Έχουν περάσει μερικές μέρες από τον εντελώς άδικο χαμό του 11χρονου αγοριού στο Μενίδι από «αδέσποτη» σφαίρα. Οι αντιδράσεις πολλές. Το τραγικό αυτό γεγονός, έχει αρχίσει ήδη να ξεχνιέται και όλοι συνεχίζουμε την καθημερινότητά μας, εκτός από μια οικογένεια και μια μάνα που δεν πρόκειται να το ξεχάσουν ποτέ.
Άλλη μια φορά ένα τραγικό γεγονός έδωσε αφορμή να επαναφέρουμε στη μνήμη μας ένα αρνητικό στοιχείο της κοινωνίας μας. Έτσι γίνεται πάντα. Συμβαίνει ένα τραγικό τροχαίο, λυπούμαστε όλοι, καυτηριάζουμε τα κακώς κείμενα, τους δρόμους, την άσχημη κυκλοφοριακή αγωγή, λέμε φταίει το κράτος, ο κάθε υπουργός, βρίσκουμε ευκαιρία για αντιπολίτευση, ή ευκαιρία για να λαϊκίσουμε, γινόμαστε όλοι ειδικοί και η ζωή συνεχίζεται. Το γεγονός ξεχνιέται σιγά σιγά, εκτός από εκείνους που ζουν το δράμα τους στο διηνεκές, και εμείς οι υπόλοιποι, απλά συνεχίζουμε ακάθεκτοι.
Το ίδιο συνέβη και με το δράμα του θανάτου του 11χρονου από σφαίρα. Εξαντλήσαμε τις εκδηλώσεις λύπης, αναθεματίσαμε τη συμπεριφορά των άσκοπών πυροβολισμών, κριτικάραμε την Αστυνομία γιατί δεν επεμβαίνει έτσι γενικώς και αρκετοί από εμάς ειδικά εδώ στην Κρήτη, μπορεί ενδιάμεσα να πήγαμε και σε κάποιον γάμο ή βάφτιση όπου έπεσαν και «μπαλωθιές». Μια υποκριτική κοινωνία, όπου όλοι μας θεωρούμε καθήκον να κριτικάρουμε, να στηλιτεύσουμε, από τον καναπέ βεβαίως ή την καφετέρια, ακόμη και στο facebook, που τώρα τελευταία είναι περισσότερο προσφιλές. Στην πραγματικότητα αρνούμαστε να κοιταχτούμε στον καθρέπτη. Να δούμε ότι σε όλα λέμε ναι μεν αλλά. Ότι τους κανόνες οργανωμένης κοινωνίας, τους θεωρούμε εντελώς σχετικούς και τους τεντώνουμε ανάλογα με τις αντιλήψεις μας, ανάλογα με τα μικρά ή μεγάλα συμφέροντά, μας.
Να εφαρμόζεται ο νόμος σ αυτούς που «μπαρουτοκοπούν άσκοπα», αλλά κοτζάμ αναπληρωτής υπουργός μας λέει ότι κάποιοι που ξέρουν, παλιοί, μυημένοι ίσως; Δεν ξέρω, μπορούν να «παίζουν», οι δικές τους σφαίρες άλλωστε είναι πιο ειδικές και δεν πέφτουν στο χώμα. Ο ίδιος ανέφερε ότι μπορεί επίσης να παραβιάζει το νόμο, να παίζει μπαλωθιές δηλαδή, επειδή έχει προγόνους αγωνιστές και συγγενείς πτυχιούχους. Δεν μας ξενίζει αυτό, δεδομένου ότι αρκετοί σκέφτονται έτσι. Ακούς για παράδειγμα ότι παλιότερα παίζανε οι μεγάλοι, που ξέρανε, τώρα παίζουν τα κουζουλοκόπελα, άρα το θέμα δεν είναι αν τελικά ρίχνονται μπαλωθιές, αλλά αυτοί που ρίχνουν να ξέρουν να ρίχνουν. Άλλο αν είναι γνωστά πάμπολλα περιστατικά, όπου από πυροβολισμούς έχουν σκοτωθεί αρκετοί νέοι σε γλέντια, σε γάμους και σε άλλες εκδηλώσεις. Και πόσα περιστατικά παρέμειναν άγνωστα για να αποφευχθούν σκάνδαλα. Υπήρξε πρόεδρος νομαρχιακής κόμματος σε νομό της Κρήτης πριν λίγα χρόνια που πυροβολήθηκε σε γλέντι και έπαθε διαμπερές τραύμα στο πέλμα του ποδιού του, αλλά δηλώθηκε ατύχημα με μπετόβεργα, ή το άλλο, πριν κάμποσα χρόνια αρχές της δεκαετίας του 90 προβεβλημένος διοικητής ασφαλείας πόλης της Κρήτης, από μπαλωθιές τραυματίστηκε από σφαίρα στο γλουτό. Προφανώς δεν δηλώθηκε το περιστατικό, μια που θεωρήθηκε «ατύχημα», ευτυχές στην ατυχία του αφού τα τραύματα δεν ήταν σοβαρά Όμως συνεχίζουμε ακάθεκτοι. Δεν μας πτοεί τίποτα. Ακόμη και η οικονομική κρίση μπορεί να μείωσε λίγο το ρυθμό γιατί οι σφαίρες είναι ακριβές, αλλά το έπος συνεχίζεται. Όλα αυτά μας κάνουν να σκεφτούμε ότι μας αρέσει να μην τηρούμε κανόνες ή καλύτερα να τηρούν κανόνες οι άλλοι και όχι εμείς. Αυτό βέβαια συμβαίνει παντού, σε όλες τις υποχρεώσεις που προβλέπει ο νόμος. Να μην τιμωρηθούν «τα παιδιά» που παρέβησαν το νόμο, αλλά να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι άλλοι που παρέβησαν τον άλλο νόμο. Έτσι όμως δεν βρίσκουμε άκρη. Μια κοινωνία χωρίς κανόνες είναι μια «αδέσποτη» κοινωνία
Και μια αδέσποτη κοινωνία, παράγει αδέσποτες σφαίρες.
Υποσημείωση: Και βέβαια το επιχείρημα ότι οι άσκοποι πυροβολισμοί πρέπει να σταματήσουν γιατί συμβαίνουν ατυχήματα, δεν είναι το σοβαρότερο. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι πρέπει να σταματήσουν να κυκλοφορούν αυτοκίνητα γιατί συμβαίνουν ατυχήματα; Το σοβαρότερο επιχείρημα είναι ότι η επίδειξη και η άσκοπη χρήση όπλων ως μια κοινωνική, δημόσια εκδήλωση, υποδηλώνει μια βαθιά πολιτισμική υστέρηση, μια υφέρπουσα βίαιη συμπεριφορά και ένα εξευτελισμό των νόμων ενός δημοκρατικού κράτους. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο.
