Όταν ήταν μικρός του άρεσε να κοιτάζει τα αεροπλάνα. Είτε αυτά πετούσαν ψηλά, είτε ήταν χαμηλά, πηγαίνοντας να προσγειωθούν ή όταν απογειώνονταν.
Κάθε ένα ήταν μοναδικό. Κάθε αεροπλάνο κουβαλούσε μέσα του όλα του τα όνειρα, όλες του τις ιδέες για τον κόσμο. Κουβαλούσε μέσα του όλη του την περιέργεια να κατανοήσει τον κόσμο, τη θέλησή του να ταξιδέψει…την επιθυμία να ανεβεί ψηλά στον ουρανό, να δει τον κόσμο από εκεί.
Κάθε αεροπλάνο, έπαιρνε στα φτερά του τα όνειρά του και τα πήγαινε στα πέρατα του κόσμου!
Ήταν μικρός, ένα αγόρι που θα τόλεγε κανείς ονειροπαρμένο, που θα έλεγε κανείς ότι δεν τον ενδιαφέρει τίποτα άλλο, παρά μόνο τα αεροπλάνα. Και τα είχε μάθει καλά. Μπορούσε να τα ξεχωρίσει από μακριά. Από την άκρη ενός φτερού, από την ουρά τους, απ το χρώμα του, μερικές φορές ακόμη και από το θόρυβό τους. Είτε αυτά ήταν πολεμικά, είτε επιβατικά, τα ήξερε όλα. Τα κοίταζε σε φωτογραφίες, τα ζωγράφιζε…Και όταν οι άλλοι έπαιζαν μπάλα, εκείνος κοιτούσε τα αεροπλάνα. Τα κοίταζε ώρες, πότε από την άκρη ενός δρόμου, πότε από ένα παράθυρο.
Δυστυχώς δεν κατάφερε να γίνει πιλότος. Η μυωπία που διαγνώστηκε στα 17, σφράγισε το όνειρο να πιλοτάρει ένα γρήγορο, πολεμικό αεροπλάνο…
Ακόμη και τώρα, ζηλεύει αυτούς που πιλοτάρουν αεροπλάνα και όχι για την ικανότητά τους να πιλοτάρουν αλλά γιατί του φαίνεται ότι είναι σαν να ανεβαίνουν σε μια αχτίδα, σε μια μοναδική τροχιά, κι ας είναι συχνά ίδια τα δρομολόγια. Μια αχτίδα που τους διακτινίζει, από τον ένα τόπο στον άλλο. Που τους δίνει την αίσθηση να βλέπουν τον κόσμο αφ υψηλού. Που τους κάνει να είναι παντού, να υπερίπτανται!
Και τώρα που μεγάλωσε του αρέσουν τα αεροπλάνα. Πάντα θα ρίξει μια ματιά να τα κοιτάξει στον ουρανό. Πάντα θα αναρωτηθεί αν την ώρα της προσγείωσης ή της απογείωσης έχουν γίνει όλα σωστά. Αν έχουν κατέβει τα φλαπς, αν έχει τη σωστή ταχύτητα, τη σωστή γωνία ανόδου…αν τελικά ο πιλότος είναι επιδέξιος, ή απλά εκτελεί τις γραπτές οδηγίες…
Μετά από τόσα χρόνια, κατάλαβε ότι είναι ευλογία να του αρέσουν τα αεροπλάνα. Είναι ευλογία να κοιτάζεις ψηλά. Να παρατηρείς και να κατανοείς πως ένα κομμάτι σίδερο σηκώνεται στον αέρα και σηκώνει μαζί του όλη την ανθρώπινη σοφία. Όλη τη μοναδικότητα του ανθρώπου…Πως μια μηχανική κατασκευή με χιλιάδες βίδες και μηχανισμούς, μπορεί να πηγαίνει τόσο γρήγορα στον αέρα και να μεταφέρει κόσμο από το ένα μέρος στο άλλο και ταυτόχρονα να υψώνει όνειρα και ιδέες και να προσφέρει ταξίδια σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης…
Κατάλαβε ότι σε όσους αρέσουν τα αεροπλάνα, αρέσει το μυστήριο τούτου του κόσμου. Τους μαγεύει η ανθρώπινη επινοητικότητα. Τους μαγεύει η ίδια η ιδέα της πτήσης, ως μια δυνατότητα έξω από την ανθρώπινη φύση.
Τους μαγεύει το μυστήριο της ικανότητάς του ανθρώπου να διευρύνει τους ορίζοντές του, το μυστήριο να αναλύσει, να κατανοήσει τους νόμους της φύσης, αλλά και τη δύναμη της ψυχής να υπερνικήσει τους φόβους της.
Δεν νομίζω να υπάρχει πιο ισχυρό σύμβολο για την πορεία του ανθρώπου από την ιστορία του αεροπλάνου και των αεροπόρων. Γιατί κάποτε ένα μικρό αγόρι, έβλεπε τα πουλιά να πετούν και ήθελε να πετάξει…και από εκεί ξεκίνησαν όλα.
Όλα τα μικρά παιδιά που μαγεύονται με τα αεροπλάνα, είναι εκείνα που θα κάνουν να συνεχίσει να πετά το ανθρώπινο πνεύμα. Γεμάτο περιέργεια, θέληση, επιμονή και γιατί όχι ρίσκο. Άλλωστε μόνο έτσι η ανθρωπότητα προκόβει.
Και εκείνος που κάποτε κοιτούσε τα αεροπλάνα, τελικά στα 50 του κατάφερε να πετάξει ένα!!!
