή τη ζωή υπάρχουν και ευχάριστες ειδήσεις. Υπάρχουν και χαρούμενοι άνθρωποι που μεταδίδουν θετική ενέργεια στους γύρω τους. Αυτά σκεφτόμουν προχθες το μεσημέρι όταν συνάντησα μία παλιά συμμαθήτρια.
Της Μαρίας Καλλέργη
Ένα γλυκό κορίτσι, που γνώρισα αμέσως λες και φορούσε ακόμα την ποδιά του σχολείου και την άσπρη κορδελίτσα στα μαλλιά.
Η Ελένη ήταν ίδια. Μπορεί να βάρυνε, μπορεί τα χρόνια να πέρασαν από πάνω της, αυτό που δεν άλλαξε ήταν η παιδιάστικη διάθεσή της, το πλατύ της χαμόγελο και η όρεξη για ζωή. Δεν ήταν μόνη της η Ελένη. Ήταν με τα παιδιά της. Και μη φανταστείτε ένα ή δύο, πέντε ήταν, ζωή να ´χουν. Και το απίστευτο; Ξεκίνησε να τα γεννά λίγο πριν τα 40! Καθίσαμε για έναν καφέ. Τα παιδιά, παιδιά είναι, είχαν τους δικούς τους ρυθμούς. Το ένα γκρίνιαζε, το άλλο έκλαιγε, το άλλο ήθελε αυτό που είχε το αδερφάκι του.
Η Ελένη τα προλάβαινε όλα. Μου είπε τα νέα της, άκουσε τα δικά μου, ήπιε τον καφέ της και ταυτόχρονα ρύθμιζε τα των παιδιών της. Και μη φανταστείτε ότι είναι και καμιά αργόσχολη. Είναι μία μάνα εργαζόμενη, πολύτεκνη αλλά ζωντανή. Η ίδια μου το εξήγησε λέγοντας πως τι κι αν δε φτάνουν τα λεφτά, τι κι αν τα παιδιά κάνουν φασαρία, δεν βαριέσαι, την υγειά μας να ´χουμε.
Λίγο αργότερα, μπήκαν στη σειρά κι έφυγαν όλοι χαμογελαστοί. Κι εγώ πίσω τους σκεφτόμουν: «Το να ´χεις την υγειά σου τελικά, φτάνει και περισσεύει».
