Διαζύγιο - Ο νέος ρόλος του πατέρα

Η αντιπαλότητα και ο ανταγωνισμός μεταξύ μητέρας και πατέρα φαίνεται σε όλο της το μεγαλείο στις φάσεις ενδεχόμενου χωρισμού ή διαζυγίου. Και σε αυτήν ακόμα την περίπτωση, διαφαίνεται το τεράστιο φάσμα των αντιδράσεων κατά τη μετάβαση από τον «παραδοσιακό» τύπο πατέρα στο «νέο» πατέρα» παρά το γεγονός ότι οι πατέρες που διεκδικούν δυναμικά την ανατροφή των παιδιών τους αποτελούν ακόμα μικρή μειοψηφία. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς προτιμούν να «αποχωρήσουν», αφήνοντας τα παιδιά να μεγαλώσουν κοντά στη μητέρα τους.

Γιατί τόσοι πολλοί άνδρες καταστρέφουν τη σχέση τους με τα παιδιά τους, παρ’ όλο που γνωρίζουν πόσο σημαντικοί είναι γι’ αυτά; Για τους πραγματικούς λόγους μπορούμε να κάνουμε μόνο υποθέσεις.

Παλιότερα, οι παραδοσιακοί πατέρες, θεωρούσαν τον εαυτό τους υπεύθυνο μόνο για τη συντήρηση των παιδιών και δεν προχωρούσαν σε στενότερη επαφή μαζί τους. Όταν, λοιπόν, σήμερα, μετά από ένα χωρισμό, πληρώνουν τη συμφωνηθείσα διατροφή (μερικοί αποφεύγουν ακόμα κι αυτό), πιστεύουν ότι εκτελούν το ρόλο που τους αναλογεί.

Κι όμως αυτό που μοιάζει με παγερή αδιαφορία μπορεί να υποδηλώνει την επιθυμία του άνδρα να δώσει τέλος σε ένα δυσάρεστο κομμάτι της ζωής του, να το προσπεράσει και να αρχίσει μια νέα ζωή. Το παιδί αποτελεί συνέχεια της μητέρας, προέκτασή της - οπότε, οποιαδήποτε προσπάθεια εκ μέρους του πατέρα να το πλησιάσει και να παραμείνει σε επαφή μαζί του, μπορεί να εκληφθεί ως ανάγκη να συνεχίσει την αντιπαράθεση μαζί της. Αυτό ισχύει κυρίως όταν το παιδί είναι μικρό. Πολλοί είναι συνεπώς οι άνδρες που επιλέγουν αυτό το δρόμο, επειδή διακατέχονται από συναισθήματα ντροπής και ενοχής.

Δεν κάνουν διάκριση ανάμεσα στη σχέση του ζευγαριού, που έλαβε τέλος, και στη σχέση με το παιδί, η οποία θα έπρεπε να λειτουργεί -ανεξάρτητα από τη σχέση του ζευγαριού- και να διαρκεί εφ' όρου ζωής. Αυτό δεν είναι τόσο περίεργο, αν αναλογιστεί κανείς, ότι πολλοί άνδρες χτίζουν τη σχέση τους με τα παιδιά τους μέσω της γυναίκας τους — κι έτσι θεωρούν ότι, μετά από ένα χωρισμό εκείνη θα μετατρέψει τη γέφυρα προσέγγισης σε αρνητική επιρροή εναντίον του. Αποκόπτοντας έτσι τη σχέση τους μαζί της πιστεύουν ότι αποδυναμώνουν την ισχύ της. Βέβαια, για μερικούς άνδρες λειτουργεί σαν κίνητρο και η πεποίθηση, ότι, αδιαφορώντας για τα παιδιά, τιμωρούν την πρώην σύζυγό τους.

Οι στατιστικές υποστηρίζουν ότι τα δύο πρώτα χρόνια που ακολουθούν ένα χωρισμό ή διαζύγιο, οι άνδρες φροντίζουν με συνέπεια τη σχέση τους με τα παιδιά τους. Με την πάροδο του χρόνου, όμως, η σχέση αυτή αποδυναμώνει και σιγά-σιγά παύει να υφίσταται. Μερικοί πατέρες υποφέρουν σε τέτοιο βαθμό από την τυπική μορφή που παίρνουν οι συναντήσεις με τα παιδιά τούς, ώστε προτιμούν το δρόμο της φυγής και τη διακοπή κάθε επαφής. Πολλοί δεν είχαν συνηθίσει, μέσα στο γάμο, να βρίσκονται μόνοι με τα παιδιά τους και διστάζουν να αναλάβουν μια τέτοια ευθύνη μετά το χωρισμό. Άλλοι πάλι θεωρούν ότι οποιαδήποτε προσπάθεια κι αν καταβάλουν θα αποβεί άκαρπη: Η μητέρα, που ζει διαρκώς μαζί τους, θα τους δώσει ούτως ή άλλως την εικόνα που εκείνη θέλει για τον πατέρα τους. Η θέση της είναι πλεονεκτική: Το παιδί θα βλέπει στο πρόσωπό του τον υπαίτιο της διάλυσης της οικογένειας. Υπάρχει βέβαια κι ένα ποσοστό πατέρων που προτιμούν να παραμείνουν ευέλικτοι και άνετοι, μακριά από υποχρεώσεις που θα αποτελούσαν εμπόδιο στην αναζήτηση νέας συντρόφου. Αρκετοί, επίσης, είναι εκείνοι που εγκαταλείπουν τα παιδιά μόλις βρουν μια νέα σύντροφο. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι πρέπει να υποτιμήσουμε τα προαναφερθέντα κίνητρα.

Πλάι όμως στους πατέρες-φαντάσματα, συναντάμε και μια μειοψηφία από πατέρες που δραστηριοποιούνται μετά το χωρισμό: Αυτό αποτελεί ένα αξιοπρόσεκτο νέο φαινόμενο. Στο μεγαλύτερο μέρος, πρόκειται για άνδρες, οι οποίοι και πριν το χωρισμό αφιέρωναν χρόνο στα παιδιά τους. Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που αναπτύσσουν έντονο ενδιαφέρον μετά τη διαδικασία του χωρισμού, και προφανώς ωθούμενοι και από το φόβο της απώλειας. Μερικοί απ’ αυτούς, βιώνουν για πρώτη φορά το συναίσθημα να βρίσκονται μόνοι με το παιδί τους, χωρίς τη μητέρα του, για περισσότερο χρόνο, περισσότερες ώρες, για μια ολόκληρη μέρα, ίσως και για ένα Σαββατοκύριακο. Η εμπειρία που προσφέρει η αίσθηση της ευθύνης συνήθως γίνεται ευχάριστα αποδεκτή, και πολλοί άνδρες ομολογούν ότι μετανιώνουν που δεν είχαν ασχοληθεί εντατικότερα με τα παιδιά τους, όσο βρίσκονταν ακόμα μέσα στο γάμο.

Ο μικρός αριθμός των πατέρων που μεγαλώνουν μόνοι τους τα παιδιά τους, αποδεικνύει σαφώς ότι οι πατέρες μπορούν να είναι εξίσου συνειδητοποιημένοι γονείς με τις μητέρες. Ένας πατέρας που, μετά το διαζύγιο, ζει, και φροντίζει μόνος του τα παιδιά του έρχεται αντιμέτωπος με τα ίδια καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζει και μια μητέρα στην ίδια κατάσταση.

Ανταγωνιστικές σχέσεις αγάπης: Πατέρας, μητέρα, παιδί

 

Πηγή: boro