Γιατί μας συγκλονίζει μια επίσκεψη στους τάφους των Βενιζέλων. Του Γιώργου Παπακωνσταντή

  • Πέμπτη, 25 Μάιος 2017 18:54
  • Συντακτική Ομάδα
  • Κρήτη

Πρωί Σαββάτου, επιστρέφοντας από το αεροδρόμιο, ένα αόρατο χέρι με τράβηξε και μ έφερε στους τάφους των Βενιζέλων, εκεί Ανατολικά των Χανίων, στο ύψωμα που δεσπόζει στην πόλη.

Ήταν πολύ νωρίς και στο χώρο δεν υπήρχε σχεδόν κανένας. Μια κυρία μόνο που είχε βγάλει βόλτα το σκυλάκι της. Διέσχισα την είσοδο και στα μάτια μου έπεσε αμέσως η Ελληνική σημαία, που βρισκόταν στον ψηλό ιστό αριστερά της εισόδου.  Πρόσεξα ότι την κυμάτιζε ο άνεμος ιδανικά έτσι όπως μας αρέσει να βλέπουμε τις σημαίες και παρόλο που στις άκρες της ήταν λίγο σκισμένη, σχημάτιζε ένα πανέμορφο φόντο με τον καταγάλανο ουρανό.

Στα δεξιά μου κυριαρχούσαν τα πανύψηλα, επιβλητικά πεύκα και μπορούσα να ακούσω κελαιδίσματα πουλιών και να βλέπω κάποια να πεταρίζουν. Στο βάθος δεξιά, φαινόταν το εκκλησάκι, κρυμμένο ανάμεσα στα δένδρα αλλά ταυτόχρονα φανερωμένο ως το μοναδικό κτίσμα που μόνο αυτό στέκει εκεί, απόλυτα ενταγμένο στο τοπίο.

Προχώρησα σιγά και με δέος. Στην απέναντι πλευρά φαινόταν μακριά, μικρό στο βάθος, το άγαλμα του Καγιαλέ αλλά από εδώ ένιωθες τη μεγαλοσύνη του.

Ξαφνικά ο χώρος φαινόταν άπλετος, το φως μοναδικό. Το μικρό μπεντένι αριστερά και πίσω από αυτό στο βάθος, τα Χανιά με τη θάλασσα να τα περιλούζει και το λίγο λευκό των κυμάτων να φαίνεται σαν περιδέραιο. 

Ιδανικός τόπος σκέφτεσαι, Ιδανικός να στοχαστείς. Να σκεφτείς τη θέση σου στο χώρο. Να νιώσεις  την αρμονία που έχει η μεγαλοπρεπής απλότητα. 

Προχώρησα διστακτικά. Μπροστά μου ο τάφος του Ελευθερίου Βενιζέλου. Καλύπτει τη βορειοανατολική γωνία στο μεγάλο πλάτωμα και εισχωρεί σ αυτό όπως η πλώρη ενός πλοίου εισχωρεί στα κύματα. Ασυναίσθητα σταματώ μπροστά στη νότια πλευρά και διαβάζω «Ο προκείμενος νεκρός ήτο αληθινός άνδρας. Με θάρρος με αυτοπεποίθησην και δι εαυτόν και δια τον λαόν του τον οποίον εκλήθη να υπηρετήσει…» δυσκολεύεσαι λίγο γιατί κάποια γράμματα έχουν μαυρίσει… Μα δεν το βλέπουν, αναρωτιέμαι, να τα συντηρήσουν;

Επαναφέρω τη σκέψη μου να μην ξεστρατίσει από τα σπουδαία…Σκέφτομαι ότι ο Άνθρωπος αυτός είχε πει ο ίδιος τον επιτάφιό του σε αγόρευσή του στη Βουλή το 1932.  Ξανασκέφτομαι  και αναρωτιέμαι, αν ήταν ένας απλός άνθρωπος ή κάτι παραπάνω.

