Δύο διάσημοι γλύπτες εκθέτουν στο Μάραθο - Αίθουσα τέχνης υψηλών προδιαγραφών στο μικρό χωριό

Μπορεί να φαντάζει περίεργο για ένα μικρό χωριό όπως το Μάραθο να διαθέτει αίθουσα τέχνης. Πόσο μάλλον όταν σε αυτήν φιλοξενούνται τα γλυπτά δύο διάσημων, στο χώρο των φιλότεχνων, γλυπτών. Είναι όμως μια ωραία πραγματικότητα που έχουν την ευκαιρία να απολαμβάνουν κάθε μέρα οι Μαραθιανοί αλλά και οι επισκέπτες τους.

Της Μαρίας Καλλέργη

Αυτό το Μάραθο το οφείλει στον συγχωριανό τους και ιδιαίτερα γνωστό στους χώρους της τέχνης Γιάννη Κλινάκη, ο οποίος έφυγε πρόσφατα από τη ζωή. Ο Γιάννης Κλινάκης, όσο ήταν εν ζωή αποφάσισε να δωρήσει, ότι πολυτιμότερο είχε, τη συλλογή των γλυπτών του στο χωριό του.

Εξαιτίας του μάλιστα ο γνωστός γλύπτης φίλος και δάσκαλος του Χρήστος Καπράλος χάρισε μερικά έργα του στο χωριό κι έτσι μέσα στην Αίθουσα Τέχνης Μαράθου, υπάρχει και το τμήμα Χρήστου Καπράλου.

Όσον αφορά στα έργα του Γιάννη Κλινάκη που εκτίθενται στο Μάραθο η ανθρώπινη φιγούρα είναι το βασικό θέμα της δουλειάς του σε μέταλλο, μάρμαρο και τα τελευταία χρόνια αποκλειστικά πάνω σε ξύλο. Έχει παρουσιάσει μια σειρά με Κρητικές ανθρωπόμορφες λύρες, μια ενότητα με αγωνιστές του ΄21 και της Εθνικής Αντίστασης καθώς και γλυπτά με συμβολικό περιεχόμενο. Η επιμήκυνση των μορφών, οι αδρές επιφάνειες και ο τονισμός του ηρωϊκού-δραματικού στοιχείου χαρακτηρίζουν τα γλυπτά του. Έργα του, εκτός από τη γεννέτειρά του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Δούλεψε ως αγρότης, οικοδόμος και στα νταμάρια αλλά έφτασε στο όνειρο του

Ο Γιάννης Κλινάκης γεννήθηκε το 1938 στο χωριό Μάραθος Μαλεβιζίου.

Έξι χρόνια αργότερα, στις 21 Αυγούστου 1944, ο πατέρας του, μαζί με άλλους δέκα έξι Μαραθιανούς, εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς κατακτητές. Έτσι από μικρός, όπως και όλα τα παιδιά της ηλικίας του, βίωσε τη σκληρότητα της κατοχής και την αβεβαιότητα των μεταπολεμικών χρόνων. Δούλεψε ως αγρότης, εργάτης γης σε δημόσια έργα και νταμάρια για πολλά χρόνια.

Το 1964 μετακόμισε με την οικογένεια του στην Αθήνα, όπου δούλεψε ως οικοδόμος με παράλληλη συνδικαλιστική δραστηριότητα, μέχρι το 1979. Το 1969 ασχολήθηκε για πρώτη φορά με τη γλυπτική. Σταδιακά αφοσιώθηκε σ΄ αυτήν μειώνοντας την απασχόληση του στην οικοδομή.

Αρχικά εργάστηκε στο χυτήριο του γλύπτη Μεμά Καλογεράτου και στη συνέχεια (1971) βρέθηκε κοντά στο Χρήστο Καπράλο, διάσημο γλύπτη και ζωγράφο, από το έργο του οποίου επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό.

Από το 1979 μέχρι και σήμερα αφιερώθηκε αποκλειστικά στην γλυπτική.

