Η μάχη της Κρήτης, είναι η αντίσταση των κρητικών το Μάη του 41, εναντίον των Γερμανών Ναζί εισβολέων.
Οι Κρητικοί, μαζί με Αυστραλούς, Νεοζηλανδούς, είτε γηγενείς (Αβορίγγινες και Μαορί) είτε αγγλοσαξονικής καταγωγής αλλά και εγγλέζους, αντιστάθηκαν σθεναρά στην από αέρος πρωτοφανή εισβολή των ναζί, οι οποίοι με μια οργανωμένη πολεμική μηχανή, αν και με βαριές απώλειες, κατέλαβαν εν τέλει το νησί.
Κάθε χρόνο το Μάιο, Η Κρήτη, μαζί με αντιπροσωπείες από την Αυστραλία, τη Μ. Βρετανία και τη Νέα Ζηλανδία, γιορτάζει την επέτειο της Μάχης της Κρήτης. Μέχρι εδώ, κανένα πρόβλημα. Το ερώτημα είναι πως τη γιορτάζει και κυρίως πόσο (γιατί περί ποσότητας πρόκειται) τη γιορτάζει.
Οι εκδηλώσεις για την επέτειο της Μάχης της Κρήτης, είναι κάθε χρόνο πάρα πολλές. Τόσο πολλές που χάνεται εν τέλει η αξία τους μέσα στον αριθμό μικρών ή μεγάλων εκδηλώσεων, στις οποίες συμμετέχουν κυρίως οι επίσημοι και οι οποίοι τρέχουν μια ολόκληρη εβδομάδα από εδώ και από εκεί, στα διάφορα μέρη όπου έγιναν μάχες και θυσιάστηκαν μαχητές, να καταθέτουν στεφάνια, να ακούνε τους τέσσερις εθνικούς ύμνους και να παίρνουν καμιά φορά και κανένα μεζέ…
Και καλά θα πει κάποιος να μη γιορτάζουμε την επέτειο της Μάχης; Να μην τιμούμε την ιστορία μας; Να μην τιμούμε και να μνημονεύουμε όσους θυσιάστηκαν για την ελευθερία μας; Βεβαίως και να τους τιμούμε και είναι απαραίτητο να ξέρουμε την ιστορία μας, αλλά είναι αυτός ο σωστός τρόπος; Βλέπουμε να συμμετέχει πλήθος λαού στις εκδηλώσεις μήπως; Ή βλέπουμε συνήθως τον αντιπεριφερειάρχη, το δήμαρχο, το διοικητή του στρατού, της Αστυνομίας, της Πυροσβεστικής και του Λιμενικού; Άντε και κανένα Πρόξενο να τρέχουν από τόπο σε τόπο, να καταθέτουν πλήθος στεφάνων και να τρέχουν να προλάβουν την επόμενη τελετή.
Ακόμη και τελετές μοναδικές, που πραγματικά ξεχωρίζουν για την ιδέα ή την καλλιτεχνική και συμβολική τους πληρότητα, χάνονται μέσα στο πλήθος των εκδηλώσεων. Και να μη μιλήσουμε για την ταλαιπωρία φαντάρων, διμοιριών απόδοσης τιμών, οδηγών, συνοδευτικών αυτοκινήτων, τροχονόμων, ή για τα έξοδα όταν στρατηγοί, αρχηγοί, υπαρχηγοί κ.α με τις μεγάλες στολές τους ταξιδεύουν από την Αθήνα για να τιμήσουν τη Μάχη της Κρήτης σε μια σειρά πολλών και ποικίλων εκδηλώσεων.
Ένα θέμα είναι, η πολυδιάσπαση και ο μεγάλος αριθμός των εκδηλώσεων τιμής. Σε κάθε τόπο, γίνεται και μια ή περισσότερες τελετές
Άλλο θέμα είναι η τυπικότητα αυτών των εκδηλώσεων. Μια ομιλία, και όχι πάντα, κατάθεση στεφάνων, εθνικοί ύμνοι και φύγαμε…
Καμιά φορά τιμούνται και παλαίμαχοι αν και έχουν λιγοστέψει πολύ τα τελευταία χρόνια.
Είναι ίσως χαρακτηριστικό μας, να θέλουμε να κάνουμε ο καθένας και μια τοπική εκδήλωση. Όμως δεν υπάρχει ούτε τετραγωνικό μέτρο της κρητικής γης που να μην έχει φιλοξενήσει μάχες και ηρωισμούς. Δεν υπάρχει χωριό που να μην έχει θυσιασθέντες και αγωνιστές. Δεν μπορούμε να κάνουμε μια εκδήλωση σε κάθε τετραγωνικό μέτρο. Ούτε μπορούμε να υπονοήσουμε ότι οργανώνοντας τελετή σε έναν τόπο, εκεί ήταν περισσότερο αγωνιστές και περισσότερο ήρωες από τους άλλους, ή ότι τα Χανιά αγωνίστηκαν περισσότερο π.χ. από το Ρέθυμνο ή το ανάποδο. Ωστόσο η εβδομάδα εορτασμού της Μάχης της Κρήτης, είναι μια εβδομάδα κατά την οποία οι δημόσιες υπηρεσίες, δήμοι, περιφέρεια, κυριολεκτικά αναστατώνονται. Γίνονται έξοδα άνευ λόγου αλλά κυρίως η επέτειος της Μάχης της Κρήτης δεν εορτάζεται στην ουσία της. Μάλλον διεκπεραιώνεται μια υποχρέωση. Ούτε βέβαια οι τουρίστες που την εποχή αυτή είναι στο νησί, παίρνουν κάτι χαμπάρι.
Μήπως λοιπόν να διοργανώναμε μια εκδήλωση μόνο σε κάθε περιφερειακή ενότητα ιδιαίτερα υψηλού επιπέδου, τόσο σε εκπροσώπηση όσο και σε συμβολική και καλλιτεχνική επάρκεια, η οποία όχι μόνο να προσελκύει τον απλό κόσμο να την παρακολουθήσει, αλλά να μπορεί να προσελκύσει και τους τουρίστες οι οποίοι με την ευκαιρία θα μαθαίνουν και την ιστορία μας; Μήπως να το δούμε λίγο διαφορετικά περισσότερο συμβολικά και σοβαρά;
