Θλίψη και μόνο θλίψη νιώσαμε παρακολουθώντας το αθλητικό υποτίθεται γεγονός του τελικού κυπέλλου Ελλάδας. Παρακολουθήσαμε ζωντανά ξύλο μεταξύ οπαδών, παρακολουθήσαμε πανηγυρισμούς, γιατί άραγε; Τι είναι εκείνο που κάνει τόσους πολλούς Έλληνες να δέρνονται για τη μπάλα…
Αλλά θα μου πείτε μόνο για τη μπάλα δέρνονται; Αν αναλογιστούμε τη βία που βιώνουμε στην καθημερινότητά μας σε πολλά επίπεδα, θα δούμε ότι τελικά μόνο με τη βία έχουμε μάθει να λύνουμε τα προβλήματά μας.
Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη που έχει ακόμη εγχώρια τρομοκρατία. Είναι η μόνη χώρα που η κατάληψη χώρου με το έτσι θέλω, ως ενέργεια διαμαρτυρίας είναι ανεκτή. Που οι καταστροφές σε Πανεπιστήμια και Σχολεία, είναι σύνηθες φαινόμενο. Αλλά ακόμη και η συμπεριφορά μας στην καθημερινότητά μας εμπεριέχει πολλά στοιχεία βίας, με την έννοια ότι κάνουμε ότι θέλουμε χωρίς να μας νοιάζουν οι άλλοι. Η ανομία έχει γίνει σχεδόν συστατικό στοιχείο της Ελληνικής κοινωνίας.
Οι έννοιες τάξη και πειθαρχία στους νόμους από πολλούς θεωρούνται έννοιες φασιστικές, αλλά δε νοείται δημοκρατία χωρίς τάξη και υπακοή στους νόμους. Κι όμως αντιστεκόμαστε, δεν έχει σημασία εναντίον ποιανού και σε τι, αλλά αγωνιζόμαστε γενικά, εναντίον…
Τελικά εναντίον του συλλογικού μας συμφέροντος ασκούμε βία γιατί απλά δεν κατανοούμε αυτό το συλλογικό μας ή το δημόσιο συμφέρον.
Κατά τα άλλα, μας αρέσει να θεωρούμε εαυτούς περιούσιους. Να αναφερόμαστε στο παρελθόν μας και στα επιτεύγματα των προγόνων μας. Να θεωρούμε ότι είμαστε αδικημένοι από τους δυνατούς λαούς και τις μεγάλες χώρες, χωρίς να αναρωτιόμαστε γιατί είναι δυνατές και μεγάλες χώρες και πως τα κατάφεραν. Μας αρέσει να αναφερόμαστε στα ολοκαυτώματά μας, αλλά αγνοούμε τους εμφυλίους μας. Ακόμη και εκείνους τους φορτώνουμε σε άλλους, ότι εκείνοι μας βάζουνε…
Δεν μ αρέσουν αυτές οι διαπιστώσεις και με πονάνε, όπως πονάνε όλους μας. Δεν μπορούμε να δεχόμαστε ότι η εθνική μας στρατηγική είναι να εθελοτυφλούμε. Δεν μπορούμε να τα φορτώνουμε όλα πότε στην κακή μας μοίρα, πότε στους κακούς Αμερικάνους (τώρα έχουν γίνει καλοί αυτοί;), πότε στους κακούς Γερμανούς και πότε στον κακό καπιταλισμό. Εμείς και μόνο εμείς είμαστε υπεύθυνοι για εμάς. Να το συνειδητοποιήσουμε. Να προσαρμοστούμε στην πραγματικότητα. Να κατανοήσουμε τον κόσμο γύρω μας. Να αρχίσουμε να αναγνωρίζουμε ο ένας τον άλλο. Κάποιοι είναι καλύτεροι, να τους το αναγνωρίσουμε. Κάποιοι είναι περισσότερο ικανοί, να τους αφήσουμε χώρο, να εμπνεύσουμε ο ένας τον άλλο παραμερίζοντας ατομισμούς και εγωισμούς. Δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο. Αρκετές φορές στην ιστορία μας όταν μονιάσαμε σε ένα κοινό σκοπό, κάναμε θαύματα. Να πιστέψουμε στις ικανότητές μας αλλά και να αναγνωρίσουμε τις αστοχίες μας.
Χρειάζονται βέβαια και οι ηγέτες που θα μας δώσουν το πρότυπο, το παράδειγμα, που θα μας εμπνεύσουν. Κι αν νομίζουμε ότι δεν υπάρχουν, ας τους εφεύρουμε!
φωτό:Newsit
