“Μην Κλαις Ειρήνη” είναι ο τίτλος του παραμυθιού της ΣΤ ‘Τάξης του Δημοτικού σχολείου Ανωγείων που κέρδισε πριν λίγες ημέρες το πρώτο βραβείο, στον 1ο Πανελλήνιο Μαθητικό διαγωνισμό. Το παραμύθι που ξεκίνησε από τα Ανώγεια και συγκίνησε την κριτική επιτροπή κατακλύζεται από θετικά συναισθήματα και επιχειρεί να κρατήσει ζωντανή την ελπίδα στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε .
Όπως διαβάζουμε στην ΑΝΩΓΗ υπεύθυνες δασκάλες της προσπάθειας αυτής ήταν η Αγάπη Καλομοίρη και η Χριστίνα Τσιγγελίδου. Στην εικονογράφηση οι μαθητές Γιάγκος Δραμουντάνης, Ειρήνη Πασπαράκη, Γεωργία Μαυρόκωστα και Ουρανία Μανουρά. Οι συγγραφείς του υπέροχου παραμυθιού με θέμα την παγκόσμια Ειρήνη και με πλούσια μηνύματα αγάπης και αλληλεγγύης ήταν οι μαθητές: Μαυρόκωστα Γεωργία, Μέμμου Ζουμπουλιά, Ξυλούρη Ελένη, Ξυλούρη Μαρία, Ξυλούρη Ελένη-Στυλιανή. Πασπαράκη Ειρήνη, Πασπαράκη ΘωμαΪς, Πασπαράκη Παναγιώτα, Ρούλιου Ελένη, Σαλούστρος Κωνσταντίνος, Σαλούστρος Νικόλαος, Σμπώκος Σταύρος-Ευάγγελος και Φασουλά Ζουμπουλιά. Θυμίζουμε ότι όλα τα παραμύθια που διακρίθηκαν σε ένα διαγωνισμό που συμμετείχαν περισσότερα από 200 σχολεία σε όλη την Ελλάδα, θα εκδοθούν και σε μορφή e-book από την Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Δυτικής Θεσσαλονίκης. Η παρουσίαση των διακριθέντων παραμυθιών και η απονομή των Επαίνων θα πραγματοποιηθούν στο πλαίσιο ειδικής εκδήλωσης, η οποία θα λάβει χώρα στην αρχή του επόμενου σχολικού έτους, ενώ η ακριβής ημερομηνία και ο χώρος διεξαγωγής της θα ανακοινωθούν εγκαίρως.
Παρακάτω παρουσιάζουμε το παραμύθι:
ΜΗΝ ΚΛΑΙΣ ΕΙΡΗΝΗ
Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα κοριτσάκι που το έλεγαν Ειρήνη. Η Ειρήνη είχε μακριά μαλλιά και όμορφα μεγάλα μάτια. Της άρεσε πολύ να ταξιδεύει. Φίλος της πιστός κι αγαπημένος ένα μεγάλο κάτασπρο περιστέρι. Ανέβαινε στην πλάτη του και γυρνούσαν όλο τον κόσμο. Στο χέρι της κρατούσε ένα μικρό ψάθινο καλάθι γεμάτο σπόρους. Αυτοί οι σπόροι δεν ήταν συνηθισμένοι. Είχαν κάτι μαγικό. Όπου η Ειρήνη τους σκορπούσε φύτρωναν χαμόγελα.
Αυτό τον καιρό αποφάσισε να επισκεφτεί τη Συρία.
Πέταξε λοιπόν πάνω απ τη χώρα και σκόρπισε όλους τους σπόρους μια και στη χώρα αυτή δεν υπήρχε ούτε ένα χαμόγελο.
Οι σπόροι φύτρωσαν αμέσως. Αλλά μόλις έβγαλαν τα μεγάλα πολύχρωμα άνθη τους συνέβη κάτι φοβερό .Μαύρα μεγάλα ζουζούνια κάθισαν πάνω τους και τα χαμόγελα έσβηναν το ένα μετά το άλλο …
Η Ειρήνη έπεσε σε απελπισία. Το περιστέρι προσπάθησε να την παρηγορήσει αλλά τίποτε δε μπορούσε να σταματήσει τα δάκρυα της. Δάκρυα που έτρεχαν πάνω από βουνά κι από λαγκάδια κι έφταναν μέχρι τα νερά του Αιγαίου πελάγους.
Η Ειρήνη όμως είναι πεισματάρα. Δεν το έβαζε κάτω εύκολα. Φώναξε, λοιπόν, τη μάγισσα Βατράχω να τη συμβουλευτεί για το τι θα μπορούσε να κάνει με τους εξολοθρευτές, τους μαύρους ζουζούνους που κατέστρεφαν τα χαμόγελα της.
Η μάγισσα Βατράχω μετά από πολύ σκέψη της έδωσε ένα υγρό. Το υγρό πυρ.
