Οι αναμνήσεις μου διατηρούνται φρέσκιες κόντρα στους καιρούς που περνούν. Εικόνες ζωντανές και τρυφερές μιας αθωότητας, που χάθηκε ανεπιστρεπτί, και νόμιζα πως δεν άφησε τίποτα πίσω της.
Της Μαρίας Καλλέργη
Πριν από λίγο καιρό πηγαίνοντας στο ξωκλήσι του Αη-Γιωργιού είδα ξανά την γερόντισσα τυφλή γιαγιά μου να μας ψάχνει και να μας αντιλαμβάνεται, μόνο με τα μάτια της ψυχής της, κρυμμένα πίσω από τις αστιβίδες.
Ήταν μια παλιά συνήθεια στο χωριό, τα Σάββατα λίγο πριν «βουτήξει» ο ήλιος να ανηφορίζουμε στον Άη-Γιώργη τον Καλαμιάρη για να ανάψουμε τα καντήλια. Συνοδεύαμε την τυφλή γιαγιά, για να γίνουμε τα … μάτια της, πράγμα άχρηστο τελικά αφού η γιαγιά είχε χάσει την όραση της από παιδί κι έτσι είχε μάθει να «βλέπει» με άλλο τρόπο. Επειδή όμως ήμασταν παιδιά, κι όσο να πεις μια τεμπελιά την είχαμε, είχε και ρεγάλο η υπόθεση. Παγωτό χωνάκι αγορασμένο από μπακάλικο ή το καφενείο του χωριού.
Το δέλεαρ σοβαρό μεν, εμείς πονηρά δε παίρναμε το χωνάκι και παρατούσαμε τη γιαγιά στο έλεος του θεού, γυρίζοντας τα βουνά. Η γιαγιά δε μας μαρτυρούσε. Βρέθηκε όμως ένας μαρτυριάρης βοσκός. Και από τότε η ιστορία άλλαξε. Το παγωτό ερχόταν μετά τη βόλτα. Το ένα δηλαδή, αυτό που μας έπαιρναν οι γονείς μας, γιατί πριν ξεκινήσουμε η γιαγιά μας έδινε λεφτά και για άλλο. Έτσι ο μαρτυριάρης βοσκός μας είχε κάνει ένα ανέλπιστο δώρο! Λέτε να βοήθησε κι ο Αη Γιώργης;