Το 1985 έστησε στο χωριό του το Μάραθος, στο χώρο του Μνημείου δικά του έργα σε χαλκό και δημιούργησε ένα σύνολο Μνήμης για τους Πεσόντες και την Εθνική Αντίσταση.

Το 1991 έγινε μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος (Ε.Ε.Τ.Ε.) και την ίδια χρονιά μέλος του Δ.Σ. του «Ιδρύματος Χρήστου Καπράλου» μέχρι τον Ιανουάριο του 1996, οπότε διελύθη και μεταβιβάστηκε στην Εθνική Πινακοθήκη.

Είχε παρουσιάσει το έργα του σε ατομικές εκθέσεις («Διαμαρτυρία»-1972, «Αίθουσα Τέχνης» Ηράκλειο-1993, «Έρσης»-1996) και έχει πάρει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις «Αρχαία Ολυμπία»-1991-1992, «Γλυπτική ΄97» Θεσσαλονίκη-1997 κ.α.)

Από το Παναιτώλιο, στον κόσμο και στο Μάραθο

Ο γλύπτης Χρήστος Καπράλος γεννήθηκε το 1909 στο Παναιτώλιο. Παιδί αγροτών, σπούδασε (1929 -34) ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών με δάσκαλο τον Ουμβέρτο Αργυρό. Κατά την περίοδο αυτή είχε την υποστήριξη των συμπατριωτών του καπνοβιομηχάνων αδελφών Παπαστράτου. Το 1934 με ετήσια υποτροφία των τελευταίων πήγε στο Παρίσι όπου έμεινε ως το 1940 σπουδάζοντας γλυπτική στις Ακαδημίες Γκράντ Σωμιέρ και Κολαροσσί ως επιμελητής του Μαρσέλ Ζιμόν.

Το 1940 επέστρεψε στην Ελλάδα. Από τότε και ως το 1946 έμεινε και εργάστηκε στο χωριό του έχοντας για κύριο μοντέλο του τη μάνα του.

Το 1946 ο Καπράλος παρουσίασε την πρώτη ατομική του έκθεση στην Αθήνα, στην αίθουσα «Παρνασσός» όπου η δουλειά του έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από το λαό και τους τεχνοκριτικούς. Λίγα χρόνια αργότερα ο δήμαρχος Κώστας Κοτζιάς του δώρισε ένα οικόπεδο στην Αθήνα και εκεί απέκτησε δικό του εργαστήριο. Ακολούθησαν οι ατομικές εκθέσεις του στην αίθουσα «Κεντρικόν» (1950) με κεραμικά και στην αίθουσα της εφημερίδας Το Βήμα (1953) με τίτλο πέτρες της θάλασσας.

Τα καλοκαίρια από το 1951 ως το 1956, ο καλλιτέχνης εργαζόταν στην Αίγινα όπου μετέφερε σε πωρόλιθο ένα μέρος από τα ανάγλυφα του Μνημείου της Πίνδου. Το 1961 ο Καπράλος απέκτησε δικό του χυτήριο όπου μεταφέρει σε χαλκό τα έργα του, τα οποία δουλεύει κατευθείαν σε φύλλο από κερί (τεχνική που ο ίδιος επινόησε). Το 1962 υπήρξε ο μόνος εκπρόσωπος της Ελλάδας στην Mπιεννάλε της Βενετίας όπου παρουσίασε χάλκινα έργα του. Τον επόμενο χρόνο (1963) απέκτησε δικό του εργαστήριο στην Αίγινα .

Έργα του παρουσίασε σε πολλές ατομικές εκθέσεις: στις ΗΠΑ (Martha Jacksοn Gallery στη Νέα Υόρκη, 1963), Park Gallery στο Νητρόιτ , 1967 Αrt Mυseυm στο Σινσιννάτι, 1967), στο Τορόντο του Καναδά (ΑΙbert White Galleries, 1967) και στην Αθήνα (Εθνική Πινακοθήκη, 1981).

Πήρε επίσης μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις σε όλο τον κόσμο.