Έχει συμβεί σε όλους να μας πιάνει καμιά φορά αυτό που θα ονομάζαμε υπαρξιακή αγωνία. Ποιος είμαι, που πάω, τι σκοπό έχω στη ζωή, τι θέλω ή τι πρέπει, που τα θαλάσσωσα και που πέτυχα και ένα σωρό άλλα ερωτήματα που καμιά φορά προκύπτουν έτσι, από το πουθενά.
Λέει βέβαια μια συμβουλή κάποιου γέροντα σοφού, ότι αν θέλεις να είσαι ευτυχισμένος μην υπεραναλύεις τα πράγματα, αλλά δυστυχώς ποιος την ακούει. Άλλωστε η υπερανάλυση συνήθως προκύπτει από μόνη της. Έτσι χωρίς αφορμή καμιά φορά, σκεφτόμαστε αναλύουμε, ιντριγκάρουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας σε μια διαρκή αναζήτηση εκείνου που λέμε ικανοποίηση; Ευτυχία; Αυτοπραγμάτωση; Όπως θέλετε πείτε το.
Είναι όμως έτσι; Μήπως τελικά αυτή η υπερανάλυση είναι η ανθρώπινη πεμπτουσία; Μήπως η αμφιβολία, το κενό μετά την επιτυχία, η καθημερινή πάλη για την ικανοποίηση του ανικανοποίητου εαυτού μας είναι τελικά εκείνο το απαραίτητο υλικό για την ανθρώπινη πρόοδο;
Όταν αμφιβάλεις για τον εαυτό σου, για τους ανθρώπους που αγαπάς, όταν πιάνεσαι από μια λέξη που άκουσες ή σου είπαν, όταν για κάποιο απροσδιόριστο λόγο νιώθεις αμηχανία, ένα ανεξήγητο κενό και ναι, κάτι να σε τσιγκλάει ακόμη και στην πιο κορυφαία ευτυχισμένη σου στιγμή, είναι φυσιολογικό γιατρέ μου;
Η ψυχολογία προσπαθεί να τα εξηγήσει όλα αυτά, που όλοι μας έχουμε σε διαφορετικές βέβαια δόσεις. Τα βιβλία ψυχολογικής αυτοβοήθειας κάνουν θραύση. Συμβουλές του στυλ « εσύ επιλέγεις τα συναισθήματά σου», σε κάνουν να νιώθεις βλάκας που δεν μπορείς να επιλέξεις τελικά να είσαι μονίμως χαρούμενος και ευτυχισμένος. Ότι και να σου συμβαίνει, έχεις το μυαλό, την καρδιά να σκεφτείς, να αναρωτηθείς, να στοχαστείς ακόμη τα πως και τα γιατί και βέβαια όσο περισσότερο πολύπλοκη είναι η ερώτηση, τόσο περισσότερες απαντήσεις έχει. Ακόμη όμως και το απλό να κατανοήσεις, ότι όλες οι ημέρες δεν είναι ίδιες. Υπάρχουν και οι καλές και οι κακές…κάποιες απλά δεν μας βγαίνουν, έτσι χωρίς λόγο. Είναι αυτό που λέμε, «έχω μια άσχημη μέρα…»
Αυτή όμως είναι η ομορφιά της ζωής. Να θέτει διαφορετικές ερωτήσεις και να αφήνει περιθώρια για διαφορετικές κάθε φορά απαντήσεις. Έτσι περνούν οι στιγμές, και κάποιες από αυτές γίνονται «στίγματα», χαρακώνονται στην ψυχή και στο μυαλό και επηρεάζουν κάθε φορά τις απαντήσεις μας. Ποτέ δεν είμαστε ίδιοι. Κάθε στιγμή της ζωής μας λίγο ή πολύ μας «στιγματίζει», όχι εννοείται μόνο αρνητικά και αυτά τα καθημερινά «στίγματα» μας κάνουν διαφορετικούς κάθε φορά. Τα όμορφα «στίγματα» μας κάνουν ομορφότερους και προκύπτουν από όμορφες στιγμές. Εκείνο είναι το μόνο που μπορούμε να επιδιώκουμε. Όμορφες στιγμές!
