O μπαμπάς, για μας τα κορίτσια, δεν είναι το άλλο μισό του ουρανού. Είναι ολόκληρος ο ουρανός μας. Γιατί είναι εκεί πάντα και παντού. Ακόμα κι όταν απουσιάζει προσωρινά ή οριστικά από τη ζωή μας.
Της Μαρίας Καλλέργη
Γιατί ένας μπαμπάς είναι μάγος κι έχει βρει τον τρόπο να είναι πάντα εκεί που τον χρειάζεται το κοριτσάκι του. Με ανοχή, με τρυφεράδα, με αυστηρότητα, με κατανόηση, με παρατηρήσεις, με συμβουλές αλλά πάντα με αγάπη. Όποιος κι αν είναι ο μπαμπάς μας, είναι εκείνος που θα χαμογελάσει κρυφά όταν μάθει πως το κοριτσάκι του “μεγάλωσε” και θα χαρεί όταν το βλέπει να ανοίγει τα φτερά του.
Δε θα δείξει πάντα πόσο χαίρεται, γιατί βλέπετε πρέπει να “κρατά χαρακτήρα” ειδικά όταν το κοριτσάκι του κάνει του κεφαλιού του. Αλλά η αλήθεια φαίνεται μόνο στα μάτια των ανθρώπων. Και συνήθως οι μπαμπάδες όταν λένε για τις κόρες τους λάμπουν τα μάτια τους και φωτίζεται το πρόσωπο τους.
Το σημαντικό όμως είναι πως οι μπαμπάδες είναι εκεί για τα δύσκολα. Βάζουν ... πλάτη και γίνονται ο βράχος που μας προστατεύει από τους ... άλλους. Ακόμα κι όταν αντικειμενικά τα έχουμε κάνει μπάχαλο. Άλλωστε για ένα μπαμπά, η κόρη του έχει πάντα το λόγο της για όσα κάνει.
Είναι ως την τελευταία στιγμή της ζωής τους η ασφάλεια και το οχυρό μας. Αυτό που μας κάνει να αισθανόμαστε πως είμαστε γερά “δεμένες”, δεν αιωρούμαστε στο σύμπαν. Ακόμα κι όταν μεγαλώσουμε ... αρκετά.
Ο μπαμπάς είναι εκεί ακόμα κι όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου και φύγει από τη ζωή. Με μια γκριμάτσα του ή ένα χαμόγελο που θα ανακαλέσουμε στη μνήμη μας. Με όσα μας έμαθε κρατώντας για χρόνια το μικρό μας χέρι στη χούφτα του ή σηκώνοντας μας ψηλά στον αέρα με εμάς να ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια. Με το πιο αυστηρό αλλά συνάμα και γλυκό ύφος απέναντι μας, σε μια ακόμα “κουτσουκέλα”. Με το σύννεφο που βλέπω συχνά τα πρωινά στον ουρανό και μια πνοή από ένα δροσερό αεράκι που με τυλίγει στις αναποδιές της ζωής.
Υποθέτω πως οι μπαμπάδες είναι τα δώρα που έκανε ο Θεός στα κορίτσια για να μην αισθανθούν ποτέ μόνα.
Υστερόγραφο: Το παραπάνω κείμενο έχει γραφτεί για δύο μπαμπάδες, έναν βιολογικό κι έναν “μπαμπά της καρδιάς” που σημάδεψαν την καρδιά ενός κοριτσιού, που έμεινε μικρό κι ας πέρασαν τα χρόνια. Φαντάζομαι όμως πως κάπως έτσι είναι κι όλοι οι μπαμπάδες του κόσμου.