-Πάρε αυτό το γλοιώδες πράσινο υγρό και ρίξε το πάνω από τους εξολοθρευτές. Μόλις το υγρό τους ακουμπήσει θα πέσουν στο έδαφος ξεροί.
-Μα τι λες; Απάντησε η Ειρήνη
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος? Μου φαίνεται πολύ τραγικό αυτό που προτείνεις
-Ε, τότε βρες κάποιον άλλο για βοήθεια απάντησε η πρασινογλοιώδης μάγισσα Βατράχω κι έφυγε θυμωμένη.
Τότε φώναξε το σοφό γέροντα Άνεμο! Και τον ρώτησε: «Θα μπορούσες να πάρεις μακριά απ τα χαμόγελα μου τους μαύρους εξολοθρευτές που τα καταστρέφουν;»
Κι αυτός είπε:
-Μα βέβαια, απάντησε ο άνεμος. Θα φυσήξω πολύ δυνατά και οι εξολοθρευτές θα παρασυρθούν απ τα ρεύματα μου πολύ μακριά.
-Πολύ μακριά; Δηλαδή πού; Τι εννοείς;
– Μα σε μια άλλη χώρα φυσικά. Δε θα μπορούσα να τους στείλω έξω απ τη γη.
Η Ειρήνη μόλις το άκουσε συνοφρυώθηκε και του είπε με θλίψη
-Όχι, όχι, δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Δε μπορώ να σώζω τα χαμόγελά μου σκορπώντας θλίψη κάπου αλλού. Αυτό δεν είναι λύση είπε και απελπισμένη ανέβηκε στην πλάτη του αγαπημένου της περιστεριού. Το αγκάλιασε και του είπε: Τι κάνουμε τώρα; Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα.
Εν τω μεταξύ οι εξολοθρευτές αφού είχαν εξοντώσει όλα τα χαμόγελα επέστρεψαν στο μεγάλο σκοτεινό κάστρο που βρισκόταν κρυμμένο μέσα στην ομίχλη του Καυκάσου . Εκεί η τρομακτική τριχωτή αράχνη Εξουσία τους περίμενε και γελούσε χαιρέκακα.
-Κακώς ήρθατε εξολοθρευτές! Το σχέδιο μας πέτυχε! Οι μισθοί σας διπλασιάζονται. Τα απαίσια χαμόγελα δεν υπάρχουν πια. Τώρα η Ειρήνη είναι σε πολύ δύσκολη θέση κι αμφιβάλλω αν θα καταφέρει ξανά να σκορπίσει τους σπόρους της πάνω στη γη.
Το λευκό περιστέρι ένιωθε την Ειρήνη βαριά πάνω στα φτερά του να κλαίει και δεν ήξερε τι να κάνει. Έκλεισε τα μάτια κι αναρωτήθηκε: «Είναι αυτό το τέλος;»
Η Ειρήνη άνοιξε τα μάτια της ξαφνικά και φώναξε:» Το βρήκα, το βρήκα! Θα ζητήσουμε βοήθεια απ την αδερφή μου την Ελπίδα που ζει στο παλάτι του Ήλιου.»
Το περιστέρι άνοιξε χαρούμενο τα φτερά του και πέταξε ψηλά με την Ειρήνη στην πλάτη του να χαμογελά ξανά.
Η Ελπίδα δεν περίμενε την αδελφή της και μόλις την είδε έτρεξε και την αγκάλιασε σφιχτά.-
-Ποιος άνεμος σε φέρνει εδώ; Ρώτησε. Η Ειρήνη της εξήγησε τι συμβαίνει και τη δύσκολη θέση που βρισκόταν.
-Μη φοβάσαι είπε η Ελπίδα και μην απελπίζεσαι. Μέχρι ο ήλιος να βγαίνει κάθε πρωί όλα είναι δυνατά. Έλα, της είπε να ξαποστάσεις και την οδήγησε στην πηγή της Αγάπη.
-Πιες να ξεδιψάσεις
Ήπιαν το δροσερό νερό της πηγής κι αμέσως τα πρόσωπα τους έλαμψαν.
-Ξέρω ποια είναι η λύση στο πρόβλημά σου! ,είπε η Ελπίδα ,υπάρχει μόνο ένας τρόπος να προστατέψεις τους σπόρους σου και να δώσεις τη δυνατότητα στα χαμόγελα σου ν ανθίσουν!
-Ποιος είναι αυτός; Ρώτησε η Ειρήνη με αγωνία
-Να φυτέψεις τους σπόρους σου στις καρδιές των ανθρώπων, κι εκείνοι να γίνουν υπερασπιστές κάθε χαμόγελου που θα φυτρώνει στην καρδιά τους. Είναι η μόνη ελπίδα για τη γη..
Η Ειρήνη γεμάτη ικανοποίηση, αποχαιρέτησε την αγαπημένη της αδερφή και πέταξε ψηλά με το λευκό της περιστέρι…
