Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Ένας άξιος της Κρήτης. Του Γιώργου Παπακωνσταντή

  • Τρίτη, 30 Μάιος 2017 14:41
  • Συντακτική Ομάδα
  • Editorial

 Όταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης εκλέχτηκε αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας το 1984, οι παλιοί γνώριζαν ότι  η αντιπαράθεση που σοβούσε ήδη από το 1964 μεταξύ Ανδρέα Παπανδρέου και Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, θα έβγαινε στο προσκήνιο.

Πράγματι έμειναν παροιμιώδεις οι κοινοβουλευτικές  μονομαχίες των δύο ανδρών και όχι μόνο. Η αντιπαράθεση αυτή κατέληξε στην παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου το 1989 στο ειδικό δικαστήριο.

 Βλέποντας εκ των υστέρων εκείνη την εποχή,  μπορείς εύκολα να διακρίνεις τα λάθη και τις αστοχίες και των δύο. Μπορείς όμως να κατανοήσεις ότι η τριανδρία Κωνσταντίνος Καραμανλής, Ανδρέας Παπανδρέου και Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έβαλαν τα Ευρωπαϊκά θεμέλια της Ελλάδας για να χτίσει αργότερα πάνω τους ο Κώστας Σημίτης. Μπορείς να κατανοήσεις γιατί ήταν μεγάλοι ηγέτες, οι οποίοι παρά τα λάθη τους δημιούργησαν την καλύτερη Ελλάδα που είχαμε ποτέ, ασχέτως ότι οι επίγονοι δεν ήταν σε θέση να τη διατηρήσουν, ακριβώς γιατί δεν μπόρεσαν, δεν είχαν το σθένος, να μιλήσουν τη γλώσσα της Αλήθειας.

Ήμουν από εκείνους που πήγαινα τότε κόντρα στη Νέα Δημοκρατία και στον Μητσοτάκη. Που στο πλαίσιο του κομματικού κράτους, το «βρώμικο» 89, βρέθηκα με δυσμενείς μεταθέσεις να μετακομίζω οικογενειακώς στην Κάρπαθο, θύμα των τότε κομματικών αντιπαραθέσεων, όπως αντίστοιχα αρκετοί άλλοι της μίας ή της άλλης πλευράς. Πάντοτε λέγαμε να πάψουν αυτά και πάντοτε βρίσκονταν κάποιοι από τον κομματικό στρατό που είχε την εξουσία, να εξυφαίνουν «διωγμούς» των αντιπάλων.

Μια δημοκρατία ανώριμη, που πάσχισε μέσα στα λίγα χρόνια της μεταπολίτευσης να κερδίσει ότι είχε χάσει ολόκληρη την περίοδο της μέχρι τότε ύπαρξης του Ελληνικού κράτους.

Όμως βλέποντας τώρα από μακριά το δάσος, έξω από του καθενός το προσωπικό δένδρο, εύκολα μπορούμε να δούμε τα διλήμματα και τις δύσκολες αποφάσεις ενός ηγέτη που πραγματικά επιθυμεί το καλό της πατρίδας του πέρα και έξω, από τις λαϊκίστικες απαιτήσεις  ενός καλομαθημένου και μονίμως κολακευμένου λαού και ενός πολιτικού συστήματος που στηριζόταν ανέκαθεν στην πελατοκρατία.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης κατόρθωσε να συνδυάσει την παραδοσιακή πολιτική οργάνωση ενός πατριαρχικού, πελατοκεντρικού πολιτικού οργανισμού, με ουσιαστική φιλελεύθερη κεντρώα ιδεολογία, η οποία όμως ήταν προοδευτική για την εποχή της και παρά το ότι η άνοδός της στηριζόταν στον λαϊκισμό της πελατοκρατίας (όπως όλοι άλλωστε), εν τούτοις ήταν ρεαλιστική, προοδευτική και εν τέλει αντίθετη στο ίδιο το σύστημα που τον ανέδειξε. Ίσως για αυτό και δεν είχε διάρκεια στο χρόνο η άσκηση της εξουσίας του.

Στην ουσία όλοι οι πολιτικοί της γενιάς αυτής, υπήρξαν θύματα των προσδοκιών αλλά και των κοινωνικών δομών που τους ανέδειξαν στην εξουσία. Το ίδιο και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.

Όμως όπως είναι γνωστό όποιος καταβάλλει κόπο, αναλώνει δυνάμεις και δείχνει επιμονή και επιμέλεια σε ένα σκοπό, στο τέλος ανταμείβεται. Η μακρόχρονη  ζωή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, αποτελεί έναν μόνιμο αγώνα για τα κοινά. Το βιογραφικό του και μόνο αποδεικνύει τους κόπους αλλά και τις εμπειρίες του. Τη γνώση που απέκτησε, την ικανοποίηση   αλλά και την απογοήτευση που γεύτηκε. Ευτύχησε να του αναγνωρίζουν φίλοι και αντίπαλοι το ρεαλισμό του, τη διορατικότητά του, το φιλελεύθερο πνεύμα του, την αφοσίωσή του στους φίλους και δικούς του.

 Όλα αυτά προσπάθησε να τα κάνει κεκτημένο της χώρας και της κοινωνίας.

 Η ιστορία θα δείξει πόσο το πέτυχε. Αναμφισβήτητα όμως ήταν  ένας μεγάλος Κρητικός. Ας είναι ελαφρύ το χώμα της Κρήτης που θα τον δεχτεί.