Ο δημιουργός αυτού του παιχνιδιού, αποκάλεσε τους "παίχτες" κοινωνικά απόβλητα. Η κοινωνία, πως τους αντιμετωπίζει;
Της Ελίνας Λαγουδάκη
Τον τελευταίο καιρό, το παιχνίδι της μπλε φάλαινας έχει γίνει κάτι σαν μόδα για τους νέους σε όλο τον κόσμο. Παιδιά στην πιο τρυφερή και ευαίσθητη ηλικία τους, στην εφηβεία, έρχονται αντιμέτωπα με έναν μανιακό που θέλει να προκαλεί πόνο αλλά χωρίς να κάνει αυτός τίποτα. Απλά να δίνει οδηγίες. Και αυτή η μόδα άρχισε να αναπτύσσεται με γοργούς ρυθμούς.
Τα παιδιά αυτά, όπως λέει ο ίδιος, είναι κοινωνικά απόβλητα και αυτός, με βάση πάντα τα λεγόμενά του, καθαρίζει τον κόσμο από αυτά. Πως, όμως, ένα παιδί στην εφηβεία, μπορεί να θεωρείται απόβλητο μια κοινωνίας;
Όταν έγινε η πρώτη κρούση από τα μέσα ενημέρωσης και από το διαδίκτυο για αυτό το παιχνίδι που οδηγεί στην αυτοχειρία, όλοι τόνισαν τις χώρες από τις οποίες προέρχονταν τα θύματα. Αμερική, Αγγλία, Γερμανία. Χώρες αναπτυγμένες αλλά και χώρες στις οποίες ο θεσμός της οικογένειας δεν είναι και τόσο ισχυρός πάντα. Συχνά, όπως είχαν τονίσει πολλοί, τα παιδιά αυτά μεγάλωναν είτε σε περιβάλλον βίας, είτε σε περιβάλλον ακραίας αυστηρότητας και "υποταγής".
Το θέμα με την οικογένεια σταμάτησε να αναφέρεται έντονα όταν αρχίσαμε να μιλάμε για θύματα στην Ελλάδα. Εκεί, το όλο πρόβλημα γύρισε πάλι στα εφηβικά μυαλά. Αυτοκαταστροφικές αντιδράσεις της εφηβείας, απερισκεψία, ανάγκη για μοναδικότητα. Κανείς δεν μίλησε για το τι μπορούσε να γίνεται στα σπίτια των θυμάτων στη χώρα μας. Δεν μιλάω για βία. Προς Θεού, δεν πιστεύω πως μόνο η σωματική βία μπορεί να επηρεάσει αρνητικά ένα παιδί ή έναν έφηβο.
Δυστυχώς, όμως, στις μέρες μας, η οικογένεια παίζει έναν ρόλο συμπληρωματικό στη ζωή του παιδιού. Τα παιδιά στα σχολεία δεν περνάνε πάντα ρόδινα. Δεν εμφανίστηκε τώρα ο σχολικός εκφοβισμός, πάντα υπήρχε, απλά τώρα η τεχνολογία το κάνει να μοιάζει πιο έντονο και το οδηγεί σε ανεξέλεγκτα αποτελέσματα.
Έτσι, το παιχνίδι βρίσκει έδαφος σε παιδιά συναισθηματικά ευαίσθητα, που έχουν ανάγκη για προσοχή,χώρο και χρόνο για να ακουστούν. Συγγνώμη, δεν είμαι γονιός, αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ πως μια μάνα ή ένας πατέρας δεν μπορεί να διακρίνει αν το παιδί του χαρακώνεται. Δεν μπορεί να διακρίνει τον πόνο και τον φόβο του, καθώς ξέρει πως η ζωή του θα τελειώσει με το ίδιο του το χέρι; Δεν μιλάμε για κάτι που γίνεται σε ένα βράδυ. Η διάρκεια του προγράμματος είναι 50 δοκιμασίες. Τα παιδιά ξυπνάνε 4 το πρωί για να χαρακωθούν και να στείλουν τα πειστήρια μέσω ίντερνετ για πάνε ένα βήμα παρακάτω. Αν σταματήσουν τα απειλούν.
Αλήθεια, έχουμε σκεφτεί ποτέ, αν τα παιδιά που είναι στην εφηβεία στις μέρες μας, έχουν την δυνατότητα να πουν τους φόβους και τις ανησυχίες τους στους γονείς τους; Να παραδεχτούν τα λάθη τους και να ζητήσουν βοήθεια; Και αν έχουν την δυνατότητα και την ικανότητα ή το θάρρος να ζητήσουν βοήθεια, οι γονείς είναι έτοιμοι να ακούσουν το τι συμβαίνει στη ζωή του παιδιού τους ή είναι απορροφημένοι στις δικές τους ζωές, στην καριέρα τους και θεωρούν τα προβλήματα του παιδιού τους μηδαμινά;
Ξανά λέω πως δεν είμαι γονιός, όταν όμως ήμουν στην εφηβεία μου και στην μόδα ήταν οι EMO που σαν ιδεολογία είχαν την αυτοκαταστροφή, ήξερα πολύ καλά πως τα μάτια της μητέρας και του πατέρα μου θα γινόντουσαν ακτίνες Χ και θα με σκάναραν για τυχόν σημάδια. Ήξερα πως και μια μελανία να είχα από πέσιμο ή όποιο άλλο σημάδι, δεν θα μπορούσα να το κρύψω, όσο και αν προσπαθούσα, ακόμα και αν δεν μου έλεγαν πως το είχαν δει.
Τα παιδιά, σήμερα, ζουν δυο ζωές. Την πραγματική και την διαδικτυακή. Πρέπει να έχουμε μάτια και αυτιά ανοιχτά απέναντι στα παιδιά που είναι γύρω μας, ακόμα και αν δεν είμαστε γονείς. Όλη η κοινωνία, από το σχολείο μέχρι την γειτονιά και την παρέα θα πρέπει να είναι δίπλα στα παιδιά στην ευαίσθητη αυτή ηλικία.
Όλοι περάσαμε την εφηβεία, είτε ομαλά είτε ανώμαλα. Ας βοηθήσουμε τους σημερινούς έφηβους και ας τους προστατέψουμε από τα γίνουν τα απόβλητα κάποιου ψυχικά ασταθή και άρρωστου.