 Ένας άνθρωπος που με την οξυδέρκειά του, την τόλμη και την κατάρτισή του κατάφερε να ανασυγκροτήσει ένα κράτος και έναν λαό και να τον κάνει να μεγαλουργήσει. Έναν λαό, ο οποίος όμως δεν τον ακολούθησε πάντα. Ο οποίος κάποιες στιγμές-κρίσιμες-του γύρισε την πλάτη και παρόλο που το πλήρωσε ακριβά, επέμεινε συχνά στην άστοχη κρίση του…Όμως ο ηγέτης, ο προκείμενος νεκρός, είχε θάρρος και αυτοπεποίθηση είχε εμπιστοσύνη στην κρίση του και συγκρούστηκε για αυτήν. Είχε στρατηγική και σχέδιο, τα οποία δεν πλάθονταν ανάλογα με τις απαιτήσεις των μαζών και τις πρόσκαιρες και εύπλαστες «λαϊκές» απαιτήσεις. Ήταν ηγέτης.

Καθώς τα σκέφτομαι αυτά, παρατηρώ το χώρο. Τίποτα δε λείπει αλλά και τίποτα δεν περισσεύει. Η απλότητα αλλά και το μεγαλείο, συνδυάζονται αρμονικά. Κοιτάζοντας τον τάφο από ανατολικά ώστε να βλέπεις το μεγάλο σταυρό και το όνομα του Εθνάρχη, δεν μπορείς παρά να συνεχίσεις τη νοητή γραμμή στον ορίζοντα που ανάμεσα από τα ανεμοδαρμένα πέυκα, καταλήγει να τέμνει την πόλη που τον γέννησε, που τον ανέδειξε. Την πόλη που μεγάλωσε, που ερωτεύτηκε, που έκανε οικογένεια, που βίωσε τραγωδίες, που απογοητεύτηκε. Εκείνη την πόλη που τελικά του δημιούργησε όλο εκείνο το ψυχολογικό και πνευματικό υπόβαθρο του επαναστάτη, και του λόγιου. Του πολιτικού και του ανθρώπου. Του ηγέτη ενός κράτους και ενός έθνους…

Ξεκινώ να γυρίσω πίσω προς την είσοδο, αλλά τα βήματά μου λοξοδρομούν και πλησιάζω στο άγαλμα του Καγιαλέ... Πόση αγάπη για την Πατρίδα, πόση αυταπάρνηση κρύβει μια τέτοια πράξη, σκέφτεσαι…  

Γυρνώ πίσω, να αποχωρήσω από το χώρο με αργά βήματα. Πιάνω τον εαυτό μου να μη θέλει να γυρίσει πλάτη, σαν ύστατη εκδήλωση σεβασμού. Αλλά τι να το κάνεις. Οι σκέψεις και οι συσχετίσεις με το σήμερα, μου έρχονται καταιγιστικές.

Δεν μπορεί αυτός ο τόπος που γέννησε Βενιζέλους, που έβγαλε Καγιαλέδες να νιώθει σήμερα έρμαιο της κακής του μοίρας. Δε μπορεί αυτός ο λαός να αφήνει την ηγεσία του σε ανθρώπους που νομίζει απλά ότι του μοιάζουν, που δεν ξεχωρίζουν για τίποτα στη ζωή τους, πόσο μάλλον να μπορούν να ηγηθούν ουσιαστικά για την ανασυγκρότηση της χώρας.

Κοιτάζοντας δυτικά τα Χανιά να απλώνονται και να σχηματίζεται ένα από τα ωραιότερα πορτραίτα της Ελλάδας, σκέφτομαι ότι αυτός ο τόπος αξίζει κάτι καλύτερο.

Μια επανάσταση στο Γουδί, έφερε τον Ελευθέριο Βενιζέλο στο τιμόνι της Ελλάδας

Μια άλλη επανάσταση χρειάζεται σήμερα, να δημιουργήσει το δικό της Βενιζέλο που έχει ανάγκη η χώρα.