Ένα κουτί γλυκά χρειάζεται πάντα να έχουμε στο σπίτι μήπως και χρειαστεί να κεράσουμε κάποιον επισκέπτη. Το ίδιο χρειάζονται και σε μια δημόσια υπηρεσία η οποία εκπροσωπεί ας πούμε ένα νομό όπως είναι π.χ. η Αντιπεριφέρεια. Τι γίνεται λοιπόν όταν ο Αντιπεριφεριάρχης θέλει να προμηθευτεί ένα κουτί γλυκά να κεράσει έναν επισκέπτη, ο οποίος μπορεί να είναι ένας πρέσβης, ένας υπουργός, ένας διάσημος ακόμη και ο ΠτΔ π.χ;…Τι γίνεται λοιπόν τότε;
Ας δούμε παρακάτω μια αληθινή ιστορία. Μια λύση είναι να τα πληρώσει ο ίδιος από την τσεπούλα του. Όμως επειδή οι επισκέψεις είναι συχνές και δεν μπορεί να το κάνει συνέχεια, πρέπει να κάνει την εξής διαδικασία: Να στείλει αίτημα στην αρμόδια υπηρεσία της αντιπεριφέρειας, ζητώντας δαπάνη π.χ. 20 ευρώ για ένα κιλό βραχάκια…Να αποφανθεί η υπηρεσία ότι υπάρχει το αντίστοιχο ποσό στον προϋπολογισμό…Να στείλει αίτημα στην οικονομική επιτροπή, η οποία θα εγκρίνει την έκδοση δαπάνης. Αφού εγκριθεί η δαπάνη, να ζητηθούν τρεις προσφορές από τα ζαχαροπλαστεία και να προτιμηθεί το φθηνότερο. Να αγοραστούν τα γλυκά από το ζαχαροπλαστείο και να ζητηθεί από τον ζαχαροπλάστη φορολογική, ασφαλιστική ενημερότητα και ποινικό μητρώο! Αφού τα καταθέσει αυτά, να ξαναπάει ο φάκελος στην οικονομική επιτροπή, να εγκριθεί η εκταμίευση της δαπάνης, να αποσταλεί στη διαύγεια και να πληρωθεί ο ζαχαροπλάστης…Έτσι για ένα κιλό γλυκά, που αξίζει 15-20 ευρώ, το κόστος σε εργατοώρες μπορεί να ξεπεράσει το χιλιάρικο και ο χρόνος το τρίμηνο!
Να γιατί χρειάζονται τόσο πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι, οι οποίοι κυριολεκτικά κυνηγούν την ουρά τους…Να μην πούμε τι γίνεται σε σοβαρότερα ζητήματα και να μην αναρωτηθούμε τι κάνουν οι υποψήφιοι επενδυτές όταν πληροφορούνται τη διαδικασία για μια οποιαδήποτε επένδυση…
