Το θέατρο λένε πως είναι τροφή για το μυαλό και τη ψυχή. Δυστυχώς, εν έτη 2017, οι θεατρικές παραστάσεις είναι , κατά κύριο λόγο, διασκέδαση και όχι ψυχαγωγία. Το καλό, βέβαια είναι πως υπάρχουν και εξαιρέσεις.
Χθες, είχα τη χαρά να παρακολουθήσω μια από αυτές τις εξαιρέσεις. Το έργο αρκετά γνωστό και ο συγγραφέας ακόμα πιο γνωστός και σημαντικός. Το Όνειρο Ενός Γελοίου, του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι.
Αν και έχω διαβάσει το κείμενο, η παράσταση ήταν μια υπέροχη εμπειρία για μένα. Ένας μονόλογος ερμηνευμένος από τον κύριο Δήμήτρη Βερύκιο με τρόπο μαγικό. Κατάφερνε με ένα και μόνο βλέμμα στο κενό, με τον τρόπο που απέδιδε το κείμενο να συγκλονίζει τον κόσμο και μέσα στην ησυχία που υπήρχε στο χώρο, να επιτρέπει να συναισθήματα του ήρωα να τρυπώνουν στον καθένα ξεχωριστά.
Το σκηνικό λιτό και υπέροχο. Ένας καλόγερος, μια καρέκλα, ένα φαναράκι και ένα κερί που καίει, πάνω σε ένα τραπεζάκι. Αλλά δεν χρειαζόταν τίποτα άλλο. Δεν υπήρχε κανένα κενό που να έπρεπε να γεμίσει με ένα εντυπωσιακό ή βαρύ σκηνικό.
Ο κύριος Βερύκιος, υπό την σκηνοθετική οδηγία του κύριο Τάκη Χρυσικάκου, έκανε αυτό που νομίζω έπρεπε. Σεβάστηκε το κείμενο, τους θεατές, τον εαυτό του, ξεδίπλωσε το ταλέντο του και μάγεψε.
Αν στο δρόμο σας βρεθεί αυτή η παράσταση, κάντε αυτό το δώρο στον εαυτό σας. Θα βγείτε από την αίθουσα και θα νιώθετε τόσο γεμάτοι ψυχικά και με πλούσιο υλικό για σκέψη!
