Ήσουνα μικρός, όταν νόμιζες ότι ο κόσμος τέλειωνε στον ορίζοντα κι έπιανε ό,τι έβλεπες γύρω από το σπίτι σου. Όταν πήγαινες στην κάτω γειτονιά, 100-150 μέτρα ήτανε, σου φαινόταν ότι πήγαινες μακριά. Σου άρεσε να βλέπεις καινούρια πράγματα, να βλέπεις διαφορετικά τοπία, και όταν οι μεγάλοι σε έπαιρναν μαζί τους για κάπου μακρύτερα, ε τότε να δεις χαρά.
Όσο μεγάλωνες, μεγάλωναν και οι αποστάσεις. Τώρα πήγαινες και στην παραπάνω γειτονιά. Μετά έκανες το γύρο του χωριού με το ποδήλατό σου, αργότερα είδες και το διπλανό χωριό και όταν απόχτησες και το πρώτο μηχανοκίνητο, ένα σκουτεράκι, ε τότε ποιος σε έπιανε. Όλο βόλτες, όλο μικρές και μεγαλύτερες διαδρομές. Στην εφηβεία σου άρχισες να ψάχνεσαι. Για την καλύτερη καφετέρια αλλά και για την πιο απομακρυσμένη παραλία. Η ζωή μια εκδρομή!
Ενηλικιώθηκες και απόχτησες και αυτοκίνητο, όμως σιγά, σιγά, δεν είχε πια το ταξίδι προτεραιότητα. Σπίτι δουλειά, δουλειά σπίτι, πρέπει αυτό, πρέπει το άλλο. Ακόμη κι αν μετακινιόσουν, για την οικογένεια, για τη δουλειά, δεν ταξίδευες!
Μεγαλώνοντας τα παιδιά σου, τους μιλούσες για όμορφες χώρες, για όμορφους τόπους, τα πήγαινες εκδρομές, τα ταξίδευες. Εσύ όμως; Ταξίδευες λίγο μέσα από τη χαρά και το χαμόγελό τους, ταξίδευες λίγο στην ικανοποίηση ότι ήσουν εκεί, αλλά δικά σου ταξίδια έκανες;
Έτσι, χωρίς να το καταλάβεις, πήγες σε διάφορα μέρη, είδες τόπους, είδες ανθρώπους, γύρισες πίσω, αλλά τελικά εκείνη τη μικρή στάση στο συγκεκριμένο σημείο δεν την έκανες. Εκείνη τη γωνιά που ήθελες να εξερευνήσεις, την άφησες, οι άλλοι άλλωστε φώναζαν να πας μαζί τους. Άρχισες τα άλλα ταξίδια, μέσα σου, εκείνα που είναι μερικές φορές περισσότερο επώδυνα, περισσότερο επικίνδυνα, αλλά κρύβουν και όμορφους κόσμους ανήλιαγους, μα φωτεινούς. Εκεί κατάλαβες.
Το ταξίδι είναι μέσα μας. Είναι ο τρόπος που πορευόμαστε. Είναι η αλληλεπίδρασή μας με την κάθε μικρή γωνίτσα που βλέπουμε. Την κάθε φωτεινή μέρα, την κάθε σκοτεινή νύχτα. Είναι η στιγμή που θα σταματήσεις στην άκρη του δρόμου για να δεις το φεγγάρι καλύτερα όταν σηκώνεται πάνω από το βουνό. Είναι η μικρή γωνιά στο χωριό που περνάς, που ανάμεσα στη βουκαμβίλια και στην κληματαριά οι σκιές παίζουν παιχνίδια. Είναι η γεύση του καφέ μια συγκεκριμένη στιγμή με μια συγκεκριμένη παρέα. Είναι η μικρή παραλία που εξερευνάς μόνος σου, αλλά μπορεί να είναι η πολύβουη παραλία με τις φωνές των παιδιών και τα γυαλιστερά κορμιά κάτω από τον ήλιο. Είναι εκείνο το εστιατόριο που ανακάλυψες σε μια ευρωπαϊκή πόλη, που δεν το είχε κανένας οδηγός, αλλά που σε μάγεψαν οι γεύσεις, οι εικόνες και η ενέργειά του. Είναι το όνειρό σου να μπεις στον Υπερσιβηρικό, ή τα σχέδια που κάνεις να πας πάλι σε ένα μικρό μπιστρό στο Παρίσι που σου έμεινε. Είναι εκείνος ο γέρικος κέδρος στη Γαύδο, που έμεινες από κάτω ένα βράδυ και κοιτούσες την αστροφεγγιά… Το ταξίδι είναι πρώτα στο μυαλό μετά στις αισθήσεις και ποτέ δε γίνεται ανάμνηση, είναι απλά ύπαρξη.
Να ταξιδεύουμε λοιπόν, να μη μετακινούμαστε απλά. Να ανακαλύπτουμε, να εξερευνούμε, να χάνουμε το δρόμο μας, να βρίσκουμε άλλους δρόμους, να ζούμε την εικόνα που μας προσφέρεται όχι σαν ένα φόντο της ύπαρξής μας, αλλά σαν κομμάτι ζωής που μας επηρεάζει και αλλάζει με μας όπως αλλάζουμε και εμείς…και για ένα ταξίδι ποτέ δεν είναι αργά…
ΞΕΚΙΝΗΜΑ
Είναι η απόφαση, οι προσδοκίες, η προετοιμασία.
Η αίσθηση της ανασφάλειας, η περιέργεια του αγνώστου.
Είναι τ’ αντιπάλεμα με τα ίδια τα μικρά, γνωστά και βολικά μας.
Με την πηχτή μιζέρια μας, με τη σωφροσύνη.
Είναι η αρχή, το εισιτήριο, οι αποσκευές και ότι άλλο κουβαλούμε.
Είναι η ώρα που περνά γρήγορα, οι καινούργιοι τόποι, τ’ αναπάντεχο, η κούραση, το άγχος.
Είναι κι αυτό που ποθούμε, η κατάκτηση της γνώσης, της διαφορετικότητας.
Είναι εκεί οι άλλοι, οι μακρινοί, οι άγνωστοι, Πότε μαύροι, πότε άσπροι, πότε κίτρινοι, πότε παθιασμένοι, πότε κακότυχοι.
Είναι οι θάλασσες, τα βουνά και τα δάση.
Είναι όσα πρόλαβα να κλείσω μέσα μου.
Είναι οι μυρωδιές, η νοσταλγία του τόπου μου
Είναι η λαχτάρα που έμεινε γιατί ήθελα να συνεχίσω
Είναι ο γυρισμός
Είναι το ταξίδι…
